Współczesna filozofia filozofii praktykowane w Europie Zachodniej i Ameryce Północnej między 17 i początku 20 wieku. To nie jest z konkretnej doktryny lub szkoły, (i powinny więc nie należy mylić modernizmu ), choć istnieją pewne założenia wspólne dla znacznej części, co pozwala odróżnić go od wcześniejszych filozofii.17 i początku 20 wieku około wyznaczają początek i koniec współczesnej filozofii. Ile jeżeli którykolwiek z Renaissance powinna obejmować jest sprawą sporu; również nowoczesność może lub nie może się skończyć w XX wieku i zostały zastąpione przez ponowoczesności . Jak ktoś decyduje na te pytania będzie określić zakres swojego korzystanie z "filozofią". Konwencja jest jednak odnieść się do filozofii renesansu przed René Descartes jako "Early Modern Philosophy" (pozostawiając otwartą, czy to ujął tylko wewnątrz lub po prostu poza zasięgiem) i zwrócić się do filozofii XX wieku, a czasem po prostu od filozofii Wittgensteina , jako " filozofii współczesnej "(znów, pozostawiając otwartą kwestię, czy jest czy nie jest jeszcze nowoczesny). Ten artykuł będzie koncentrować się na historii filozofii, począwszy od Kartezjusza poprzez początku XX wieku kończy się w Ludwig Wittgenstein .
Głównych postaci w filozofii umysłu, epistemologii i metafizyki w XVII i XVIII wieku można z grubsza podzielić na dwie główne grupy. " racjonaliści ", głównie w Niemczech i Francji, zakłada się, że cała wiedza musi zaczynać się od niektórych" idei wrodzonych "w umyśle. racjonalistów Major były Kartezjusz , Baruch Spinoza , Gottfried Leibniz i Nicolas Malebranche . " empiryzmu ", natomiast stwierdził, że wiedza musi zaczynać się od doświadczenia zmysłowego. Główne postaci w tym tokiem myślenia to John Locke , George Berkeley i David Hume (Są to retrospektywna kategorii, dla których Kant jest w dużej mierze odpowiedzialne, ale są wystarczająco dokładne.) etyki i filozofii politycznej, nie są zwykle włączone w ramach tych kategorii, choć wszystkich tych filozofów pracował w etyce, w ich własnym stylu charakterystyczne. Inne ważne postacie w filozofii politycznej, to Thomas Hobbes i Jean-Jacques Rousseau . W końcu XVIII w. Immanuel Kant określone przełomowy system filozoficzny, który twierdził, że wprowadzą jedności racjonalizmu i empiryzmu. To, czy miał rację, że nie do końca udało się zakończyć spór filozoficzny. Kant rozpętał burzę filozoficzne pracy w Niemczech na początku XIX wieku, poczynając od niemieckiego idealizmu . Charakterystyczny motyw idealizmu było to, że świat i umysł równie należy rozumieć zgodnie z tej samej kategorii, ale zakończyły się prace Georg Wilhelm Friedrich Hegel , który wśród wielu innych rzeczy, powiedział, że "prawdziwa jest racjonalne, racjonalne jest prawdziwe ".Hegel prowadzono w wielu kierunkach, przez jego zwolenników i krytyków. Karl Marx celowe zarówno w filozofii Hegla historii i empiryczne etyki dominującej w Wielkiej Brytanii, przekształcając Hegla pomysłów w materialistą formie ściśle, ustalając podstawy do rozwoju nauki o społeczeństwie . Søren Kierkegaard oddalił wszystkie systematyczny filozofii jako nieodpowiednie przewodnik po życiu i znaczenie. Dla Kierkegaarda, życie ma być przeżywane, a nie tajemnicą do rozwiązania. Arthur Schopenhauer miał idealizmu do wniosku, że na świecie nie było nic, daremne niekończące się wzajemne obrazów i pragnień, i opowiedział się ateizm i pesymizm . Schopenhauer pomysły zostały uwzględnione i przemieniony przez Nietzschego, który ogarnął ich różnych zwolnień świata, aby głosić "Bóg umarł" i odrzucić wszystkie filozofii systematycznej i wszystkie stałe dążenie do prawdy przekraczanie indywidualnych. Nietzsche nie znajdują się w tym podstaw do pesymizmu, ale możliwość nowy rodzaj wolności.19-wieku brytyjskie filozofia weszła w coraz większym stopniu zdominowana przez nurty myśli Hegla-neo, i jako reakcja na to takie postaci, jak Bertrand Russell i George Edward Moore ruszył w kierunku filozofii analitycznej , która jest przede wszystkim aktualizacja tradycyjny empiryzm w celu uwzględnienia nowych osiągnięć w logice niemieckiego matematyka Gottloba Fregego .
Współczesna filozofia filozofii praktykowane w Europie Zachodniej i Ameryce Północnej między 17 i początku 20 wieku. To nie jest z konkretnej doktryny lub szkoły, (i powinny więc nie należy mylić modernizmu ), choć istnieją pewne założenia wspólne dla znacznej części, co pozwala odróżnić go od wcześniejszych filozofii.17 i początku 20 wieku około wyznaczają początek i koniec współczesnej filozofii. Ile jeżeli którykolwiek z Renaissance powinna obejmować jest sprawą sporu; również nowoczesność może lub nie może się skończyć w XX wieku i zostały zastąpione przez ponowoczesności . Jak ktoś decyduje na te pytania będzie określić zakres swojego korzystanie z "filozofią". Konwencja jest jednak odnieść się do filozofii renesansu przed René Descartes jako "Early Modern Philosophy" (pozostawiając otwartą, czy to ujął tylko wewnątrz lub po prostu poza zasięgiem) i zwrócić się do filozofii XX wieku, a czasem po prostu od filozofii Wittgensteina , jako " filozofii współczesnej "(znów, pozostawiając otwartą kwestię, czy jest czy nie jest jeszcze nowoczesny). Ten artykuł będzie koncentrować się na historii filozofii, począwszy od Kartezjusza poprzez początku XX wieku kończy się w Ludwig Wittgenstein .
Głównych postaci w filozofii umysłu, epistemologii i metafizyki w XVII i XVIII wieku można z grubsza podzielić na dwie główne grupy. " racjonaliści ", głównie w Niemczech i Francji, zakłada się, że cała wiedza musi zaczynać się od niektórych" idei wrodzonych "w umyśle. racjonalistów Major były Kartezjusz , Baruch Spinoza , Gottfried Leibniz i Nicolas Malebranche . " empiryzmu ", natomiast stwierdził, że wiedza musi zaczynać się od doświadczenia zmysłowego. Główne postaci w tym tokiem myślenia to John Locke , George Berkeley i David Hume (Są to retrospektywna kategorii, dla których Kant jest w dużej mierze odpowiedzialne, ale są wystarczająco dokładne.) etyki i filozofii politycznej, nie są zwykle włączone w ramach tych kategorii, choć wszystkich tych filozofów pracował w etyce, w ich własnym stylu charakterystyczne. Inne ważne postacie w filozofii politycznej, to Thomas Hobbes i Jean-Jacques Rousseau . W końcu XVIII w. Immanuel Kant określone przełomowy system filozoficzny, który twierdził, że wprowadzą jedności racjonalizmu i empiryzmu. To, czy miał rację, że nie do końca udało się zakończyć spór filozoficzny. Kant rozpętał burzę filozoficzne pracy w Niemczech na początku XIX wieku, poczynając od niemieckiego idealizmu . Charakterystyczny motyw idealizmu było to, że świat i umysł równie należy rozumieć zgodnie z tej samej kategorii, ale zakończyły się prace Georg Wilhelm Friedrich Hegel , który wśród wielu innych rzeczy, powiedział, że "prawdziwa jest racjonalne, racjonalne jest prawdziwe ".Hegel prowadzono w wielu kierunkach, przez jego zwolenników i krytyków. Karl Marx celowe zarówno w filozofii Hegla historii i empiryczne etyki dominującej w Wielkiej Brytanii, przekształcając Hegla pomysłów w materialistą formie ściśle, ustalając podstawy do rozwoju nauki o społeczeństwie . Søren Kierkegaard oddalił wszystkie systematyczny filozofii jako nieodpowiednie przewodnik po życiu i znaczenie. Dla Kierkegaarda, życie ma być przeżywane, a nie tajemnicą do rozwiązania. Arthur Schopenhauer miał idealizmu do wniosku, że na świecie nie było nic, daremne niekończące się wzajemne obrazów i pragnień, i opowiedział się ateizm i pesymizm . Schopenhauer pomysły zostały uwzględnione i przemieniony przez Nietzschego, który ogarnął ich różnych zwolnień świata, aby głosić "Bóg umarł" i odrzucić wszystkie filozofii systematycznej i wszystkie stałe dążenie do prawdy przekraczanie indywidualnych. Nietzsche nie znajdują się w tym podstaw do pesymizmu, ale możliwość nowy rodzaj wolności.19-wieku brytyjskie filozofia weszła w coraz większym stopniu zdominowana przez nurty myśli Hegla-neo, i jako reakcja na to takie postaci, jak Bertrand Russell i George Edward Moore ruszył w kierunku filozofii analitycznej , która jest przede wszystkim aktualizacja tradycyjny empiryzm w celu uwzględnienia nowych osiągnięć w logice niemieckiego matematyka Gottloba Fregego .