napisz pojęcia : alfabet , samogłoski , spółgłoski , podmiot liryczny , autor , głoska , litera , dialog , wers , strofa , zwrot grzecznościowy , savoir vivre , porównanie , adresat , nadawca , akapit , sylaba , zasady pisowni : ó , rz , ż , ch wymienne
Alfabet - zbiór liter
samogłoska - to taka w której niema y podczas wymawiania np. a , o , u itd.
Spółgłoska - odwrotnie niż w samogłosce , aby sprawdzić czy to samogłoska czy spółgłoska trzeba wymawiać tak np. B - by , c - cy , a - nic
podmiot liryczny - osoba mówiąca w utworach
autor - wykonawca danego np. tekstu , wiersza , pieśni lub rymowanki .
litera - znak graficzny charakterystyczny dla pism fonetycznych. Może wyrażać pojedynczą głoskę, sylabę lub wchodzić w skład innych połączeń - np. dwuznaków. W języku francuskim zestaw nawet pięciu liter może oznaczać jedną głoskę.
dialog - rozmowa z kimś lub czymś , kogoś lub czegoś i okimś lub o czymś .
podstawowa jednostka wersyfikacyjna, niemal zawsze wyodrębniona jako pojedyncza linijka tekstu.
Wers - można także zdefiniować jako odcinek mowy wierszowanej między dwiema pauzami wersyfikacyjnymi.
strofa - zestaw pewnej liczby wersów (wyodrębnionych w całość i oddzielonych przerwą graficzną od innej całości), który jest elementem wierszotwórczym. Strofa występuje tylko w utworze lirycznym, pełni istotną funkcję w rytmice i intonacji. Strofy mogą występować w wierszach każdego rodzaju: białym, wolnym,sylabicznym, tonicznym, sylabotonicznym, ale w wierszu wolnym mogą nie mieć charakteru regularnego.
zwrot grzecznościowy - np , powitania , roztawanie sie
savoir vivre - (fr. savoir - wiedzieć, vivre - żyć; "znajomość życia") czyli ogłada, dobre maniery, bon-ton, konwenans towarzyski, znajomość obowiązujących zwyczajów, form towarzyskich i reguł grzeczności obowiązujących w danej grupie.
porównanie - dwuczłonowa konstrukcja semantyczna, w której cechy przedmiotu lub zjawiska X (tego, co porównujemy, comparandum) scharakteryzowanego w członie X zostają uwydatnione przez wskazanie na jego podobieństwo do przedmiotów lub zjawisk scharakteryzowanych w członie Y (tego, do czego porównujemy, comparans). Oba człony połączone są charakterystycznymi dla danego języka wyrażeniami – w języku polskim są to wyrażenia jak,jakby, jak gdyby, na kształt, niby, podobny, na podobieństwo itp., występujące przed comparansem, przy czym często są one uzupełniane występującymi przed comparandum wyrażeniami tak, tako itp. Kolejność członów comparndum i comparansa w języku polskim i wielu innych jest dowolna. Comparandum i comparans muszą więc posiadać wspólnącechę semantyczną, zwaną tertium comparationis, która stanowi podstawę i motywację porównania.
adresat - osoba, do której ktoś wysyła list, przesyłkę, kartkę pocztową
nadawca - jest to określenie używane w telekomunikacji do zidentyfikowania podmiotu będącego źródłem transmisji lub komunikatu. Nadawca wysyła informację używając kodu przy pomocy fizycznego medium transmisji. Nadawcą może być np. urządzenie, aplikacja lub użytkownik.
akapit - podstawowy sposób dzielenia łamu na rozpoznawalne wzrokiem mniejsze fragmenty w celu zwiększenia czytelności tekstu. Podstawowa jednostka logiczna dłuższego tekstu, składająca się z jednego lub wielu zdań stanowiących pewną całość treściową (myśl). Zadaniem akapitu jest wyraźne zaznaczenie nowej myśli w bieżącym wątku wypowiedzi.
sylaba - element struktury fonologicznej o głośnej artykulacji, większy niż segment (głoska), mniejszy niż wyraz, który może stanowić lub być jego częścią. Sylaba musi zawierać co najmniej jeden ośrodek (nucleus), którym jest zazwyczaj samogłoska (w niektórych językach może to być też spółgłoska sylabiczna (sonant)). Jeśli ośrodek poprzedzony jest spółgłoskami, nazywamy je nagłosem (onset), jeśli z kolei następują po nim jakieś spółgłoski, tworzą one wygłos (koda).
Ó piszemy, gdy wymienia się w innych formach tego samego wyrazu lub w innych wyrazach na: o, e, a . Ó piszemy w wyrazach zakończonych na: - ów, . Ó piszemy w wyrazach zakończonych na: - ówka . Ó piszemy w wyrazach zakończonych na: - ówna . Ó piszemy na początku wyrazów: ósemka, ósmy, ów, ówczesny, ówcześnie,ówdzie.
Rz piszemy w zakończeniach wyrazów . Rz piszemy po spółgłoskach: b, p, d, t, g, k, ch, j, w, .
Wyjątki:
wyrazy: bukszpan, gżegżółka, kształt, kszyk (nazwa ptaka), piegża (nazwa ptaka), pszczoła, Pszczyna, pszenica, pszenżyto, w przymiotnikach zakończonych na: - szy, - ejszy, np.: lepszy, nowszy, najlepszy, najnowszy, ładniejszy, mocniejszy, najładniejszy, najmocniejszy. Ż piszemy, gdy wymienia się w innych formach tego samego wyrazu lub w innych wyrazach na: g, dz, h, z, ź, s .Ż piszemy w wyrazach zakończonych na - aż, - eż
Ż piszemy po literach: l, ł, r, n,
Ch piszemy, gdy wymienia się w innych formach tego samego wyrazu lub w innych wyrazach na: sz . Ch piszemy po literze s np.: schab, schody, wschód .
Ch piszemy na końcu wyrazów, np.: na drogach, orzech, zuch.
Wyjątki: druh, Boh (nazwa rzeki).
Pomogłam ?