Wielkie zmiany w Polskiej kulturze zaszły za panowania dwóch ostatnich Jagiellonów : Zygmunta 1 Starego ( 1506 - 1548 ) i Zygmunta Augusta ( 1548 - 1572 ) Królowie Ci sprowadzali do Polski architektów, humanistów i artystów z ojczyzny renesansu, czyli z Włoch. Dzięki temu w polskim budownictwie rozwinął się specjalny styl renesansowy, krtóry został nazwany stylem zygmuntowskim. Jednym z jego najpiękniejszych przykładów jest renesansowa przebudowa zamku królewskiego na Wawelu oraz Kaplica Zygmuntowska - dzieło Bartłomieja Berecciego. Oprócz artystów królowie sprowadzali do Polski także gotowe dzieła sztuki, np. do dziś znajdującej się na Wawelu kolekcji flamandzkich arrasów, które zostały sprowadzone przez Zygmunta Augusta. Złoty wiek w Polsce był rozwojem kultury i sztuki. W tym czasie bardzo dobrze rozwinęła się literatura polska. Rozwijało się naprzykład pisarstwo historyczne, np. "Dzieje w Koronie" napisane przez Łukasza Górnickiego, czy "Kronika świata" Marcina Bielskiego. Maciej Machowity, Marcin Kromer, czy Stanisław Orzechowski to także pisarze zajmujący się pisarstwem historycznym. Kolejnym działem literatury, który rozwijał się w Złotym Wieku była literatura piękna. Zawdzięczamy to Mikołajowi Rejowi i Biernatowi z Lublina, ale przede wszystkim Janowi Kochanowskiemu - największemu polskiemu poecie renesansowemu. Pierwszą wydrukowaną w Polsce książką była właśnie książka Biernata z Lublina "Raj duszny" z roku 1513. Największym dziełem religijnym Złotego Wieku, "Wyznanie wiary katolickiej", miało 30 wydań w kilkunastu językach. W tym czasie świetnie rozwijało się też szkolnictwo. Zwłaszcza wśród innowierców, którzy otwierali nowe szkoły. Najbardziej znana z nich to ariańska Akademia w Rakowie, zwana Sarmackimi Atenami. Wspaniale prosperował też Uniwersytet Jagielloński, na którym studiowali żacy z Niemiec, Węgier, Czech. Polscy studenci studiowali natomiast na uczelniach włoskich, francuskich i niemieckich. Była to wymiana kulturowa epoki renesansu. Do reguły należało, że młodzież rodzin szlacheckich odbywała tzw. podróże kształcące, podczas których odwiedzali szereg krajów Europy Zachodniej, gdzie studiowała i poszerzała swoją wiedzę przez poznawanie innych kultur i obyczajów. Wysoki stopień rozwoju osiągneła w ówczesnej Polsce matematyka, astronomia, geografia i kartografia. Do wybitnych matematyków należał między innymi Wojciech z Brudzewa, u którego studiował Mikołaj Kopernik. Wielką sławą cieszył rektor Uniwersytetu Jagiellońskiego Maciej z Miechowa, zwany Miechowitą - lekarz, astrolog, geograf i historyk. Najwybitniejszymi publicystami byli Andrzej Frycz-Modrzewski i Staniisław Orzechowski. Andrzej Frych-Modrzewski napisał traktat o naprawie Rzeczypospolitej. Opisał w nim sytuację wewnętrzną państwa. Za główne wady uznawał nierówność stanów, upośledzenie chłopów i rozluźnienie obyczajów wynikłe z upadku autorytetu Kościoła. Między innymi pragnął, aby poprawiła się dola chłopów oraz aby ograniczonoprzywileje szlachty i Kościoła. Natomiast ksiądz Stanisław Orzechowski uwarzał, że ustrój Rzeczypospolitej nie potrzebuje naprawy. Wolności szlacheckie są darem Boga, a stosunki społeczno-polityczne w Polsce są odbiciem porządkuy niebieskiego, którego gwarantem jest Kościół. Polska zawdzięcza więc swój Złoty Wiek dwóm ostatnim Jagiellonom, którzy doprowadzili do rozwoju kultury, sztuki i nauki w Polsce. Właśnie przez ten rozwój okres ten został nazwany Złotym Wiekem.
Wielkie zmiany w Polskiej kulturze zaszły za panowania dwóch ostatnich Jagiellonów : Zygmunta 1 Starego ( 1506 - 1548 ) i Zygmunta Augusta ( 1548 - 1572 ) Królowie Ci sprowadzali do Polski architektów, humanistów i artystów z ojczyzny renesansu, czyli z Włoch. Dzięki temu w polskim budownictwie rozwinął się specjalny styl renesansowy, krtóry został nazwany stylem zygmuntowskim. Jednym z jego najpiękniejszych przykładów jest renesansowa przebudowa zamku królewskiego na Wawelu oraz Kaplica Zygmuntowska - dzieło Bartłomieja Berecciego.
Oprócz artystów królowie sprowadzali do Polski także gotowe dzieła sztuki, np. do dziś znajdującej się na Wawelu kolekcji flamandzkich arrasów, które zostały sprowadzone przez Zygmunta Augusta.
Złoty wiek w Polsce był rozwojem kultury i sztuki. W tym czasie bardzo dobrze rozwinęła się literatura polska. Rozwijało się naprzykład pisarstwo historyczne, np. "Dzieje w Koronie" napisane przez Łukasza Górnickiego, czy "Kronika świata" Marcina Bielskiego. Maciej Machowity, Marcin Kromer, czy Stanisław Orzechowski to także pisarze zajmujący się pisarstwem historycznym.
Kolejnym działem literatury, który rozwijał się w Złotym Wieku była literatura piękna. Zawdzięczamy to Mikołajowi Rejowi i Biernatowi z Lublina, ale przede wszystkim Janowi Kochanowskiemu - największemu polskiemu poecie renesansowemu. Pierwszą wydrukowaną w Polsce książką była właśnie książka Biernata z Lublina "Raj duszny" z roku 1513.
Największym dziełem religijnym Złotego Wieku, "Wyznanie wiary katolickiej", miało 30 wydań w kilkunastu językach.
W tym czasie świetnie rozwijało się też szkolnictwo. Zwłaszcza wśród innowierców, którzy otwierali nowe szkoły. Najbardziej znana z nich to ariańska Akademia w Rakowie, zwana Sarmackimi Atenami.
Wspaniale prosperował też Uniwersytet Jagielloński, na którym studiowali żacy z Niemiec, Węgier, Czech. Polscy studenci studiowali natomiast na uczelniach włoskich, francuskich i niemieckich. Była to wymiana kulturowa epoki renesansu. Do reguły należało, że młodzież rodzin szlacheckich odbywała tzw. podróże kształcące, podczas których odwiedzali szereg krajów Europy Zachodniej, gdzie studiowała i poszerzała swoją wiedzę przez poznawanie innych kultur i obyczajów.
Wysoki stopień rozwoju osiągneła w ówczesnej Polsce matematyka, astronomia, geografia i kartografia. Do wybitnych matematyków należał między innymi Wojciech z Brudzewa, u którego studiował Mikołaj Kopernik. Wielką sławą cieszył rektor Uniwersytetu Jagiellońskiego Maciej z Miechowa, zwany Miechowitą - lekarz, astrolog, geograf i historyk.
Najwybitniejszymi publicystami byli Andrzej Frycz-Modrzewski i Staniisław Orzechowski. Andrzej Frych-Modrzewski napisał traktat o naprawie Rzeczypospolitej. Opisał w nim sytuację wewnętrzną państwa. Za główne wady uznawał nierówność stanów, upośledzenie chłopów i rozluźnienie obyczajów wynikłe z upadku autorytetu Kościoła. Między innymi pragnął, aby poprawiła się dola chłopów oraz aby ograniczonoprzywileje szlachty i Kościoła. Natomiast ksiądz Stanisław Orzechowski uwarzał, że ustrój Rzeczypospolitej nie potrzebuje naprawy. Wolności szlacheckie są darem Boga, a stosunki społeczno-polityczne w Polsce są odbiciem porządkuy niebieskiego, którego gwarantem jest Kościół.
Polska zawdzięcza więc swój Złoty Wiek dwóm ostatnim Jagiellonom, którzy doprowadzili do rozwoju kultury, sztuki i nauki w Polsce. Właśnie przez ten rozwój okres ten został nazwany Złotym Wiekem.