Question

Napisz wszystkie regółki ortograficzne wszystkie jakie znasz

o przecinku,o ortografi poprostu wszystkie

DAJE NAJ;)

Answer 1

Przez "i" zmiękczamy przed samogłoską

Literę "u" na pewno napiszemy w wyrazach polskiego pochodzenia: np. artykuł, długo, gruntowy, lektura, płukać, pukać, reguła, śruba, tłumić; 
w wyrazach zakończonych np. 
-un - zwiastun, opiekun, 
-ulec - hamulec, budulec, 
-uch - leniuch, dzieciuch, 
-uchna - matuchna, córuchna, 
-unek - pakunek, wizerunek, 
-utki - malutki, skromniutki, 
-us - dzikus, lizus, 
-uszek - dzbanuszek, garnuszek,puszek 
-uś - dzidziuś, matuś, tatuś; 


w czasownikach czasu teraźniejszego zakończonych na -uję, -ujesz, -uje, np. 
promuję, promujesz, promuje, 
gotuję, gotujesz, gotuje, 
proponuję, proponujesz, proponuje; 


w różnych formach czasowników typu kuć, snuć, psuć, np. 
kuję, kujmy, kujcie, 
snuję, snujesz, snujcie, snuj, 
psujesz, psujcie, psuj; 


w wyrazach: 
zasuwka (od zasuwać), skuwka (od skuwać), okuwka (od okuwać), zakuwka (od zakuwać). 

ZAWSZE NA KOŃCU WYRAZU

Literę ó piszemy: 
- gdy wymienia się na o, a lub e, np. 
zawód - zawody, 
stój - stoję, 
móc - mogę, 
dróżka - droga, 
pióro - pierze, 
brzózka - brzezina, 
siódma - siedem, 
przyjaciółka - przyjaciel, 
wrócić - wracać, 
skrócić - skracać, 
mówić - mawiać; 

- w cząstce -ów, -ówna, -ówka występującej jako końcówka lub część przyrostka, np. 
bloków, projektów, operatorów, zeszytów, stołów, 
Sokołów, Tarnów, Kraków, 
Rodziewiczówna, Iłłakowiczówna, 
kreskówka, kartkówka, stołówka; 

- w niewielu wyrazach na początku: 
ósemka, ósmy, ów, ówczesny, ówdzie; 

- w kilkudziesięciu wyrazach, w których została zachowana historyczna pisownia oparta na dawnej wymowie, np. 
chór, córka, czółno, góra, jaskółka, kłótnia, król, mózg, krótki, ogórek, stróż, źródło, wiewiórka, przepiórka, tchórz, żółw, żółty, późno. 

UWAGA: Litera ó nie występuje nigdy na końcu wyrazu.

"Rz" piszemy: 
- gdy wymienia się rz - r, np. 
marzec - marca, 
na górze - góra 
na dworze - dwór; 

- w zakończeniach rzeczowników rodzaju męskiego -arz, -erz, -mierz, -mistrz, np. 
fałszerz, harcerz, pasterz, kołnierz, rycerz, 
bajarz, blacharz, pisarz, ślusarz, tokarz, 
kątomierz, ciśnieniomierz, Kazimierz, Włodzimierz, 
zegarmistrz, ogniomistrz; 

- po spółgłoskach p, b, t, d, k, g, ch, j, w, np. 
przemoc, wyprzedaż, przekonanie, brzmienie, brzydota, zatrzymać, trzeba, drzwi, zedrzeć, krzak, zakrzepnąć, grzmot, grząski, chrzest, odchrząknąć, zajrzeć, dojrzały, wrzawa, wrzątek; 

Do wyjątków należą: 
a) wyrazy: kształt, kształcić, kształtny, wykształcenie, bukszpan, Oksza, kszyk (ptak), pszczoła, pszenica, Pszczyna, Pszoniak, wszystko, wszędzie, zawsze,
b) formy stopnia wyższego i najwyższego przymiotników utworzone przyrostkiem -szy 
lub -ejszy, np. 
lepszy, najlepszy, grubszy, najgrubszy, krótszy, najkrótszy, większy, największy, potężniejszy, najpotężniejszy, 
c) partykuła -że, np. 
zróbże, skądże, podajże, kopże, 
d) wyrazy, w których zaczynająca się od ż część rdzenna stoi po przedrostku zakończonym na spółgłoskę, np. 
obżartuch, odżałować, odżyć, nadżółkły, podżebrowy; 


w wielu wyrazach, w których dziś nie zachodzi już żywa wymiana rz - r, ale w których rz pochodzi z historycznego r, np. 
rzeka (od: rieka), jarzębina (od: riabina), orzech (od: oriech), rzadki (od: riedkij), rząd (od: riad), rzepa (od: riepa).

Literę "ż" piszemy: 
- gdy wymienia się na g, dz, h, z, ź, s, np. 
trwożnie - trwoga, 
pieniążek - pieniądz, 
grożę - groza, 
obrażać - obraźliwy, 
drużyna - druh, 
- gdy występuje ona po literach r, l, ł: 
drżenie, rżeć, ulżyć, łże; 
- w partykule zakończonej na -że, -ż, np. 
tenże, bądźże, stańże, weźże, jakże, cóż, któż, czyż, gdyż, jakiż; 

- w wyrazach zapożyczonych po literze n, np. 
aranżować, branża, oranżada, rewanż; 

- w wielu wyrazach rodzimych zawierających historyczną głoskę ż oraz w wielu wyrazach zapożyczonych, np. 
mżawka, gżegżółka, piegża, żal, żart, żniwo, życzenie, żywot, żółty, żegluga, żyrować, żakiet, żorżeta. 

UWAGA: W wyrazach typu dżem, dżuma, dżentelmen, dżdżysty, dżoker litera ż jest częścią dwuznaku dż, a nie literą oznaczającą samodzielną głoskę

Literę h piszemy: 


wtedy, gdy w innych formach tego wyrazu lub w wyrazach pokrewnych h wymienia się na g, ż, z, dz, np. 
wahać się - waga, 
druh - drużyna, 
błahy - błazen, 
wataha - watadze; 


w rozpoczynających wyraz cząstkach hiper-, hipo-, hekto-, higro-, np. 
hiperbola, hiperpoprawny, hiperstatyczny, hiperwitaminoza, hiperinflacja, 
hipoalergiczny, hipocentrum, hipodrom, hipokryta, hipochondryk, hipoteza, 
hektolitr, hektopaskal, hektograf, 
higrometr, higroskop, higromorficzny. 

W innych wypadkach wątpliwości może rozstrzygnąć "Słownik ortograficzny".

Dwuznak ch piszemy: 


gdy w wyrazach i formach pokrewnych wymienia się na sz, np. 
piechota - pieszo, 
sucho - suszyć, 
głuchy - głuszyć, 
mucha - muszka, 
duch - dusza; 


zawsze na końcu wyrazów, np. 
strach, gmach, pech, na ulicach, na kolanach, o postaciach, o samochodach, Allach 
z wyjątkiem wyrazów druh i Boh. 


z reguły po literze s, np. 
schizma, schyłek, schemat, schizofrenia, schlebiać, schludny, scholastyka, schudnąć, schodzić, schab, schron.

Litery ą, ę piszemy: 
- w wyrazach rodzimych, np. 
dąb, krąg, gaszcz, kąt, mącić, piąty, pociąg, wąsy, ząb, będzie, dębowy, gęsty, kęs, ręka, tędy, węszyć, zęby; 

- w wyrazach zapożyczonych, ale całkowicie przyswojonych, np. 
brąz, ląd, flądra, pąsowy, plądrować, cęgi, cętka, frędzla, kolęda, pędzel, pręgierz, wędkować; 
- przed ł, l w zakończeniach form czasu przeszłego, np. 
pragnąłem, pragnąłeś, pragnął, 
pragnęłaś, pragnęłam, pragnęła, pragnęło, 
pragnęliśmy, pragnęłyśmy, pragnęliście, pragnęłyście, 
pragnęli, pragnęły; 

- w zakończeniach form bezosobowych niektórych czasowników, np. 
stanąć, klęknąć, odpocząć, mówiąc, prosząc, zamykając, pchający, kochająca, wiążące, przyjęty, przypięta, zwinięta; 
- na końcu wyrazu: 
- w formie 1. osoby l. poj. czasu teraźniejszego, np. 
idę, biorę, proponuję 
i czasu przyszłego prostego, np. 
dojdę, zbuduję, zarzucę, 
- w formie 3. osoby l. mn. czasu teraźniejszego, np. 
opowiadają, umieją, podrzucają 
i czasu przyszłego prostego, np. 
utworzą, dopiszą, rozwiążą,

 

Połączenia literowe om, on, em i en piszemy: 


zasadniczo w wyrazach zapożyczonych, ale jeszcze niecałkowicie przyswojonych: 
- zgodnie z wymową przed p, b piszemy om, em, np. 
kompas, kompres, komplikacja, kompozycja, kompetencja, kombinacja, kombajn, kombinat, temperatura, stempel, embargo, emblemat, 
- zgodnie z wymową przed t, d, c oraz przed tylnojęzykowymi k, g piszemy on, en, np. 
kontrola, kondygnacja, koncert, remanent, kalendarz, reminiscencja, konkret, konkurencja, kongres, Kongo, 
- niezależnie od wymowy przed f, w, s, z, sz, ch piszemy on, en, np. 
konfiskata, konwenans, konstrukcja, konszachty, pensja, sensacja, kondensować, benzyna, enzymy, cenzura, cenzus; 

zawsze piszemy: 
- -em w formie 1. osoby l. poj. czasowników, np. 
jem, rozumiem, śmiem, umiem, wiem, 
- -om w końcówce celownika l. mn. rzeczowników wszystkich rodzajów, np. 
literatom, podręcznikom, uczennicom, polom, krzesłom.