Typowy charakter dla gór fałdowania alpejskiego. Składają się ma nią charakterystyczne jednostki tektoniczne: granitowy trzon krystaliczny oraz spoczywające na nim sfałdowane i przemieszane skały osadowe serii wierchowych i reglowych. Najstarsze skały metamorficzne powstały 300 mln. lat temu. W okresie karbońskim miała miejsce intruzja magmy, która przeobraziła otaczające skały i zastygła w formie wielkiego batalionu granitoidowego, tworzącego obecny trzon krystaliczny. W jego strefie brzeżnej resztki roztworów pomagmowych osadziły żyły pegmatytowe zawierające duże kryształy kwarcu, miki i skaleni. Skały osadowe Tatr tworzyły się głównie w erze mezozoicznej. W zmieniających się warunkach geologicznych obszar Tatr były morzem, w którym żyły rośliny i zwierzęta lub lądem, na którym zachodziły procesy tworzenia i niszczenia form terenu. Następnie obszar pra -Tatr został zdeformowany przez cykl ruchów górotwórczych, zwany orogenezą alpejską, który rozpoczął się ok. 100 mln lat temu. W okresie tym skały z obszaru oceanu zostały sfałdowane w wyniku napierania na siebie dwóch płyt kontynentalnych - afrykańskiej i euroazjatyckiej. Na skutek poziomych nacisków o kierunku południe - północ zostały nasunięte ku północy skały pochodzące z obszarów położonych na południu. Nasunięte partie skał noszą nazwę płaszczowizn. Na obszar tatrzański zostały w tym okresie nasunięte: płaszczowizna Czerwonych Wierchów i Giewontu. Dziś tworzą one tak zwane serie wierchowe. Później zostały oderwane od krystalicznego podłoża i przesunięte daleko ku północy także skały osadowe z obszaru kirżniańskiego i choczańskiego (Słowacja). Powstały oderwane. Powstały z nich płaszczowizny: kirżniańska i choczańska, budujące dziś reglopwe części Tatr. Około 15 mln lat temu na linii wielkiego uskoku podtatrzańskiego oddzielającego dziś Tatry od Kotliny Liptowskiej południowa część Tatr została podniesiona o kilka kilometrów. Podnoszenie masywu tylko z jednej strony spowodowało pochylenie ku północy skał osadowych i przekrywających je płaszczowizn oraz ich ponowne sfałdowanie i przemieszczanie. Charakterystyczne ślady tych dawnych procesów geologicznych prowadzących do ostatecznego ukształtowania Tatr są dość dobrze zachowane do dzisiaj i są przedmiotem badań geologów - techników. Wynikiem długiej i skomplikowanej historii formowania się górotworu tatrzańskiego jest również bogactwo i różnorodność występujących tu typów skał. Skały przeobrażone to różne odmiany łupków krystalicznych i gnejsów spotykane obecnie przede wszystkim w grani głównej Tatr Zachodnich. Ze skał magmowych (granitów i granodiorytów) zbudowane są najwyższe szczyty tatrzańskie. środkową i północną część Tatr Zachodnich, oraz północną część Tatr Wysokich tworzy mozaika skał osadowych. Są to przede wszystkim różnego wieku wapienie, dolomity, piaskowce i łupki.
Typowy charakter dla gór fałdowania alpejskiego. Składają się ma nią charakterystyczne jednostki tektoniczne: granitowy trzon krystaliczny oraz spoczywające na nim sfałdowane i przemieszane skały osadowe serii wierchowych i reglowych. Najstarsze skały metamorficzne powstały 300 mln. lat temu. W okresie karbońskim miała miejsce intruzja magmy, która przeobraziła otaczające skały i zastygła w formie wielkiego batalionu granitoidowego, tworzącego obecny trzon krystaliczny. W jego strefie brzeżnej resztki roztworów pomagmowych osadziły żyły pegmatytowe zawierające duże kryształy kwarcu, miki i skaleni. Skały osadowe Tatr tworzyły się głównie w erze mezozoicznej. W zmieniających się warunkach geologicznych obszar Tatr były morzem, w którym żyły rośliny i zwierzęta lub lądem, na którym zachodziły procesy tworzenia i niszczenia form terenu. Następnie obszar pra -Tatr został zdeformowany przez cykl ruchów górotwórczych, zwany orogenezą alpejską, który rozpoczął się ok. 100 mln lat temu. W okresie tym skały z obszaru oceanu zostały sfałdowane w wyniku napierania na siebie dwóch płyt kontynentalnych - afrykańskiej i euroazjatyckiej. Na skutek poziomych nacisków o kierunku południe - północ zostały nasunięte ku północy skały pochodzące z obszarów położonych na południu. Nasunięte partie skał noszą nazwę płaszczowizn. Na obszar tatrzański zostały w tym okresie nasunięte: płaszczowizna Czerwonych Wierchów i Giewontu. Dziś tworzą one tak zwane serie wierchowe. Później zostały oderwane od krystalicznego podłoża i przesunięte daleko ku północy także skały osadowe z obszaru kirżniańskiego i choczańskiego (Słowacja). Powstały oderwane. Powstały z nich płaszczowizny: kirżniańska i choczańska, budujące dziś reglopwe części Tatr. Około 15 mln lat temu na linii wielkiego uskoku podtatrzańskiego oddzielającego dziś Tatry od Kotliny Liptowskiej południowa część Tatr została podniesiona o kilka kilometrów. Podnoszenie masywu tylko z jednej strony spowodowało pochylenie ku północy skał osadowych i przekrywających je płaszczowizn oraz ich ponowne sfałdowanie i przemieszczanie. Charakterystyczne ślady tych dawnych procesów geologicznych prowadzących do ostatecznego ukształtowania Tatr są dość dobrze zachowane do dzisiaj i są przedmiotem badań geologów - techników. Wynikiem długiej i skomplikowanej historii formowania się górotworu tatrzańskiego jest również bogactwo i różnorodność występujących tu typów skał. Skały przeobrażone to różne odmiany łupków krystalicznych i gnejsów spotykane obecnie przede wszystkim w grani głównej Tatr Zachodnich. Ze skał magmowych (granitów i granodiorytów) zbudowane są najwyższe szczyty tatrzańskie. środkową i północną część Tatr Zachodnich, oraz północną część Tatr Wysokich tworzy mozaika skał osadowych. Są to przede wszystkim różnego wieku wapienie, dolomity, piaskowce i łupki.