Question

Napisz referat na temat Baroku

1.Opisz cechy charakterystyczne muzyki Barokowej

2.Wymień kompozytorów oraz opisz ich życie i twórczość

a)Jan Sebastian Bach

b)Antonio Viwaldi

c)J.Flaendel (jakoś tak)

Prosze o szybką pomoc!!!!!!!

Answer 1

Epoka baroku w muzyce trwała XVII wiek i pierwszą połowę XVIII wieku. Graniczna data 1750 rok oddzielająca barok od następnej epoki (klasycznej) jest rokiem śmierci najwybitniejszego jej przedstawiciela J. S. Bacha. W baroku rozpoczęły się zasadnicze zmiany dotyczące budowy dzieła muzycznego – była to epoka generałbasu. Najważniejszym elementem konstrukcji utworu muzycznego było powstanie zasady tzw. basso continuo. Basso continuo przyczyniło się do wyodrębnienia głosu najniższego – basowego, który stanowił podstawę harmoniczną, oraz najwyższego – sopranu, który prowadził linię melodyczną. Środkowe głosy utworu muzycznego harmonicznie wypełniały głosy skrajne. Wyodrębnienie basu i sopranu oznaczało zwiększenie tych głosów w utworze. Spowodowało to wyznaczenie przez kompozytorów różnych zadań poszczególnym głosom utworu muzycznego.

W okresie baroku występowała dalsza krystalizacja systemu dur-moll. W ten sposób traciły znaczenie średniowieczne skale modalne, które jeszcze w XVI wieku – renesansie miały znaczący wpływ na twórczość ówczesnych kompozytorów. Ze względu na powstanie w epoce baroku form wokalno-instrumentalnych i instrumentalnych nastąpiło znacznie ograniczenie faktury a cappella. To umożliwiło zostosowanie przez kompozytorów  akordów bardziej dysonansowych, w tym akordów alterowanych. Dzieła takich kompozytorów jak Claudio Monteverdiego, stały się punktem rozwoju dla rozwoju harmoniki Bacha.

W okresie baroku kompozytorzy wykształcili fakturę kształtowania muzycznego. Faktura oznacza sposób zbudowania utworu i określenie zastosowanych w nim środków techniki kompozytorskiej. Istnieją trzy zasadnicze zasady budowy utworu: faktura wokalna, instrumentalna i wokalno-instrumentalna.

W epoce baroku wykształciło się szereg nowych form muzycznych w zakresie faktury instrumentalnej i wokalno-instrumentalnej.

Formy muzyczne – faktura instrumentalna: concerto grosso, koncert solowy, sonata barokowa, toccata, toccatina, suita, chaconne, passacaglia, wariacje chorałowe, fuga.

Formy muzyczne – faktura wokalno-instrumentalna: opera, oratorium, pasja, kantata.

Niewątpliwie najwybitniejszymi postaciami z dziedziny muzyki w okresie baroku byli: J. S. Bach oraz J. F. Haendel.

Inni wybitni twórcy muzyki baroku to:

Antonio Vivaldi (1678-1742).

Domenico Giuseppe Scarlatti (1685-1757).

Georg Philipp Telemann (1681-1767)

Arcangelo Corelli (1653-1713)

Tomaso Albinoni (1671-1751)

François Couperin (1668-1733)

Jean-Philippe Rameau (1683-1764).

Jean-Baptiste Lully (1632-1687) i in.

 

JOHANN SEBASTIAN BACH ( ur. w 1685 w Eisenach, zm. w  1750 w Lipsku ) to genialny kompozytor niemiecki i organista. Był najmłodszym, a jednocześnie najwybitniejszym z sześciu synów Johanna Ambrosiusa, muzyka miejskiego w Eisenach. Sam również miał liczną rodzinę: z pierwszą żoną Barbarą – siedmioro dzieci, z drugą – Anną Magdaleną – trzynaścioro. Jednakże dziesięcioro z nich zmarło w okresie niemowlęctwa lub we wczesnych latach dziecięcych. Mając na utrzymaniu liczną rodzinę musiał przenosić się w poszukiwaniu większych zarobków.

W latach:

1703 – 1707 – był organistą w Arnstadt  i Muhlhausen;

1708 – 1714 – był muzykiem i organistą na dworze księcia Wilhelma Ernesta w Weimarze; do jego obowiązków należała gra na organach i klawesynie oraz działalność w kapeli dworskiej. Miał też obowiązek komponowania dla owej kapeli jednego utworu w ciągu miesiąca. Rozpoczął też działalność pedagogiczną ucząc muzyki członków rodziny książęcej.

1714 – 1717 – był koncertmistrzem kapeli weimarskiej; komponował wiele utworów klawesynowych o charakterze dydaktycznym dla swojego licznego potomstwa.

1717 – 1723 – był organistą na dworze księcia Leopolda w Kothen;

1723 – 1750 – był kantorem szkoły św. Tomasza w Lipsku. W latach 1723 – 1741  prowadził tam koncerty Collegium Musicum. Do jego obowiązków należało  prowadzenie nabożeństw i gra w kościele w czasie uroczystości. Kontynuował swą pracę pedagogiczną, wyjeżdżał też do innych miast niemieckich , gdzie występował jako wirtuoz – organista.

Pod koniec życia cierpiał na chorobę oczu, która doprowadziła go do całkowitej ślepoty. Pochowany został w Lipsku przy Kościele św. Jana, a w 1949 roku przeniesiono jego prochy do Kościoła św. Tomasza.

 

Twórczość J. S. Bacha

Utwory wokalno – instrumentalne

-         Kantaty (ok. 200)

-         Pasje ( do dziś przetrwały tylko dwie: według św. Mateusza i św. Jana )

-         Motety

-         Oratoria ( największe z nich to Oratorium na Boże Narodzenie )

-         Msze ( m.in. Wielka Msza h – moll )

-         Magnifikat

Utwory instrumentalne

-         muzyka organowa:

opracowania chorałowe, wariacje, preludia, fantazje, toccaty, fugi, sonaty

-         muzyka klawesynowa:

preludia, fugi, tańce, toccaty, partity, inwencje dwugłosowe i trzygłosowe, suity angielskie

, suity francuskie, 2 zbiory preludiów i fug we wszystkich tonacjach pt. Das Wohltemperierte Klavier”, „Musikalisches Opfer” oraz „Kunst der Fuge”

-         muzyka kameralna:

sonaty i partity na skrzypce solo, suity wiolonczelowe, 6 sonat skrzypcowych, 6 sonat fletowych

-         muzyka orkiestrowa:

koncerty na instrumenty solowe, concerti grossi ( VI koncertów brandenburskich ), 4 suity orkiestrowe.

 

 

GEORG FRIEDRICH HAENDEL

( ur. W 1685 r. w Halle, zm. w 1759 r. w Londynie )

 

Niemiecki kompozytor i organista, działający w Anglii.

W wieku 9 lat rozpoczął lekcje gry na organach, klawesynie, skrzypcach, oboju oraz naukę kompozycji. oraz naukę kompozycji. W 1702 roku rozpoczął studia prawnicze, objął też stanowisko organisty w katedrze w Halle. Po roku porzucił studia, zre- zygnował z kariery muzyka kościelnego i przeniósł się do Hamburga. Został przyjęty do orkiestry operowej jako skrzypek, a później klawesynista.W latach 1706-1710 przebywał we Włoszech (Florencja, Rzym, Neapol). Stworzył wówczas około 150 kantat, utwory kościelne i instrumentalne oraz 2 oratoria. Po opuszczeniu Włoch udał się do Londynu, gdzie odniósł wielki sukces wystawiając operę „Rinaldo”. Rok później wyjechał do Hanoweru. Powstały wtedy między innymi : koncerty obojowe, sonaty triowe, duety kameralne. W 1712 roku udał się powtórnie do Londynu. Na życzenie króla zorganizował zespół operowy „Royal Academy of Music”. W 1727 roku otrzymał obywatelstwo angielskie. W tym czasie tworzył głównie opery – „Riccardo Primo”, „Tolomeo”. Po 1737 roku skoncentrował się na formie oratorium. Utrata wzroku w 1752 roku zahamowała jego twórczość kompozytorską. Zmarł w Londynie.

Twórczość Haendla stała się swego rodzaju spełnieniem ówczesnych ideałów muzyki pełnej wzniosłości, blasku, silnie oddziałującej na odbiorcę bogactwem nastrojów.

 

Twórczość G. F. Haendla:

· utwory wokalno – instrumentalne: -

-     ponad 40 oper (m.in. „Rinaldo”, „Radomistro”, „Giulio Cesare”, „Tamerlano”, „Orlando”);

-     22 oratoria (m.in. „Mesjasz” – 1741, „Saul”, „Izrael w Egipcie”, „Juda Machabeusz”, „Jephtha”)

-    dzieła kantatowe -  duety, tria, arie, pieśni

– mniejsze utwory o charakterze religijn;

 

utwory instrumentalne:

-   dzieła orkiestrowe : 2 zbiory concerti grossi (op. 6 i op. 3),

-   suity orkiestrowe : „Water Music”, „Fireworks Music”;

-   koncerty organowe;

-    suity i inne utwory klawesynowe;                                                            - -    sonaty solowe i triowe.

 

 

ANTONIO VIVALDI

(ur. 1678 r.w Wenecji,  zm. 1741 r. w Wiedniu)

Kompozytor włoski, był nie tylko wybitnym twórcą, ale także świetnym skrzypkiem; gry na tym instrumencie uczył go ojciec. Nie znamy dokładniejszych wiadomości i szcegółów na temat życia twórcy, wiemy, że działał jako dyrygent, pedagog i kompozytor. Zwany był ze względu na kolor włosów „rudowłosym księdzem”.

Największe zasługi w historii muzyki położył Vivaldi w dziedzinie swoich osiągnięć instrumentalnych, w tym w szczególności w utworach tworzonych na instrumenty smyczkowe. Ponieważ sam był wybitnym wirtuozem w grze na skrzypcach, utwory pisane na ten instrument zawierają nowe techniczne elementy gry skrzypcowej. Kompozytor wprowadził miedzy innymi grę w wysokiej skali instrumentu, przez co znacznie rozbudował technikę gry na skrzypcach. W swoich utworach zastosował różne sposoby artykulacji (wydobycia dźwięku), np. pizzicato (szarpanie struny palcem).

Antonio Vivaldi napisał w sumie 454 koncerty na instrumenty solowe z towarzyszeniem zespołu smyczkowego lub basso continuo. Najbardziej popularne to skrzypcowe „Cztery pory roku”. Dzieło to składa się z czterech części: „Wiosna”, „Lato”, „Jesień”, Zima”. Każda z wymienionych części stanowi formę 3-częściowego koncertu skrzypcowego. W koncertach tych kompozytor ilustruje za pomocą charakterystycznych środków wyrazu zmiany zachodzące w przyrodzie.

Vivaldi napisał także 12 koncertów na wiolonczelę, koncerty na flet, obój, trąbkę, mandolinę. Stworzył także utwory kameralne – na różne zespoły m.in. skrzypce i wiolonczelę, na dwoje, troje, czworo skrzypiec i wiolonczelę, na troje skrzypiec i altówkę. Napisał także 23 symfonie i ogromną ilość sonat na różne instrumenty z towarzyszeniem basso continuo.

Skomponował także dużą ilość  dzieł wokalno-instrumentalnych. Napisał 49 oper oraz 2 oratoria, kantaty, opery i nieszpory.

 

Wielkie zasługi Antonio Vivaldiego w dziedzinie rozwoju muzyki instrumentalnej w I poł. XVIII w. nie zostały przez współczesnych ocenione, a po jego śmierci twórczość ta została całkowicie zapomniana. Dopiero 200 lat później – w I poł. XX w. – „odkryto” kompozycje Vivaldiego i wówczas muzyka tego jednego z najwybitniejszych kompozytorów epoki baroku zajęła odpowiednie miejsce w historii muzyki.

 

 

Nie jest to kopia z netu, tylko sama opracowywałam tekst. Pozdrawiam.