Urodzony w 1769 roku na Korsyce w zubożałej rodzinie o szlacheckim rodowodzie Napoleon I Bonaparte stał się jedną z najważniejszych postaci nie tylko Wielkiej Rewolucji Francuskiej, ale i nowożytnej historii Europy. Genialny strateg i dowódca, mąż stanu i reformator, uzyskał władze na fali popularności zapewnionej przez spektakularną, błyskawiczną karierę wojskową. Wprowadził we Francji wiele rozwiązań ustrojowych do dziś będących częścią krajobrazu tego państwa. Jednocześnie doprowadził do ostatecznego obalenia Wielkiej Rewolucji Francuskiej, wprowadzając Cesarstwo Francuzów. Na arenie międzynarodowej prowadził agresywną, imperialistyczną politykę podbojów, co sprawiło, że stał się dla wielu narodów symbolem tyranii i ucisku.
Dojście Napoleona I Bonapartego do władzy
Wedle kalendarza rewolucyjnego, zamach stanu miał miejsce 18 brumairea roku VIII i pod taką datą znany jest w historiografii. Także narzucona przez Napoleona I Bonapartego konstytucja przeszła do historii jako konstytucja roku VIII.
Związany z władzami rewolucyjnymi i stronnictwem Jakobinów, Napoleon I Bonaparte bardzo szybko przeszedł szczeble kariery zostając generałem dywizji w wieku zaledwie 27 lat. Zasłynął już podczas wydarzeń rewolucyjnych, najpierw skutecznie prowadząc oblężenie zbuntowanego wobec rewolucji miasta Tulon, a następnie uczestnicząc w tłumieniu rojalistycznego powstania w Wandei. Za żonę pojął wpływową wdowęJózefinę Beauharnais - jej znajomości przyczyniły się do skierowania Napoleona I Bonaparte na front austriackipodczas walk z pierwszą koalicją antyfrancuską. Pod wodząNapoleona I Bonaparte wojska francuskie rozgromiły Austriaków w szeregu bitew na terenie Włoch. Rozpadła się pierwsza koalicja antyfrancuska, a Austria zmuszona została do podpisania traktatu w Campo Formio (1797 rok). W tym etapie walk u boku Napoleona I Bonaparte walczyli po raz pierwszy Polacy - legiony polskiegenerała Jana Henryka Dąbrowskiego. Jednym państwem pierwszej koalicji antyfrancuskiejnadal pozostającym w stanie wojny z rewolucyjną Francją była Wielka Brytania. Napoleon I Bonaparte zaproponował, aby uderzyć w nią poprzez jej cenną kolonię - Indie. Pierwszym etapem wyprawy na Indie miało być przejęcie Egiptu. W ten sposób rozpoczęła się kampania egipska, która, wraz z sukcesem traktatu Campo Formio, doprowadziła Napoleona I Bonaparte do władzy.
Wyprawa Francuzów na Egipt w latach 1798 i 1801 zakończyła się niepowodzeniem, Napoleon I Bonaparte zdążył jednak odbyć kilka spektakularnych bitew, w tym bitwę pod piramidami. Kampania egipska była traktowana przez Francuzów niezwykle prestiżowo. Wojsku towarzyszyły liczne delegacje naukowców penetrujących zabytki starożytnego Egiptu, które następnie wywozili do Paryża. Udział francuskich uczonych w wyprawie Napoleona I Bonapartego do Egiptu położył podwaliny pod współczesna egiptologię, wiązał się jednak z grabieżą dzieł sztuki wywożonych do francuskich zbiorów.
Napoleon I Bonaparte powrócił z Egiptu już w 1799 roku, będąc u szczytu popularności, jako wódz dokonujący niezwykłych czynów. Mianowany dowódcą wojskowym stolicy - Paryża, 9 listopada 1799 roku przeprowadził zamach stanu na skutek którego przejął władzę. Obalił dyrektoriat - dotychczasową formę rządów i, na wzór starożytnego Rzymu, wprowadził instytucję konsulatu. Francją rządzić miało trzech konsulów, Napoleon I Bonaparte przyznał sobie tytuł pierwszego konsula. Wedle nowej konstytucji miał piastować urząd przez dziesięć lat.
Napoleon Bonaparte urodził się w 1769 r. w Ajaccio w korsykańskiej rodzinie szlacheckiej.
Zdobył wojskowe wykształcenie, od 1785 roku został porucznikiem artylerii. Początkowo był zwolennikiem walki o niepodległość Korsyki przeciwko Francuzom. Jednak później wstąpił w szeregi armii francuskiej. To rewolucja francuska wpłynęła na jego losy. Wojna, toczona na wielu frontach, wymagała licznej kadry oficerskiej, jednocześnie rewolucja doprowadziła do emigracji wielu wojskowych o arystokratycznym pochodzeniu. W 1793 r. młody Napoleon przeprowadził manewry, które zmusiły armię angielską do opuszczenia portu w Tulonie. Ta akcja przyniosła mu awans na generała brygady. Miał 24 lata, jednak duże zapotrzebowanie na oficerów w armii francuskiej powodowało szybkie przyznawanie awansów. Jako zwolennik Robespierre`a był po jego upadku na krótko uwięziony i wykreślony z listy oficerów. Odzyskał swoją pozycję w armii w 1795 r., gdy w Paryżu wybuchło powstanie rojalistyczne. Napoleon rozgromił zwolenników króla, którzy zagrażali rządowi republikańskiemu, to zwycięstwo przyniosło mu stopień generała i zapewniło naczelne dowództwo nad armią włoską, walczącą w Austrii.
Urodzony w 1769 roku na Korsyce w zubożałej rodzinie o szlacheckim rodowodzie Napoleon I Bonaparte stał się jedną z najważniejszych postaci nie tylko Wielkiej Rewolucji Francuskiej, ale i nowożytnej historii Europy. Genialny strateg i dowódca, mąż stanu i reformator, uzyskał władze na fali popularności zapewnionej przez spektakularną, błyskawiczną karierę wojskową. Wprowadził we Francji wiele rozwiązań ustrojowych do dziś będących częścią krajobrazu tego państwa. Jednocześnie doprowadził do ostatecznego obalenia Wielkiej Rewolucji Francuskiej, wprowadzając Cesarstwo Francuzów. Na arenie międzynarodowej prowadził agresywną, imperialistyczną politykę podbojów, co sprawiło, że stał się dla wielu narodów symbolem tyranii i ucisku.
Dojście Napoleona I Bonapartego do władzy
Wedle kalendarza rewolucyjnego, zamach stanu miał miejsce 18 brumairea roku VIII i pod taką datą znany jest w historiografii. Także narzucona przez Napoleona I Bonapartego konstytucja przeszła do historii jako konstytucja roku VIII.
Związany z władzami rewolucyjnymi i stronnictwem Jakobinów, Napoleon I Bonaparte bardzo szybko przeszedł szczeble kariery zostając generałem dywizji w wieku zaledwie 27 lat. Zasłynął już podczas wydarzeń rewolucyjnych, najpierw skutecznie prowadząc oblężenie zbuntowanego wobec rewolucji miasta Tulon, a następnie uczestnicząc w tłumieniu rojalistycznego powstania w Wandei. Za żonę pojął wpływową wdowęJózefinę Beauharnais - jej znajomości przyczyniły się do skierowania Napoleona I Bonaparte na front austriackipodczas walk z pierwszą koalicją antyfrancuską. Pod wodząNapoleona I Bonaparte wojska francuskie rozgromiły Austriaków w szeregu bitew na terenie Włoch. Rozpadła się pierwsza koalicja antyfrancuska, a Austria zmuszona została do podpisania traktatu w Campo Formio (1797 rok). W tym etapie walk u boku Napoleona I Bonaparte walczyli po raz pierwszy Polacy - legiony polskiegenerała Jana Henryka Dąbrowskiego. Jednym państwem pierwszej koalicji antyfrancuskiejnadal pozostającym w stanie wojny z rewolucyjną Francją była Wielka Brytania. Napoleon I Bonaparte zaproponował, aby uderzyć w nią poprzez jej cenną kolonię - Indie. Pierwszym etapem wyprawy na Indie miało być przejęcie Egiptu. W ten sposób rozpoczęła się kampania egipska, która, wraz z sukcesem traktatu Campo Formio, doprowadziła Napoleona I Bonaparte do władzy.
Wyprawa Francuzów na Egipt w latach 1798 i 1801 zakończyła się niepowodzeniem, Napoleon I Bonaparte zdążył jednak odbyć kilka spektakularnych bitew, w tym bitwę pod piramidami. Kampania egipska była traktowana przez Francuzów niezwykle prestiżowo. Wojsku towarzyszyły liczne delegacje naukowców penetrujących zabytki starożytnego Egiptu, które następnie wywozili do Paryża. Udział francuskich uczonych w wyprawie Napoleona I Bonapartego do Egiptu położył podwaliny pod współczesna egiptologię, wiązał się jednak z grabieżą dzieł sztuki wywożonych do francuskich zbiorów.
Napoleon I Bonaparte powrócił z Egiptu już w 1799 roku, będąc u szczytu popularności, jako wódz dokonujący niezwykłych czynów. Mianowany dowódcą wojskowym stolicy - Paryża, 9 listopada 1799 roku przeprowadził zamach stanu na skutek którego przejął władzę. Obalił dyrektoriat - dotychczasową formę rządów i, na wzór starożytnego Rzymu, wprowadził instytucję konsulatu. Francją rządzić miało trzech konsulów, Napoleon I Bonaparte przyznał sobie tytuł pierwszego konsula. Wedle nowej konstytucji miał piastować urząd przez dziesięć lat.
Mam nadzieję że pomogłam :)
liczę na naj :D
Napoleon Bonaparte urodził się w 1769 r. w Ajaccio w korsykańskiej rodzinie szlacheckiej.
Zdobył wojskowe wykształcenie, od 1785 roku został porucznikiem artylerii. Początkowo był zwolennikiem walki o niepodległość Korsyki przeciwko Francuzom. Jednak później wstąpił w szeregi armii francuskiej. To rewolucja francuska wpłynęła na jego losy. Wojna, toczona na wielu frontach, wymagała licznej kadry oficerskiej, jednocześnie rewolucja doprowadziła do emigracji wielu wojskowych o arystokratycznym pochodzeniu. W 1793 r. młody Napoleon przeprowadził manewry, które zmusiły armię angielską do opuszczenia portu w Tulonie. Ta akcja przyniosła mu awans na generała brygady. Miał 24 lata, jednak duże zapotrzebowanie na oficerów w armii francuskiej powodowało szybkie przyznawanie awansów. Jako zwolennik Robespierre`a był po jego upadku na krótko uwięziony i wykreślony z listy oficerów. Odzyskał swoją pozycję w armii w 1795 r., gdy w Paryżu wybuchło powstanie rojalistyczne. Napoleon rozgromił zwolenników króla, którzy zagrażali rządowi republikańskiemu, to zwycięstwo przyniosło mu stopień generała i zapewniło naczelne dowództwo nad armią włoską, walczącą w Austrii.