Rzeźba Wenus z Milo to najsłynniejsza rzeźba boginki miłości i piękna - Afrodyty (grecki odpowiednik bogini Wenus). W okolicach Akropolu znaleziona została przez wieśniaka imieniem Jorgas w XIX wieku. Figura ma około 2 metry wysokości i została wykonana z marmuru paryjskiego. Twarz przedstawia typowy kanon greckiej urody - odznacza się symetrią twarzy, prostym nosem o wysokim mostku, wyrazistością oczu i zaznaczonym rysunkiem pełnych ust. nawiązuje również do greckiego ideału kalos-kaghatos - piękny-dobry. W kulturze starożytnych Greków to co dobre (bóstwo) powinno odznaczac się również estetyką wyglądu zewnętrznego. Cała postać Wenus jest półnaga, od pasa w dół widnieje delikatna szata (tutaj artysta zadbał o detale i podkreślił marszczenia tkaniny). Figura opiera się na jednej nodze co podkreśla jej dynamiczną kompozycję. Poza tym ciało kobiety nie jest zbyt szczupłe, artysta zaznacza jej biodra i brzuch, a także okrągłe piersi, co oddaje ideał tamtejszej urody. Warto dodać, że posąg został uszkodzony (wciąż nie wiadomo jak do tego doszło i jak wyglądała w oryginalnym zamyśle autora, jednak eksperci spekulują że mogła trzymać w ręce jabłko, co byłoby nawiązaniem do mitu o Parysie). uszkodzenie polega więc na oderwaniu rąk, co jednak nie jest szpecące, lecz nadaje rzeźbie wyjątkowego charakteru.
Podsumowując, Wenus z Milo oddaje kanon greckiej urody i stanowi ucieleśnienie klasycznego ideału kalos-kaghatos. Przechowuje się ją w Luwrze i tam można ją podziwiać do dziś.
Opiszę Wenus z Milo ;)
Rzeźba Wenus z Milo to najsłynniejsza rzeźba boginki miłości i piękna - Afrodyty (grecki odpowiednik bogini Wenus). W okolicach Akropolu znaleziona została przez wieśniaka imieniem Jorgas w XIX wieku. Figura ma około 2 metry wysokości i została wykonana z marmuru paryjskiego. Twarz przedstawia typowy kanon greckiej urody - odznacza się symetrią twarzy, prostym nosem o wysokim mostku, wyrazistością oczu i zaznaczonym rysunkiem pełnych ust. nawiązuje również do greckiego ideału kalos-kaghatos - piękny-dobry. W kulturze starożytnych Greków to co dobre (bóstwo) powinno odznaczac się również estetyką wyglądu zewnętrznego. Cała postać Wenus jest półnaga, od pasa w dół widnieje delikatna szata (tutaj artysta zadbał o detale i podkreślił marszczenia tkaniny). Figura opiera się na jednej nodze co podkreśla jej dynamiczną kompozycję. Poza tym ciało kobiety nie jest zbyt szczupłe, artysta zaznacza jej biodra i brzuch, a także okrągłe piersi, co oddaje ideał tamtejszej urody. Warto dodać, że posąg został uszkodzony (wciąż nie wiadomo jak do tego doszło i jak wyglądała w oryginalnym zamyśle autora, jednak eksperci spekulują że mogła trzymać w ręce jabłko, co byłoby nawiązaniem do mitu o Parysie). uszkodzenie polega więc na oderwaniu rąk, co jednak nie jest szpecące, lecz nadaje rzeźbie wyjątkowego charakteru.
Podsumowując, Wenus z Milo oddaje kanon greckiej urody i stanowi ucieleśnienie klasycznego ideału kalos-kaghatos. Przechowuje się ją w Luwrze i tam można ją podziwiać do dziś.