Napisz własna interpretację Pietera Breughla Upadek Ikara. pamiętaj że praca powinna zawierać zarówno opis dzieła jak i twoje refleksje na jego temat.
zgr3dziu2
Pieter’a Breughel’a „Upadek Ikara”. Czy renesansowy mistrz namalował Ikara? Skąd – to po prostu dzień, zwykły, spokojny dzień pracy oracza, żeglarza, pięknej pogody. Jeśli chodzi o Ikara – widać tylko stopę. Nikogo nie wzrusza śmierć i klęska. Pytanie – czy powinna? Na tę pytanie odpowiadają poeci: Tadeusz Różewicz w „Prawach i obowiązkach”, Ernest Bryll, „Wciąż o Ikarach głoszą”, Stanisław Grochowiak „Ikar”, Zbigniew Herbert „Dedal i Ikar”. Los Syzyfa dla starożytnych był zapewne głównie przestrogą, by szanować bogów – jest to przecież kolejny buntownik przeciw boskiej władzy. Ale pokolenie późniejszych odbiorców odczytały mit o Syzyfie jako obraz absurdu ludzkiego istnienia. Ludzkie życie jest jak trud Syzyfa, bez sensu, podległe wyższym siłom. Pomysł spodobał się szczególnie egzystencjalistom. Syzyf stał się też swoistym symbolem ludzkiego heroizmu i wytrwałości. Uosabia trud i bunt człowieka walczącego z bogami o swoją godność. Spotkać możemy się z tu kolejnym frazeologizmem, a mianowicie – syzyfowa praca – jako synonimem trudu bezsensownego, z góry skazanego na niepowodzenie, mimo włożonego wysiłku i mozolnego powtarzania.Mit prometejski to jeden z najważniejszych mitów. Stał się inspiracją do ukształtowania postawy zwanej prometeizmem: poświęcenia się dla ludzkości. Postawę tę przypominano i szczególnie propagowano w dobie romantyzmu – każdy z bohaterów romantycznych pragnie poświęcić się dla ludzi i idei: Gustaw-Konrad cierpi za miliony, Kordian zamierza wziąć na siebie zbrodnię królobójstwa. Mit Ikaryjski prezentuje dwie postawy wobec tajemnic świata: pierwsza – ojca – rozsądna, mieszcząca się w granicach możliwości i bezpieczeństwa. Druga – syna – młodzieńcza, entuzjastyczna, podejmująca ryzyko, by zgłębić tajniki natury. Dedal osiągnął cel, a Ikar srogo zapłacił za swoje nieposłuszeństwo. Dedal jest racjonalistą – umie ocenić niebezpieczeństwo. Potrafi przewidywać skutki działań. Ikar – to idealista, marzyciel, szaleniec – pierwowzór entuzjastów wielu pokoleń. Dedal przestrzega: nie należy łamać ustaleń, trzeba działać rozsądnie i praktycznie, poznawać świat i wiedzę tę wykorzystywać roztropnie i realnie, poważnie i spokojnie, z dobrym skutkiem. Ikar na to wzrusza ramionami: trzeba dążyć do niemożliwego, trzeba ryzykować, marzyć i oglądać świat przez pryzmat swoich szalonych pragnień. Jeśli nie będziemy sięgać po niemożliwe Moja refleksja : „Jeśli umrą mity umrze też nasz świat”. Słowa znanego badacza starożytnego Aleksandra Krawczuka wykorzystam jako puentę mojej wypowiedzi, ponieważ zmusi nas do zastanowienie czyżby te historie tak dawne, tak przebrzmiałe miały wciąż taką wartość.
Na tę pytanie odpowiadają poeci: Tadeusz Różewicz w „Prawach i obowiązkach”, Ernest Bryll, „Wciąż o Ikarach głoszą”, Stanisław Grochowiak „Ikar”, Zbigniew Herbert „Dedal i Ikar”. Los Syzyfa dla starożytnych był zapewne głównie przestrogą, by szanować bogów – jest to przecież kolejny buntownik przeciw boskiej władzy. Ale pokolenie późniejszych odbiorców odczytały mit o Syzyfie jako obraz absurdu ludzkiego istnienia. Ludzkie życie jest jak trud Syzyfa, bez sensu, podległe wyższym siłom. Pomysł spodobał się szczególnie egzystencjalistom. Syzyf stał się też swoistym symbolem ludzkiego heroizmu i wytrwałości. Uosabia trud i bunt człowieka walczącego z bogami o swoją godność. Spotkać możemy się z tu kolejnym frazeologizmem, a mianowicie – syzyfowa praca – jako synonimem trudu bezsensownego, z góry skazanego na niepowodzenie, mimo włożonego wysiłku i mozolnego powtarzania.Mit prometejski to jeden z najważniejszych mitów. Stał się inspiracją do ukształtowania postawy zwanej prometeizmem: poświęcenia się dla ludzkości. Postawę tę przypominano i szczególnie propagowano w dobie romantyzmu – każdy z bohaterów romantycznych pragnie poświęcić się dla ludzi i idei: Gustaw-Konrad cierpi za miliony, Kordian zamierza wziąć na siebie zbrodnię królobójstwa.
Mit Ikaryjski prezentuje dwie postawy wobec tajemnic świata: pierwsza – ojca – rozsądna, mieszcząca się w granicach możliwości i bezpieczeństwa. Druga – syna – młodzieńcza, entuzjastyczna, podejmująca ryzyko, by zgłębić tajniki natury. Dedal osiągnął cel, a Ikar srogo zapłacił za swoje nieposłuszeństwo. Dedal jest racjonalistą – umie ocenić niebezpieczeństwo. Potrafi przewidywać skutki działań. Ikar – to idealista, marzyciel, szaleniec – pierwowzór entuzjastów wielu pokoleń. Dedal przestrzega: nie należy łamać ustaleń, trzeba działać rozsądnie i praktycznie, poznawać świat i wiedzę tę wykorzystywać roztropnie i realnie, poważnie i spokojnie, z dobrym skutkiem. Ikar na to wzrusza ramionami: trzeba dążyć do niemożliwego, trzeba ryzykować, marzyć i oglądać świat przez pryzmat swoich szalonych pragnień. Jeśli nie będziemy sięgać po niemożliwe
Moja refleksja : „Jeśli umrą mity umrze też nasz świat”. Słowa znanego badacza starożytnego Aleksandra Krawczuka wykorzystam jako puentę mojej wypowiedzi, ponieważ zmusi nas do zastanowienie czyżby te historie tak dawne, tak przebrzmiałe miały wciąż taką wartość.