wędrówka Eneasza - Eneasz uciekł z Troi w czasie wojny (patrz Eneasz). Szukając nowej ojczyzny, jego okręty dopłynęły do wysp Strofadów. Harpie, które tam mieszkały przepowiedziały Trojanom, że ziemię obiecaną poznają po tym, że z głodu zjedzą nawet stoły. Pewnego dnia przybił do brzegów Kartaginy. Wcześniej pochował na Sycylii swego ojca, Anchizesa. W Kartaginie rządziła Dydona (patrz Eneasz, Dydona). W czasie dalszej wędrówki znaleźli się w okolicach wejścia do podziemia. Eneasz prowadzony przez duszę ojca, zobaczył tam dusze nienarodzonych władców państwa, które miał założyć. Później Trojanie przybili do brzegów Italii. Tam, nie wiedząc gdzie są zjedli owoce, które uprzednio ułożyli na pszennych plackach. Kiedy niektórzy, nie zaspokoiwszy głodu zaczęli jeść placki, syn Eneasza, Julus (dawniej Askaniusz), zauważył, że jedzą nawet stoły. Odkryli, że to kres ich wędrówki. Później Trojanie wraz z królem tego kraju, Latynusem i jego ludem pokonali ród Rutulów. Zwyciężając ich wodza, Turnusa, Eneasz mógł pojąć za żonę Lawinię, córkę króla. założenie Rzymu - Askaniusz założył siedzibę dynastii Eneasza w mieście Alba Longa. Ostatni z królów, Prokaz, miał dwóch synów. Starszy Numitor objął władzę po ojcu. Zazdrosny Amulius strącił brata z tronu, a córkę Numitora uczynił westalką. Ta niespodziewanie powiła bliźnięta: Romulusa i Remusa. Ich ojcem był Mars. Dzieci w koszyku wrzucono do Tybru, którego fala wyniosła na brzeg. Wykarmiła ich wilczyca i dzięcioł, ptak Marsa. Gdy dorośli, przypadkiem znaleźli się przed swym dziadkiem Numitorem, który ich rozpoznał. Romulus i Remus obalili władzę Amulusa i osadzili na tronie dziadka. Sami chcieli założyć miasto w miejscu, gdzie wykarmiła ich wilczyca. Aby rozstrzygnąć, który z nich nada mu imię, zdali się na wolę bogów. Zwyciężył Romulus. Wziął on pług i oborał przestrzeń przyszłego miasta, Romy. Kiedy Remus przeskoczył granicę, jego brat zabił go.
wędrówka Eneasza - Eneasz uciekł z Troi w czasie wojny (patrz Eneasz). Szukając nowej ojczyzny, jego okręty dopłynęły do wysp Strofadów. Harpie, które tam mieszkały przepowiedziały Trojanom, że ziemię obiecaną poznają po tym, że z głodu zjedzą nawet stoły. Pewnego dnia przybił do brzegów Kartaginy. Wcześniej pochował na Sycylii swego ojca, Anchizesa. W Kartaginie rządziła Dydona (patrz Eneasz, Dydona). W czasie dalszej wędrówki znaleźli się w okolicach wejścia do podziemia. Eneasz prowadzony przez duszę ojca, zobaczył tam dusze nienarodzonych władców państwa, które miał założyć. Później Trojanie przybili do brzegów Italii. Tam, nie wiedząc gdzie są zjedli owoce, które uprzednio ułożyli na pszennych plackach. Kiedy niektórzy, nie zaspokoiwszy głodu zaczęli jeść placki, syn Eneasza, Julus (dawniej Askaniusz), zauważył, że jedzą nawet stoły. Odkryli, że to kres ich wędrówki. Później Trojanie wraz z królem tego kraju, Latynusem i jego ludem pokonali ród Rutulów. Zwyciężając ich wodza, Turnusa, Eneasz mógł pojąć za żonę Lawinię, córkę króla. założenie Rzymu - Askaniusz założył siedzibę dynastii Eneasza w mieście Alba Longa. Ostatni z królów, Prokaz, miał dwóch synów. Starszy Numitor objął władzę po ojcu. Zazdrosny Amulius strącił brata z tronu, a córkę Numitora uczynił westalką. Ta niespodziewanie powiła bliźnięta: Romulusa i Remusa. Ich ojcem był Mars. Dzieci w koszyku wrzucono do Tybru, którego fala wyniosła na brzeg. Wykarmiła ich wilczyca i dzięcioł, ptak Marsa. Gdy dorośli, przypadkiem znaleźli się przed swym dziadkiem Numitorem, który ich rozpoznał. Romulus i Remus obalili władzę Amulusa i osadzili na tronie dziadka. Sami chcieli założyć miasto w miejscu, gdzie wykarmiła ich wilczyca. Aby rozstrzygnąć, który z nich nada mu imię, zdali się na wolę bogów. Zwyciężył Romulus. Wziął on pług i oborał przestrzeń przyszłego miasta, Romy. Kiedy Remus przeskoczył granicę, jego brat zabił go.