Już od początków prawosławia na świecie bardzo ważnym sposobem wyrażania Tradycji Świętej są ikony. Ta forma prawosławnej sztuki ma znaczenie nie tylko przedstawiające, ale jest również uznawana za objawienie Boga. Wykonawcy ikon muszą więc bardzo dokładnie uwypuklać ważne aspekty religijne swoich dzieł. Ikonograf musi być przykładnym wiernym Kościoła prawosławnego, a sam akt twórczy powinien zostać poprzedzony spowiedzią świętą oraz przyjęciem eucharystii. Tworzenie ikony ma więc głęboki wymiar duchowy i jest ściśle związany z modlitwą.Istota ikony została ustalona na II Soborze Nicejskim w 787 roku, sankcjonując obecność ikony w cerkwi oraz poddając ścisłym, wyżej wymienionym rygorystycznym zasadom sposób ich wykonywania. Ikona nie miała za zadanie odzwierciedlenie realiów świata, stąd też wziął się jej schematyczny i symboliczny sposób prezentowania tematów. Najważniejszym wymogiem kanonu ikonograficznego było opatrzenie takiego dzieła skróconym zapisem imion postaci lub nazwy przedstawionego na nim wydarzenia.Ikony są częścią prawosławnej Tradycji na równi z Biblią, soborami powszechnymi, ojcami Kościoła, liturgią oraz kanonami. Nazywane są objawieniem bożym za pomocą kreski i barwy. Kościół prawosławny uznaje takie dzieła sztuki za pochodzące od Ducha Świętego i nawzajem ze sobą powiązane. Powiązania te dotyczą nie tylko teologii i mistycyzmu, ale również miłości do Boga i bliźniego. Taka jedność w prawosławiu traktowana jest jako podstawowy warunek prawidłowego życia duchowego Kościoła.Ikony w prawosławiu odgrywają więc olbrzymią rolę zarówno w kulcie, jak i w sztuce sakralnej. Oprócz Boga, jest to również miejsce obecności Chrystusa, Matki Boskiej oraz wszystkich chrześcijańskich świętych. Wzrok wiernych w czasie modlitwy skierowany ku ikonom stanowi swego rodzaju medium pomiędzy ziemskim a bożym światem.
Już od początków prawosławia na świecie bardzo ważnym sposobem wyrażania Tradycji Świętej są ikony. Ta forma prawosławnej sztuki ma znaczenie nie tylko przedstawiające, ale jest również uznawana za objawienie Boga. Wykonawcy ikon muszą więc bardzo dokładnie uwypuklać ważne aspekty religijne swoich dzieł. Ikonograf musi być przykładnym wiernym Kościoła prawosławnego, a sam akt twórczy powinien zostać poprzedzony spowiedzią świętą oraz przyjęciem eucharystii. Tworzenie ikony ma więc głęboki wymiar duchowy i jest ściśle związany z modlitwą.Istota ikony została ustalona na II Soborze Nicejskim w 787 roku, sankcjonując obecność ikony w cerkwi oraz poddając ścisłym, wyżej wymienionym rygorystycznym zasadom sposób ich wykonywania. Ikona nie miała za zadanie odzwierciedlenie realiów świata, stąd też wziął się jej schematyczny i symboliczny sposób prezentowania tematów. Najważniejszym wymogiem kanonu ikonograficznego było opatrzenie takiego dzieła skróconym zapisem imion postaci lub nazwy przedstawionego na nim wydarzenia.Ikony są częścią prawosławnej Tradycji na równi z Biblią, soborami powszechnymi, ojcami Kościoła, liturgią oraz kanonami. Nazywane są objawieniem bożym za pomocą kreski i barwy. Kościół prawosławny uznaje takie dzieła sztuki za pochodzące od Ducha Świętego i nawzajem ze sobą powiązane. Powiązania te dotyczą nie tylko teologii i mistycyzmu, ale również miłości do Boga i bliźniego. Taka jedność w prawosławiu traktowana jest jako podstawowy warunek prawidłowego życia duchowego Kościoła.Ikony w prawosławiu odgrywają więc olbrzymią rolę zarówno w kulcie, jak i w sztuce sakralnej. Oprócz Boga, jest to również miejsce obecności Chrystusa, Matki Boskiej oraz wszystkich chrześcijańskich świętych. Wzrok wiernych w czasie modlitwy skierowany ku ikonom stanowi swego rodzaju medium pomiędzy ziemskim a bożym światem.