Question

Napisz rozprawkę na temat : Piękno naszego świata pozorne czy rzeczywiste ... Pomocy.!

Answer 1

Moim zdaniem piękno swiata jest rzeczywiste, postaram się to udowodnic na podstawię kilku epok literackich i piekne pzredstawinego w nich.
Czymże jest piękno? Niezwykle trudno w sposób krótki i zwięzły przypisać temu pojęciu jakąkolwiek teorię. Dzieje się tak, ponieważ piękno jest pojęciem względnym a wielu powiedziałoby, że jest ono niezwykle subiektywne. W encyklopedii czytamy: „Piękno jest podstawową kategorią estetyki, określającą zasady i czynniki przeżyć estetycznych.” Niestety encyklopedyczna formuła nie daje nam najmniejszego pojęcia o pięknie - o tym, czym naprawdę ono jest. A jest ono mówiąc w ogromnym skrócie największą doskonałością świata i w sposób słownikowy nigdy nie da się uchwycić naczelnej zasady, jaką się kieruje.
Jak już zwróciłem uwagę we wstępie piękno jest wartością subiektywną, dlatego każdy twórca może mieć jego własną wizję, która niekoniecznie musi być podobna do naszej. Niewątpliwie piękno jest czymś niezwykłym i niejednolitym, ponieważ dla każdej epoki przybierało ono różne postacie i zawsze pozostawało ideałem.
Renesans nie był nagłym wybuchem, natychmiastowym objawieniem nowego kanonu piękna, nowych jakości. Był wynikiem długotrwałego, złożonego historycznego procesu, różnych przemian społeczno – gospodarczych zachodzących w Europie. Tendencje te były przeciwieństwem innego zjawiska, mianowicie rozpadu dotychczasowej jedności europejskiej, jej cesarsko – papieskiej struktury i wspólnej dotąd katolickiej więzi wyznaniowej a w związku z tym odrzucono poprzednie kryteria i ideały doskonałości.

Zagadnieniem Odrodzenia było nie tylko to, co jest doskonałe, ale także - co doskonalsze od innych. Renesansowa estetyka, mniej niż klasyczna, kładła nacisk na jedność rzeczy pięknych. Castiglione w swym „Dworzaninie” pisał o Leonardzie, Mantegni, Rafaelu, Michale Aniele, Giorgione, że „jeden z nich jest do drugiego niepodobny, ale każdy z nich jest w swym stylu najdoskonalszy”. A wielki Leonardo da Vinci, szkicując dzieje swej sztuki pisał, że „sztuka budowania... w Italii osiągnęła doskonałą dojrzałość i piękno” i że Rzymianie „stworzyli tak doskonałą sztukę budowania, że nie było w niej nic tajemnego, ukrytego ani niejasnego”, nic, co by nie było „w zgodzie z samą sztuką”.

W innym ustępie da Vinci przymiotnik „piękny” zestawił z „absolutnym”, a we włoskim przekładzie z „bezbłędnym” i „jakby boskim”. I te określenia zastępowały piękno. Łatwo tutaj mogłem zauważyć, że owe cechy są najprawdziwsze nie tylko dla jego sztuki lecz także dla całego okresu Odrodzenia, bowiem w tym ujęciu Leonardo klasycznie określał kanony piękna jako te, którym nic nie brak i do których nic dodać nie można. Była w tym tradycja Arystotelesa, ale zarazem jej uzupełnienie. I w nawiązaniu do antyku da Vinci argumentował, że piękno zależne jest od wielu rzeczy: od wierności, z jaką przedstawiona jest rzeczywistość, od zakresu objętego przez sztukę, od ogólności, wszechstronności przedstawienia, od trudności, jakie zostały pokonane, od trwałości dzieła, od jego dostępności dla odbiorców, od jego harmonii, ale także od doskonałości rzeczy, które są w dziele sztuki przedstawione. Kierując się tymi kryteriami Leonardo doszedł do wniosku: „najdoskonalszym pięknem jest malarstwo”.

Przedmiotem rozważań renesansu były zarówno piękno proporcji i sztuk, jak również piękno poszczególnych artystów i dzieł; a także – kryteria ich piękna:
A. Piękno jest własnością obiektywną. Tak twierdził Petrarka przeciwstawiając je innym zaletom estetycznym, jak wdzięk.
B. Piękno jest właściwsze sztuce niż naturze.
C. Piękno jest własnością rzadką. Leonardo sądził, że nawet jeszcze grecka architektura go nie osiągnęła.
D. Jest własnością całości dzieła raczej niż jego składników.
E. Jest połączeniem wielu wartości. Boccaccio pisał, że Rafael dlatego odznaczał się pięknem, ponieważ miał wielorakie talenty, w przeciwieństwie do jednostronnego Michała Anioła.
F. Obok talentu piękno wymaga sztuki, to znaczy kunsztu, umiejętności.
G. Piękno nie jest jednakże jedyną wartością dzieła a sztuki; jest jeszcze choćby wdzięk, który w okresie renesansu był odróżniany od piękna.

Idea piękna występowała również w opiniach renesansowych literatów i autorów tych wielu poetyk, które ukazywały się w drugiej połowie XVI wieku. Była też trudniejsza do stosowania niż w teorii architektury i nawet malarstwa. Jednakże piękno było określeniem tak częsty, że aż stało się banalnym. Wielokrotnie występowało w sprzężeniu ze słowem „wspaniały”, co było pochwałą tematu jak i sposobu pisania. Niektórzy pisarze przypisywali człowiekowi szczególną zdolność rozpoznawania kanonów piękna
w dziele. Odróżniali po cycerońsku rodzaje doskonałości wedle rodzaju literatury. Częste stosowanie tego pojęcia pociągnęło za sobą jego subiektywizację. Wiadome przecież było, że dla przyszłych pokoleń już coś innego będzie piękne.

Sztuka renesansu odzwierciedlała idee epoki. Znamionowała ją harmonia formy, spokój, statyczność, jasność konstrukcyjna, piękno osiągane było poprzez zastosowanie wyważonych miar i proporcji, wzorowanych na antycznych. Tematyka i motywy mitologiczne współistniały z chrześcijańskimi, nierzadko kojarzone ze sobą na zasadzie tzw. Chrystianizowania antyku.
I właśnie tego typu połączenia w całej rozległej kulturze Odrodzenia nazywane były pięknem a więc były jednym z jego kanonów doskonałości.