We francuskiej stolicy zainaugurował on wystawę poświęconą historii ewangelizacji Tybetu. Rozpoczęli ją w XVI w. Portugalczycy. Wielkiego rozmachu nabrała jednak dopiero w połowie XIX w., kiedy Tybet został powierzony paryskiemu Stowarzyszeniu Misji Zagranicznych. Dzięki odwadze, gotowości do wszelkich poświęceń, w tym do męczeństwa francuscy misjonarze byli w stanie podjąć się tej niewykonalnej misji. Ich dynamizm i misyjna śmiałość były tak wielkie, że wikariusze apostolscy w Tybecie musieli studzić ich zapały – przypomniał szef watykańskiej dykasterii.
Zauważył on zarazem, że przypominając sobie heroizm misjonarzy z XIX w., trzeba się zapytać o naszą postawę misyjną. Zdaniem kard. Filoniego Kościół zachodni wyzbył się misyjnej odwagi, którą niegdyś wyróżniali się jego misjonarze. Na szczęście w międzyczasie zmieniła się struktura wielu Kościołów misyjnych.
ościół posłany przez Boga do narodów, aby był "powszechnym sakramentem zbawienia", usiłuje głosić Ewangelię wszystkim ludziom z najgłębszej potrzeby własnej katolickości oraz z nakazu swego Założyciela. Sami bowiem Apostołowie, na których Kościół został założony, idąc w ślady Chrystusa, "głosili słowo prawdy i rodzili Kościoły". A zadaniem ich następców jest nieustannie prowadzić to dzieło, aby "nauka Boża się szerzyła i była wysławiana" (2 Tes 3,1) i aby Królestwo Boże na całym świecie głoszono i zakładano.
W obecnym zaś stanie rzeczy, kiedy nastają nowe warunki życia ludzkości, Kościół, sól ziemi i światło świata, jeszcze bardziej czuje się powołany do zbawiania i odnowy wszelkiego stworzenia, aby wszystko doznało naprawy w Chrystusie i aby w Nim ludzie tworzyli jedną rodzinę i jeden lud Boży.
Dlatego niniejszy Sobór święty, dziękując Bogu za wspaniałe dzieła dokonane szlachetnym wysiłkiem całego Kościoła, pragnie nakreślić zasady działalności misyjnej, a siły wszystkich wiernych tak zespolić, aby lud Boży, krocząc wąską drogą krzyża, wszędzie rozszerzał Królestwo Chrystusa, Pana i Znawcy wieków i przygotowywał drogi do nadchodzenia tego Królestwa.
We francuskiej stolicy zainaugurował on wystawę poświęconą historii ewangelizacji Tybetu. Rozpoczęli ją w XVI w. Portugalczycy. Wielkiego rozmachu nabrała jednak dopiero w połowie XIX w., kiedy Tybet został powierzony paryskiemu Stowarzyszeniu Misji Zagranicznych. Dzięki odwadze, gotowości do wszelkich poświęceń, w tym do męczeństwa francuscy misjonarze byli w stanie podjąć się tej niewykonalnej misji. Ich dynamizm i misyjna śmiałość były tak wielkie, że wikariusze apostolscy w Tybecie musieli studzić ich zapały – przypomniał szef watykańskiej dykasterii.
Zauważył on zarazem, że przypominając sobie heroizm misjonarzy z XIX w., trzeba się zapytać o naszą postawę misyjną. Zdaniem kard. Filoniego Kościół zachodni wyzbył się misyjnej odwagi, którą niegdyś wyróżniali się jego misjonarze. Na szczęście w międzyczasie zmieniła się struktura wielu Kościołów misyjnych.
ościół posłany przez Boga do narodów, aby był "powszechnym sakramentem zbawienia", usiłuje głosić Ewangelię wszystkim ludziom z najgłębszej potrzeby własnej katolickości oraz z nakazu swego Założyciela. Sami bowiem Apostołowie, na których Kościół został założony, idąc w ślady Chrystusa, "głosili słowo prawdy i rodzili Kościoły". A zadaniem ich następców jest nieustannie prowadzić to dzieło, aby "nauka Boża się szerzyła i była wysławiana" (2 Tes 3,1) i aby Królestwo Boże na całym świecie głoszono i zakładano.
W obecnym zaś stanie rzeczy, kiedy nastają nowe warunki życia ludzkości, Kościół, sól ziemi i światło świata, jeszcze bardziej czuje się powołany do zbawiania i odnowy wszelkiego stworzenia, aby wszystko doznało naprawy w Chrystusie i aby w Nim ludzie tworzyli jedną rodzinę i jeden lud Boży.
Dlatego niniejszy Sobór święty, dziękując Bogu za wspaniałe dzieła dokonane szlachetnym wysiłkiem całego Kościoła, pragnie nakreślić zasady działalności misyjnej, a siły wszystkich wiernych tak zespolić, aby lud Boży, krocząc wąską drogą krzyża, wszędzie rozszerzał Królestwo Chrystusa, Pana i Znawcy wieków i przygotowywał drogi do nadchodzenia tego Królestwa.