Historia pieśni jest bardzo stara, jednak cała spuścizna pieśniowa wszystkich epok prawdopodobnie z trudnością dorównałaby bogactwu i obfitości pieśni romantycznej. Romantycy zachowali podstawowe, wykształcone w poprzednich stuleciach, rodzaje tej formy: zwrotkową, wariacyjną i przekomponowana. Stosowali również formy pośrednie: pieśń zwrotkową z wariantami, połączenie formy wariacyjnej z przekomponowaną oraz repryzowy układ ABA.
Pierwszym i głównym inicjatorem pieśni romantycznej był Franz Schubert. Za symboliczny początek historii piesni w XIX w. uważany jest rok 1814 tj. moment powstanie jednej z pierwszych w XIX w. pieśni Schuberta pt "Małgorzata przy kołowrotku".
Schubert stworzył i rozwinął kilka rodzajów pieśni:
pieśni wariacyjne:
- pieśni zwrotkowe – melodia ulega nielicznym zmianom, najczęściej w ostatniej zwrotce – przekształcenia za pomocą środków techniki wariacyjnej („Pstrąg”);
- pieśni wzorowane na wariacjach instrumentalnych – zmienia się rodzaj akompaniamentu – akordy, figuracje itp. („W oddali” ); następuje zmiana trybu;
- pieśni oparte na wariacjach ostinatowych („Sobowtór”);
pieśni przekomponowane, każda zwrotka opracowana w odmienny sposób.
- krótkie („Wrona”)
- szerzej rozbudowane („Młoda zakonnica”)
pieśni deklamacyjne,melodyka o charakterze recytatywnym, w której następuje ścisłe
zespolenie melodii z akcentem mowy („Śmierć i dziewczyna”)
pieśni – ballady, epicka forma, dramatyczny charakter („Król elfów”)
Schubert jest twórcą ponad 600 pieśni z towarzyszeniem fortepianu do tekstów poetów romantycznych (J. W. Goethego, H. Heinego, F. Schillera, M. Claudiusa) m.in.: „Małgorzata przy kołowrotku”, „Polna różyczka”, „Król elfów”, „Śmierć i dziewczyna”, „Pstrąg”, „Wędrowiec”, „Bądź mi pozdrowiona”, „Piękna młynarka”, „Młoda zakonnica”, „Ave Maria”, cykle „Podróż zimowa” i „Łabędzi śpiew”.
Twórczość pieśniarska Roberta Schumanna jest w dużym stopniu autobiograficzna. Wiele dzieł powstało pod wpływem miłości kompozytora do Clary Wieck - jego przyszłej żony. Schumann skomponował około 250 pieśni do tekstów różnych poetów. Rok 1840 zaznaczył się w twórczości kompozytora jako rok pieśni - w tym czasie powstała prawie połowa utowrów tego rozaju. W pieśniach Schumanna zwracaja uwagę dwa czynniki: deklamacyjne traktowanie tekstu oraz zaawansowanie partii fortepianowej. Wiele pieśni ujętych jest w cykle, wśród których najważniejsze są: "Miłość poety" do słów H. Heinego, "Miłość i życie kobiety" do słów A. von Chamisso oraz "Mirty" do słów m.in. J. W. Goethego, H. Heinego, G. Byrona. Obok cyklów ważne zanczenie ma także obszerny zbiór pieśni "Ballady i romanse". Tworzył także pieśni chóralne na głosy żeńskie, męskie, mieszane, zespoły podwójne.
Obok Schuberta i Schumanna autorem pieśni romantycznych byl także Felix Mendelssohn - Bartholdy. Znajdujemy wśród jego pieśni utwory proste, zblizone do pieśni ludowych - "Pozdrowienie wiosenne". Z drugiej strony komponował także pieśni bardzo subiektywne - ""Na skrzydłach pieśni".
Obfitą twórczość piesniarską, w tym ballady i tzw. legendy pozostawił Carl Loewe.
W XIX wieku, wraz z nasilaniem się tendencji narodowych, pieśń stawała się powszechnie uprawianym gatunkiem muzyki w wielu krajach.
Historia pieśni jest bardzo stara, jednak cała spuścizna pieśniowa wszystkich epok prawdopodobnie z trudnością dorównałaby bogactwu i obfitości pieśni romantycznej. Romantycy zachowali podstawowe, wykształcone w poprzednich stuleciach, rodzaje tej formy: zwrotkową, wariacyjną i przekomponowana. Stosowali również formy pośrednie: pieśń zwrotkową z wariantami, połączenie formy wariacyjnej z przekomponowaną oraz repryzowy układ ABA.
Pierwszym i głównym inicjatorem pieśni romantycznej był Franz Schubert. Za symboliczny początek historii piesni w XIX w. uważany jest rok 1814 tj. moment powstanie jednej z pierwszych w XIX w. pieśni Schuberta pt "Małgorzata przy kołowrotku".
Schubert stworzył i rozwinął kilka rodzajów pieśni:
pieśni wariacyjne:
- pieśni zwrotkowe – melodia ulega nielicznym zmianom, najczęściej w ostatniej zwrotce – przekształcenia za pomocą środków techniki wariacyjnej („Pstrąg”);
- pieśni wzorowane na wariacjach instrumentalnych – zmienia się rodzaj akompaniamentu – akordy, figuracje itp. („W oddali” ); następuje zmiana trybu;
- pieśni oparte na wariacjach ostinatowych („Sobowtór”);
pieśni przekomponowane, każda zwrotka opracowana w odmienny sposób.
- krótkie („Wrona”)
- szerzej rozbudowane („Młoda zakonnica”)
pieśni deklamacyjne,melodyka o charakterze recytatywnym, w której następuje ścisłe
zespolenie melodii z akcentem mowy („Śmierć i dziewczyna”)
pieśni – ballady, epicka forma, dramatyczny charakter („Król elfów”)
Schubert jest twórcą ponad 600 pieśni z towarzyszeniem fortepianu do tekstów poetów romantycznych (J. W. Goethego, H. Heinego, F. Schillera, M. Claudiusa) m.in.: „Małgorzata przy kołowrotku”, „Polna różyczka”, „Król elfów”, „Śmierć i dziewczyna”, „Pstrąg”, „Wędrowiec”, „Bądź mi pozdrowiona”, „Piękna młynarka”, „Młoda zakonnica”, „Ave Maria”, cykle „Podróż zimowa” i „Łabędzi śpiew”.
Twórczość pieśniarska Roberta Schumanna jest w dużym stopniu autobiograficzna. Wiele dzieł powstało pod wpływem miłości kompozytora do Clary Wieck - jego przyszłej żony. Schumann skomponował około 250 pieśni do tekstów różnych poetów. Rok 1840 zaznaczył się w twórczości kompozytora jako rok pieśni - w tym czasie powstała prawie połowa utowrów tego rozaju. W pieśniach Schumanna zwracaja uwagę dwa czynniki: deklamacyjne traktowanie tekstu oraz zaawansowanie partii fortepianowej. Wiele pieśni ujętych jest w cykle, wśród których najważniejsze są: "Miłość poety" do słów H. Heinego, "Miłość i życie kobiety" do słów A. von Chamisso oraz "Mirty" do słów m.in. J. W. Goethego, H. Heinego, G. Byrona. Obok cyklów ważne zanczenie ma także obszerny zbiór pieśni "Ballady i romanse". Tworzył także pieśni chóralne na głosy żeńskie, męskie, mieszane, zespoły podwójne.
Obok Schuberta i Schumanna autorem pieśni romantycznych byl także Felix Mendelssohn - Bartholdy. Znajdujemy wśród jego pieśni utwory proste, zblizone do pieśni ludowych - "Pozdrowienie wiosenne". Z drugiej strony komponował także pieśni bardzo subiektywne - ""Na skrzydłach pieśni".
Obfitą twórczość piesniarską, w tym ballady i tzw. legendy pozostawił Carl Loewe.
W XIX wieku, wraz z nasilaniem się tendencji narodowych, pieśń stawała się powszechnie uprawianym gatunkiem muzyki w wielu krajach.
Pozdrawiam.