BMP – format pliku z grafiką bitmapową. Opracowany pierwotnie dla systemu OS/2, wykorzystywany później także w interfejsach systemów z rodziny Microsoft Windows™, jednak jako wolny od patentów jest dostępny i – mimo dużych rozmiarów – popularny jako format przechowywania danych również na wszystkich pozostałych platformach. Zawiera w sobie prostą kompresję bezstratną RLE (która nie musi być użyta), informację o użytych kolorach. Obsługuje tryby RGB oraz RGBA.
Struktura pliku BMP
Plik bitmapy umieszczony w pamięci RAM lub ROM posiada nagłówek, który należy ominąć (nie sprawdzamy go - zakładamy, że bitmapa ma założone parametry). Po nagłówku znajdują się dane określające kolor poszczególnych pixeli. Pojedynczy bajt (8 bitów) zawiera dane o 2 pixelach, 4 starsze bity określają dane o kolorze pixela z lewej strony, 4 młodsze z prawej. Kolor określany jest jako 4-bitowy adres w palecie kolorów (umieszczonej w nagłówku pliku BMP). Paleta kolorów zastosowana w pliku BMP z niniejszego ćwiczenia zawarta jest w poniższej tabeli, (parametr Bits per pixel=4, NumColors=16):
PEG (wym. dżej-peg lub jot-peg) – format kompresji statycznych obrazów rastrowych, przeznaczony głównie do stratnego zapisu obrazów naturalnych (pejzaży, portretów itp.), charakteryzujących się płynnymi przejściami barw oraz brakiem lub małą ilością ostrych krawędzi i drobnych detali.
Motywacją do powstania tego standardu było ujednolicenie algorytmów kompresji obrazów monochromatycznych i kolorowych. Format plików JPEG/JFIF obok formatów GIF i PNG jest najczęściej stosowanym formatem grafiki na stronach WWW. Typ MIME zarejestrowany dla tego formatu nosi nazwę image/jpeg i został zdefiniowany w RFC 1341.
Format plików JPEG (Joint Photographic Experts Group) jest najpopularniejszym formatem, rozpoznawalnym przez praktycznie wszystkie programy graficzne. Pliki w formacie JPEG mogą być kompresowane od 10 do 20 razy w stosunku do nieskompresowango oryginału, bez wyraźnie widocznych zniekształceń. Sekret takiego małego zniekształcenia tkwi w tym, że JPEG grupuje osobno informacje o kolorze i osobno o detalach geometrii a następnie kompresuje mocno kolory a znacznie mniej szczegóły geometryczne. Ponieważ oko ludzkie jest mniej czułe na kolory, nie zauważa silnej ich kompresji. JPEG dodatkowo "rozdziela" duże elementy geometryczne od małych, kompresując silniej te duże. W efekcie duża kompresja nie jest tak zauważalna dla oka ludzkiego.
Wskazówki praktyczne
Edytując programem graficznym pliki JPEG należy unikać ich wielokrotnego zapisywania. Każde kolejne zapisanie pliku w formacie JPEG nie zmniejsza wprawdzie jego rozmiarów ale wprowadza dodatkowe zniekształacenia. Dlatego edytując plik JPEG np. programem Adobe Photoshop należy zapisywać go w formacie PSD a dopiero na końcu, ostateczną postać obrazu zapisać jako JPEG. Fotografując aparatem tworzącym pliki w formacie JPEG, najlepiej zapisywać je z najmniejszą komprasją, gdyż właśnie kompresja najbardziej zniekształaca obraz.
BMP – format pliku z grafiką bitmapową. Opracowany pierwotnie dla systemu OS/2, wykorzystywany później także w interfejsach systemów z rodziny Microsoft Windows™, jednak jako wolny od patentów jest dostępny i – mimo dużych rozmiarów – popularny jako format przechowywania danych również na wszystkich pozostałych platformach. Zawiera w sobie prostą kompresję bezstratną RLE (która nie musi być użyta), informację o użytych kolorach. Obsługuje tryby RGB oraz RGBA.
Struktura pliku BMPPlik bitmapy umieszczony w pamięci RAM lub ROM posiada nagłówek, który należy ominąć (nie sprawdzamy go - zakładamy, że bitmapa ma założone parametry). Po nagłówku znajdują się dane określające kolor poszczególnych pixeli. Pojedynczy bajt (8 bitów) zawiera dane o 2 pixelach, 4 starsze bity określają dane o kolorze pixela z lewej strony, 4 młodsze z prawej. Kolor określany jest jako 4-bitowy adres w palecie kolorów (umieszczonej w nagłówku pliku BMP). Paleta kolorów zastosowana w pliku BMP z niniejszego ćwiczenia zawarta jest w poniższej tabeli, (parametr Bits per pixel=4, NumColors=16):
PEG (wym. dżej-peg lub jot-peg) – format kompresji statycznych obrazów rastrowych, przeznaczony głównie do stratnego zapisu obrazów naturalnych (pejzaży, portretów itp.), charakteryzujących się płynnymi przejściami barw oraz brakiem lub małą ilością ostrych krawędzi i drobnych detali.
Motywacją do powstania tego standardu było ujednolicenie algorytmów kompresji obrazów monochromatycznych i kolorowych. Format plików JPEG/JFIF obok formatów GIF i PNG jest najczęściej stosowanym formatem grafiki na stronach WWW. Typ MIME zarejestrowany dla tego formatu nosi nazwę image/jpeg i został zdefiniowany w RFC 1341.
Format plików JPEG (Joint Photographic Experts Group) jest najpopularniejszym formatem, rozpoznawalnym przez praktycznie wszystkie programy graficzne. Pliki w formacie JPEG mogą być kompresowane od 10 do 20 razy w stosunku do nieskompresowango oryginału, bez wyraźnie widocznych zniekształceń.
Sekret takiego małego zniekształcenia tkwi w tym, że JPEG grupuje osobno informacje o kolorze i osobno o detalach geometrii a następnie kompresuje mocno kolory a znacznie mniej szczegóły geometryczne. Ponieważ oko ludzkie jest mniej czułe na kolory, nie zauważa silnej ich kompresji.
JPEG dodatkowo "rozdziela" duże elementy geometryczne od małych, kompresując silniej te duże. W efekcie duża kompresja nie jest tak zauważalna dla oka ludzkiego.
Edytując programem graficznym pliki JPEG należy unikać ich wielokrotnego zapisywania.
Każde kolejne zapisanie pliku w formacie JPEG nie zmniejsza wprawdzie jego rozmiarów ale wprowadza dodatkowe zniekształacenia. Dlatego edytując plik JPEG np. programem Adobe Photoshop należy zapisywać go w formacie PSD a dopiero na końcu, ostateczną postać obrazu zapisać jako JPEG.
Fotografując aparatem tworzącym pliki w formacie JPEG, najlepiej zapisywać je z najmniejszą komprasją, gdyż właśnie kompresja najbardziej zniekształaca obraz.