Na odcinku polskiego wybrzeża występuje brzeg niski i wysoki.
Brzeg wysoki występuje na wyspie Wolin, w okolicy Koszalina, Jastrzebiej Góry oraz w Gdyni - Orłowie. Wysoki brzeg klifowy powstaje w miejscach, gdzie nad brzegiem morza znajdują się pagórki i wzgórza morenowe. Fale morskie podcinają stromy brzeg powodując cofanie się wybrzeża. Dowodem na niszczenie brzegu jest kościół w Trzęsaczu, który w XVI wieku stał 2 km od brzegu morza, a obecnie jedyna, która pozostała, południowa ściana budynku stoi na skraju urwiska.
Niski brzeg morski przeważa nad polskim odcinkiem wybrzeża Bałtyku. Szeroka piaszczysta plaża, wał wydm oddzielający ją od lądu, porośnięty borem sosnowym to typowy polski krajobraz nadmorski. Przy dominującym kierunku prądów przybrzeżnych z zachodu materiał piaszczysty jest przenoszony i akumulowany w miejscach załamiania się linii brzegowej. Tak powstałe mierzeje narastają od zachodu w kierunku wschodnim /np. Mierzeja Helska, Mierzeja Wiślana/, aż całkowicie odetną zatokę od morza. Powstają w ten sposób płytkie i szybko zarastające jeziora przybrzeżne. Największe z nich to: Jezioro Łebsko, Jamno i Gardno.
W pasie polskiego pobrzeża znajdują się dwa parki narodowe: Woliński Park Narodowy i Słowiński Park Narodowy.
Słowiński Park Narodowy ze względu na unikatowy krajobraz ruchomych wydm został uznany przez UNESCO za Światowy Rezerwat Biosfery. Wydmy w tym parku przemieszczają się ze średnią prędkością 9 m na rok, a ich wysokość dochodzi do 56 m.
Największe miasta portowe powstały na dwóch krańcach wybrzeża: Szczecin - na zachodzie, a Gdańsk - na wschodzie.
Pobrzeże Szczecińskie,
Pobrzeże Koszalińskie,
Pobrzeże Gdańskie.
Na odcinku polskiego wybrzeża występuje brzeg niski i wysoki.
Brzeg wysoki występuje na wyspie Wolin, w okolicy Koszalina, Jastrzebiej Góry oraz w Gdyni - Orłowie. Wysoki brzeg klifowy powstaje w miejscach, gdzie nad brzegiem morza znajdują się pagórki i wzgórza morenowe. Fale morskie podcinają stromy brzeg powodując cofanie się wybrzeża. Dowodem na niszczenie brzegu jest kościół w Trzęsaczu, który w XVI wieku stał 2 km od brzegu morza, a obecnie jedyna, która pozostała, południowa ściana budynku stoi na skraju urwiska.
Niski brzeg morski przeważa nad polskim odcinkiem wybrzeża Bałtyku. Szeroka piaszczysta plaża, wał wydm oddzielający ją od lądu, porośnięty borem sosnowym to typowy polski krajobraz nadmorski. Przy dominującym kierunku prądów przybrzeżnych z zachodu materiał piaszczysty jest przenoszony i akumulowany w miejscach załamiania się linii brzegowej. Tak powstałe mierzeje narastają od zachodu w kierunku wschodnim /np. Mierzeja Helska, Mierzeja Wiślana/, aż całkowicie odetną zatokę od morza. Powstają w ten sposób płytkie i szybko zarastające jeziora przybrzeżne. Największe z nich to: Jezioro Łebsko, Jamno i Gardno.
W pasie polskiego pobrzeża znajdują się dwa parki narodowe: Woliński Park Narodowy i Słowiński Park Narodowy.
Słowiński Park Narodowy ze względu na unikatowy krajobraz ruchomych wydm został uznany przez UNESCO za Światowy Rezerwat Biosfery. Wydmy w tym parku przemieszczają się ze średnią prędkością 9 m na rok, a ich wysokość dochodzi do 56 m.
Największe miasta portowe powstały na dwóch krańcach wybrzeża: Szczecin - na zachodzie, a Gdańsk - na wschodzie.