Konstytucja roku VIII – konstytucja francuska, przyjęta 24 grudnia 1799 (22 frimaire'a VIII roku rewolucji według francuskiego kalendarza rewolucyjnego), ustanawiająca ustrój konsulatu.Konstytucja z 1799 r. zwana konsularną, tylko pozornie zachowywała republikańską formę rządów. Zawarte w niej rozwiązania instytucjonalne umożliwiały łagodne przekształcenie republiki konsularnej w dziedziczne cesarstwo. Tworzyły one fasadę demokracji, pokrywającą dyktatorskie rządy jednostki. Udział obywateli w rządzeniu państwem sprowadzał się do ustalania tzw. "list zaufania" (okręgowe departamentalne i narodowe). Trybunat (100 członków), w którym dyskutowano nad projektami ustaw oraz Ciało Ustawodawcze, gdzie bez dyskusji przyjmowano w całości lub odrzucano projekty. Inicjatywa ustawodawcza należała do pierwszego konsula, a opracowanie projektów do Rady Stanu, której członkowie powoływani byli przez konsula. Senat był stróżem konstytucji - posiadał prawa badania zgodności ustaw z nią, oraz rewidowania jej w formie uchwał. Władza wykonawcza należała do 3 konsulów, wybieranych na 10 lat przez Senat, z których dwaj byli doradcami pierwszego konsula. Decyzje pierwszego konsula nie wymagały zgody dwóch pozostałych. Ministrowie ponosili odpowiedzialność polityczną przed pierwszy konsulem i mogli być pociągnięci do odpowiedzialności konstytucyjnej przez Ciało Ustawodawcze, nie tworzyli Rady Ministrów.
Pierwszy konsul skupiał całą władzę wykonawczą, tylko jemu przysługiwała inicjatywa ustawodawcza i on mianował senatorów. Senatus consultum z 4.8.1802 ustanowiono dożywotni konsulat i przyznano pierwszemu konsulowi prawo wyznaczania swego następcy, zaś Senatus consultum z 18.5.1804 nadano pierwszemu konsulowi godność "Cesarza Francuzów". Francja wkraczała w okres I Cesarstwa.
Konstytucja roku VIII – konstytucja francuska, przyjęta 24 grudnia 1799 (22 frimaire'a VIII roku rewolucji według francuskiego kalendarza rewolucyjnego), ustanawiająca ustrój konsulatu.Konstytucja z 1799 r. zwana konsularną, tylko pozornie zachowywała republikańską formę rządów. Zawarte w niej rozwiązania instytucjonalne umożliwiały łagodne przekształcenie republiki konsularnej w dziedziczne cesarstwo. Tworzyły one fasadę demokracji, pokrywającą dyktatorskie rządy jednostki. Udział obywateli w rządzeniu państwem sprowadzał się do ustalania tzw. "list zaufania" (okręgowe departamentalne i narodowe). Trybunat (100 członków), w którym dyskutowano nad projektami ustaw oraz Ciało Ustawodawcze, gdzie bez dyskusji przyjmowano w całości lub odrzucano projekty. Inicjatywa ustawodawcza należała do pierwszego konsula, a opracowanie projektów do Rady Stanu, której członkowie powoływani byli przez konsula. Senat był stróżem konstytucji - posiadał prawa badania zgodności ustaw z nią, oraz rewidowania jej w formie uchwał. Władza wykonawcza należała do 3 konsulów, wybieranych na 10 lat przez Senat, z których dwaj byli doradcami pierwszego konsula. Decyzje pierwszego konsula nie wymagały zgody dwóch pozostałych. Ministrowie ponosili odpowiedzialność polityczną przed pierwszy konsulem i mogli być pociągnięci do odpowiedzialności konstytucyjnej przez Ciało Ustawodawcze, nie tworzyli Rady Ministrów.
Pierwszy konsul skupiał całą władzę wykonawczą, tylko jemu przysługiwała inicjatywa ustawodawcza i on mianował senatorów. Senatus consultum z 4.8.1802 ustanowiono dożywotni konsulat i przyznano pierwszemu konsulowi prawo wyznaczania swego następcy, zaś Senatus consultum z 18.5.1804 nadano pierwszemu konsulowi godność "Cesarza Francuzów". Francja wkraczała w okres I Cesarstwa.