Napisz- w jaki sposób Polacy walczyli z Okupantami ?
niekonwencjonalna
Frontem walki o byt narodu polskiego, obok życia kulturalnego Polski Podziemnej, stał się ruch oporu. Zmierzał on do odzyskania niepodległości, przeciwstawiając się polityce okupanta, na przeciwdziałaniu nastrojom defetyzmu i bierności w szeregach własnego społeczeństwa. Społeczeństwo polskie od początku okupacji podjęło walkę z wrogiem. Była to nie tylko walka zbrojna, najbardziej widoczna i efektywna, ale również walka cywilna prowadzona codziennie przez miliony Polaków w domu, pracy i na ulicy. W ramach walki zbrojnej podjęto działalność bojowo-dywersyjną. Prowadziły ją liczne na ziemiach polskich konspiracyjne formacje zbrojne. W latach 1939-41 ograniczały się one do działalności informacyjno-propagandowej. Główną uwagę skupiono na wydawaniu prasy konspiracyjnej, której wychodziło ponad 1800 tytułów. Najbardziej znane czasopismo podziemne to „Biuletyn Informacyjny”. Od 1941 r. podziemne formacje zbrojne przeszły do czynnej walki z okupantem. Tworzono grupy sabotażowo-dywersyjne, które przeprowadziły szereg akcji bojowych. Oddziały partyzanckie stoczyły wiele bitew, m.in. pod Wojdą, Zaborecznem. Walka cywilna polegała na biernym oporze i bojkocie zarządzeń okupanta. Pojawiła się tzw. propaganda szeptana, czyli przekazywanie prawdziwych lub zmyślonych informacji mających podtrzymać na duchu społeczeństwo polskie. W zakładach pracy stosowano sabotaż polegający na uszkadzaniu maszyn lub mało wydajnej pracy. Dzięki patriotyzmowi społeczeństwa polskiego udało się stworzyć formy samoobrony opierające się na żywiołowym entuzjazmie i niezależne od środków politycznych. W latach 1939 – 1945 społeczeństwo polskie o tożsamość narodową walczyło w dwojaki sposób. Po pierwsze, podjęli walkę w obronie zagrożonych dóbr kultury polskiej. Polska nauka i kultura w czasie okupacji spełniała funkcję nie tylko dydaktyczną, ale również wychowawczą.
W ramach walki zbrojnej podjęto działalność bojowo-dywersyjną. Prowadziły ją liczne na ziemiach polskich konspiracyjne formacje zbrojne. W latach 1939-41 ograniczały się one do działalności informacyjno-propagandowej. Główną uwagę skupiono na wydawaniu prasy konspiracyjnej, której wychodziło ponad 1800 tytułów. Najbardziej znane czasopismo podziemne to „Biuletyn Informacyjny”.
Od 1941 r. podziemne formacje zbrojne przeszły do czynnej walki z okupantem. Tworzono grupy sabotażowo-dywersyjne, które przeprowadziły szereg akcji bojowych. Oddziały partyzanckie stoczyły wiele bitew, m.in. pod Wojdą, Zaborecznem.
Walka cywilna polegała na biernym oporze i bojkocie zarządzeń okupanta. Pojawiła się tzw. propaganda szeptana, czyli przekazywanie prawdziwych lub zmyślonych informacji mających podtrzymać na duchu społeczeństwo polskie. W zakładach pracy stosowano sabotaż polegający na uszkadzaniu maszyn lub mało wydajnej pracy. Dzięki patriotyzmowi społeczeństwa polskiego udało się stworzyć formy samoobrony opierające się na żywiołowym entuzjazmie i niezależne od środków politycznych.
W latach 1939 – 1945 społeczeństwo polskie o tożsamość narodową walczyło w dwojaki sposób. Po pierwsze, podjęli walkę w obronie zagrożonych dóbr kultury polskiej. Polska nauka i kultura w czasie okupacji spełniała funkcję nie tylko dydaktyczną, ale również wychowawczą.