taluncia
Barok to epoka w muzyce trwająca od 1597 roku do 1750 raku. Jej początek liczy się od powstania pierwszej opery, a koniec od roku śmierci Jana Sebastiana Bacha. Nazwa tej epoki pochodzi prawdopodobnie od portugalskiego słowa "barroco" używanego w języku jubilerskim na określenie perły o kształtach nieregularnych, zdeformowanych. Francuski filozof Jean Rousseau sformułował negatywną opinię odnośnie muzyki barokowej, określając ją jako przeładowaną harmoniką, modulacjami, dysonansami, nienaturalną. Dopiero w XIX wieku zaczęto zauważać wielkie osiągnięcia i doskonałości sztuki baroku. Mimo tego, że barok to okres licznych wojen i rozruchów życie kulturalne rozwijało się, a jego ośrodkami były klasztory i dwory posiadające nadwornego dyrygenta, kompozytora i klawesynistę, najczęściej w jednej osobie. W miastach arystokracja muzykowała w domach prywatnych, korzystając z coraz lepiej skonstruowanych instrumentów. Najważniejsze cechy muzyki barokowej to powstanie basso continuo i monodii akompaniowanej, największy rozwój muzyki polifonicznej, kształtowanie się systemu dur-moll i początki homofonii, powstanie stylu bel canto-piękny śpiew, powstanie i kształtowanie się nowych form muzycznych (takich jak opera, kantata, oratorium, concerto grosso, koncert solowy, suita, sonata, rondo), udoskonalenie konstrukcji instrumentów, szczególnie smyczkowych, wielki rozwój i dominacja muzyki instrumentalnej. Kompozytorami światowego baroku byli między innymi Johann Sebastian Bach (1685-1750), Georg Friedrich Haendel (1685-1759), Antonio Vivaldi (około 1678-1741), Claudio Monteverdi (1567-1643), Francois Couperin (1668-1733), Jean Philipe Rameau (1659-1695) oraz Arcangelo Corelli (1653-1713), natomiast polskiego baroku Mikołaj Zieleński (nieznane są daty jego życia), Adam Jarzębski (1590-1649), Marcin Mielczewski (zmarły 1651), Bartłomiej Pękiel (zmarły około 1670) oraz Grzegorz Gerwazy Gorczycki (około 1665-1734).