Question

napisz reportaż z lądowaniem ufo na swoim osiedlu tak aby było na strone zeszytową

PILNE NA JUTRO!!!

Answer 1

Wczoraj po południu jak zwykle przyszłam zmęczona do domu, nic mi sie nie chciało. Położyłam się na chwilę do łózka, aby się zdrzemnąć. Nagle obudził mnie dziwny dźwięk, w pokoju było ciemno, spojrzałam na zegarek była już 20 a ja nic na jutro nie zrobiłam. Nagle usłyszałam jakieś krzyki, czy mi się to śni? Podeszlam do okna i zobaczyłam wielki spodek, taki jaki można zobaczyć w amerykańskich filmach o ufoludkach! Nie wiedziałam co mam o tym myśleć wybiec z domu, aby się temu przyjżeć czy uszczypnać się i obudzić. Uszczypnęłam się i nic, to musiała być prawda, nie mogłam uwierzyć, z biórka wzięłam aparat i wystrzeliłam z domu jak z procy. Okazało się, że ten spodek to rzeczywiście pojazd kosmiczny z którego wyszły postacie przypominające trochę E.T. Podeszłam bliżej chciałam im sie przyjżeć, przecież tylu naukowców sprawdzało Kosmos, nigdie nie było życia, ale to wydarzenie jest przełomem w historii całego świata całej ludzkości! Kto wie czy nie mamy więcej kosmicznych sąsiadów.

 

Pzdr

Answer 2

Jak zwykle lekcje skończyłam robić po 22. Powieki same mi opadały. Postanowiłam iść spać, ale gdy tylko się położyłam, stwierdziłam, iż coś przeszkadza mi w tym przeszkadza. Jakiś szum na dworze. Nakryłam poduszkę głową. Zrobiło się cicho. Nagle w całym pokoju zrobiło się jasno. <Nie zgasiłam lampki?>. Wstałam z łóżka i spostrzegłam, iż to nie światło lampki oświetla mój pokój, ale prawdziwego pojazdu kosmicznego. Nie mogłam w to uwierzyć. Kosmici?? Przyjrzałam się bliżej. Spodek miał jakieś 20m szerokości, czarny kolor. U góry zanjdowało się coś w rodzaju szklanej gabloty. Spodek zaczął odlatywać w kierunku osiedlowego placu zabaw. W sekundę podjęłam decyzję. Wybiegłam z domu, próbując dogonić spodek. Zobaczyłam, iż przygotowuje się do lądowania. Przyśpieszyłam, choć i tak nie mogłam już złapać tchu. Światło było coraz jaśniejsze. Stanęłam przed pojazdem. Parę sekund później obok mnie pojawiło się kilka osób, w tym mój sąsiad. Wszyscy patrzylismy zdumieni. Serce biło mi mocno. Kosmici, naprawdę. Na moim osiedlu. Wszystkie osiągnięcia znane dotąd nauce, obróciły się w niwecz. Przełknęłam głośno ślinę. Klapa na dole otworzyła się z sykiem. Nie wiedziałam, że nasze wyobrażenia na temat pojazdów kosmitów są aż tak trafne. Z środka zalało nas ostre światło. Zdenerwowanie rosło z sekundy na sekundę. Mój sąsiad był tak podekscytowany, iż zaczął mówić sam do siebie. Klapa dotknęła ziemi.

Od tego momentu nic więcej nie pamiętam.