Święta Kinga, również Kunegunda ur. 5 marca 1234 w Ostrzyhomiu, zm. 24 lipca 1292 w Starym Sączu,węgierska klaryska i dziewica, córka króla Węgier Beli IV i Marii Laskariny, żona polskiego władcy, Bolesława V Wstydliwego, święta Kościoła katolickiego
Kinga była siostrą św. Małgorzaty Węgierskiej, Konstancji, księżnej ruskiej, oraz bł. Jolenty. W Wojniczu królewna została zaręczona z księciem sandomierskim Bolesławem, synem Leszka Białego, a następnie jemu poślubionaPodobno przyniosła mu w posagu 4 tysiące grzywien, a według podania również sól węgierską, którą zaczęto wówczas w Bochni i Wieliczce wydobywać na większą skalę. Chociaż sól bocheńską i wielicką znano w Polsce już wcześniej, to jednak pewne jest, że właśnie za czasów Kingi rozwinęło się jej wydobywanie, prawdopodobnie za sprawą sprowadzonych przez nią górników węgierskich.W 1257 roku otrzymała od męża ziemię sądecką i Pieniny
Po śmierci męża (1279) założyła w Starym Sączu klasztor klarysek
Powróciwszy zimą 1288 do klasztoru w Starym Sączu mieszkała w nim aż do śmierci, 24 lipca 1292 roku.
(Slyszalem cos jeszcze o Legendzie Pierscionka Sw Kingi ale niestety nie pamietam)
Święta Kinga, również Kunegunda (ur. 5 marca 1234 w Ostrzyhomiu, zm. 24 lipca 1292 w Starym Sączu) – węgierska klaryska (OSC) i dziewica, córka króla Węgier Beli IV i Marii Laskariny, żona polskiego władcy, Bolesława V Wstydliwego, święta Kościoła katolickiego.
Kinga była siostrą św. Małgorzaty Węgierskiej, Konstancji, księżnej ruskiej, oraz bł. Jolenty. W Wojniczu królewna została zaręczona z księciem sandomierskim Bolesławem, synem Leszka Białego, a następnie jemu poślubiona według kanonicznej formy sponsalia de futuro. Podobno przyniosła mu w posagu 4 tysiące grzywien, a według podania również sól węgierską, którą zaczęto wówczas w Bochni i Wieliczce wydobywać na większą skalę. Chociaż sól bocheńską i wielicką znano w Polsce już wcześniej, to jednak pewne jest, że właśnie za czasów Kingi rozwinęło się jej wydobywanie, prawdopodobnie za sprawą sprowadzonych przez nią górników węgierskich. W 1257 roku otrzymała od męża ziemię sądecką i Pieniny. Wykorzystując stan anarchii na Węgrzech księżniczka Kinga, dążąca do zacieśnienia związków Spisza z Polską, obsadziła ten teren swoimi wojskami, które stacjonowały tam aż do śmierci księżniczki w 1292. Po śmierci męża (1279) założyła w Starym Sączu klasztor klarysek i uposażyła go przywilejem w roku 1280. Odtąd zamieszkiwała w tym klasztorze, choć musiała go opuścić pod koniec 1287 roku, kiedy wraz z dwiema siostrami (Jolantą i Konstancją) oraz innymi siedemdziesięcioma zakonnicami uciekła na Zamek Pieniński bronić się przed najazdem tatarskim. Powróciwszy zimą 1288 do klasztoru w Starym Sączu mieszkała w nim aż do śmierci, 24 lipca 1292 roku.
W 1715 papież Benedykt XIII ogłosił bł. Kingę patronką Królestwa Polskiego i Litwy. W 1901 biskup Leon Wałęga obrał bł. Kingę patronką diecezji tarnowskiej. Kinga jest również opiekunką ubogich i górników solnych.
16 stycznia 2007 r., podczas opłatkowego spotkania miast i gmin papieskich, ks. bp Piotr Libera ogłosił, że Św. Kinga została – stosowną decyzją Stolicy Apostolskiej – ustanowiona patronką polskich samorządowców.
W ikonografii św. Kinga przedstawiana jest w stroju klaryski lub księżnej, w ręku trzyma makietę klasztoru ze Starego Sącza, czasami bryłę soli w której bywa pierścień.
Święta Kinga, również Kunegunda ur. 5 marca 1234 w Ostrzyhomiu, zm. 24 lipca 1292 w Starym Sączu,węgierska klaryska i dziewica, córka króla Węgier Beli IV i Marii Laskariny, żona polskiego władcy, Bolesława V Wstydliwego, święta Kościoła katolickiego
Kinga była siostrą św. Małgorzaty Węgierskiej, Konstancji, księżnej ruskiej, oraz bł. Jolenty. W Wojniczu królewna została zaręczona z księciem sandomierskim Bolesławem, synem Leszka Białego, a następnie jemu poślubionaPodobno przyniosła mu w posagu 4 tysiące grzywien, a według podania również sól węgierską, którą zaczęto wówczas w Bochni i Wieliczce wydobywać na większą skalę. Chociaż sól bocheńską i wielicką znano w Polsce już wcześniej, to jednak pewne jest, że właśnie za czasów Kingi rozwinęło się jej wydobywanie, prawdopodobnie za sprawą sprowadzonych przez nią górników węgierskich.W 1257 roku otrzymała od męża ziemię sądecką i Pieniny
Po śmierci męża (1279) założyła w Starym Sączu klasztor klarysek
Powróciwszy zimą 1288 do klasztoru w Starym Sączu mieszkała w nim aż do śmierci, 24 lipca 1292 roku.
(Slyszalem cos jeszcze o Legendzie Pierscionka Sw Kingi ale niestety nie pamietam)
Święta Kinga, również Kunegunda (ur. 5 marca 1234 w Ostrzyhomiu, zm. 24 lipca 1292 w Starym Sączu) – węgierska klaryska (OSC) i dziewica, córka króla Węgier Beli IV i Marii Laskariny, żona polskiego władcy, Bolesława V Wstydliwego, święta Kościoła katolickiego.
Kinga była siostrą św. Małgorzaty Węgierskiej, Konstancji, księżnej ruskiej, oraz bł. Jolenty. W Wojniczu królewna została zaręczona z księciem sandomierskim Bolesławem, synem Leszka Białego, a następnie jemu poślubiona według kanonicznej formy sponsalia de futuro. Podobno przyniosła mu w posagu 4 tysiące grzywien, a według podania również sól węgierską, którą zaczęto wówczas w Bochni i Wieliczce wydobywać na większą skalę. Chociaż sól bocheńską i wielicką znano w Polsce już wcześniej, to jednak pewne jest, że właśnie za czasów Kingi rozwinęło się jej wydobywanie, prawdopodobnie za sprawą sprowadzonych przez nią górników węgierskich. W 1257 roku otrzymała od męża ziemię sądecką i Pieniny. Wykorzystując stan anarchii na Węgrzech księżniczka Kinga, dążąca do zacieśnienia związków Spisza z Polską, obsadziła ten teren swoimi wojskami, które stacjonowały tam aż do śmierci księżniczki w 1292. Po śmierci męża (1279) założyła w Starym Sączu klasztor klarysek i uposażyła go przywilejem w roku 1280. Odtąd zamieszkiwała w tym klasztorze, choć musiała go opuścić pod koniec 1287 roku, kiedy wraz z dwiema siostrami (Jolantą i Konstancją) oraz innymi siedemdziesięcioma zakonnicami uciekła na Zamek Pieniński bronić się przed najazdem tatarskim. Powróciwszy zimą 1288 do klasztoru w Starym Sączu mieszkała w nim aż do śmierci, 24 lipca 1292 roku.
W 1715 papież Benedykt XIII ogłosił bł. Kingę patronką Królestwa Polskiego i Litwy.
W 1901 biskup Leon Wałęga obrał bł. Kingę patronką diecezji tarnowskiej. Kinga jest również opiekunką ubogich i górników solnych.
16 stycznia 2007 r., podczas opłatkowego spotkania miast i gmin papieskich, ks. bp Piotr Libera ogłosił, że Św. Kinga została – stosowną decyzją Stolicy Apostolskiej – ustanowiona patronką polskich samorządowców.
W ikonografii św. Kinga przedstawiana jest w stroju klaryski lub księżnej, w ręku trzyma makietę klasztoru ze Starego Sącza, czasami bryłę soli w której bywa pierścień.