Moim zadaniem jest w krótki sposób scharakteryzowanie postaci literackiej hrabiego Rolanda Roland to główny i tytułowy bohater eposu Pt. ?Pieśń o Rolandzie?. Siostrzeniec Karola Wielkiego, uczestnik wyprawy w 778r. do Hiszpanii przeciwko Saraceńcą, dowódca tylnej straży armii, pasierb Ganelona, z którym pozostał w konflikcie. W pieśni został przedstawiony jako idealny rycerz, który dla swego króla podbił wiele ziem ?Tobą, mieczu zdobyłem mu Szkocję, i Walię, i Islandię, i Anglię.?. Nie równa się to z prawdą, gdyż Anjou, Maine, Prowansja, Akwitania i Flandria należały do Karola Wielkiego prawem dziedziczenia. Bretania, Anglia, Szkocja, Konstantynopol nie należały do Karola, a Romania podlegała papieżowi. Również fikcją literacką jest to, iż Rolanda i króla Francji łączyły wspólne więzi krwi, że tylną straż zaatakowali Saraceni, bo byli to górale baskijscy oraz to, że udało się Hiszpanię podbić. Roland autentycznie zginął w wąwozie Roncevaux i służył jako rycerz Karolowi Wielkiemu także postaci prawdziwej. Wyprawa w 778r. również istniała w historii. Był przystojnym, młodym rycerzem. Od włosów koloru słomy odbijały się promienie słońca, dodając uroku jego jasnej twarzy. Rycerz często ubierał się w lśniąca zbroję. Posiadał rumaka, Wejlantyfa. U pasa przytwierdzony był złoty róg Olifant wysadzany szlachetnymi kamieniami i miecz Durendal. Owa broń została wykonana z mocnej stali i złota. Rękojeść Durendala zawierała święte relikwie. W rękach Rolanda miecz stawał się straszliwa bronią, a każdy zadany nią cios przynosił śmierć. Jako rycerz jest odważny, mężny, okrutny, brutalny, honorowy oraz dumny. Postawa, jaką prezentuje w walce w utworze pozwala nam nadać mu tytuł rycerza idealnego. Roland był zaręczony z Odą, którą kochał z wzajemnością. Swego najbliższego przyjaciela Oliwiera darzył wielkim szacunkiem, ich drogi rozłączyły się dopiero u progu śmierci, hrabia za wiernego przyjaciela oddałby życie. Był on oddany zarówno przyjaciołom rodzinie jak i królowi, którego bardzo cenił, poświęciłby dla niego to, co sprawia mu największą radość. Na polu bitwy hrabia był odważny, honorowy i mężny, gdyż poprowadził swój oddział do walki wtedy, gdy nie było nadziei na zwycięstwo. Nawoływał swoich poddanych do walki. Nie chciał się poddać, uważał to za hańbę. Wolał zginąć na polu bitwy niż wezwać pomoc poprzez swój róg jak radził mu jego wierny przyjaciel, przez co zginęło wielu ludzi. Nie zrobił tego, ponieważ nie chciał stracić swego honoru. Charakteryzuje go wielka wiara i miłość do bliźnich. Dzielny rycerz stara się ostatnimi siłami zniszczyć swój miecz i róg. Nie chce, aby dostały się w ręce wroga, co świadczy o jego odpowiedzialności. ?Nie idź mi nigdy w ręce człowieka zdolnego uciec przed drugim!? Rolanda cechuje również patriotyzm, o czym mówi jego wypowiedź: ?Boże, ojcze nasz, nie ścierp, aby Francja zaznała tego wstydu!? Poprzez swą rycerską śmierć wyraża wierność Bogu do końca. Tuż przed śmiercią wypowiada słowa: ?Prawdziwy Ojcze, który nigdy nie skłamał, ty, któryś przywołał św. Łazarza spośród umarłych, ty, któryś ocalił Daniela spomiędzy Lwów, ocal moją duszę od wszystkich niebezpieczeństw za grzechy, którem popełnił w życiu?. Uważam, że jest to postać pozytywna, wielki patriota, chrześcijanin, choć ma również swe wady, jakimi są, Np. bezlitośność, duma to i tak sądzę, iż powinniśmy brać z niego wzór do naśladowania.
Moim zadaniem jest w krótki sposób scharakteryzowanie postaci literackiej hrabiego Rolanda
Roland to główny i tytułowy bohater eposu Pt. ?Pieśń o Rolandzie?. Siostrzeniec Karola Wielkiego, uczestnik wyprawy w 778r. do Hiszpanii przeciwko Saraceńcą, dowódca tylnej straży armii, pasierb Ganelona, z którym pozostał w konflikcie. W pieśni został przedstawiony jako idealny rycerz, który dla swego króla podbił wiele ziem ?Tobą, mieczu zdobyłem mu Szkocję, i Walię, i Islandię, i Anglię.?. Nie równa się to z prawdą, gdyż Anjou, Maine, Prowansja, Akwitania i Flandria należały do Karola Wielkiego prawem dziedziczenia. Bretania, Anglia, Szkocja, Konstantynopol nie należały do Karola, a Romania podlegała papieżowi. Również fikcją literacką jest to, iż Rolanda i króla Francji łączyły wspólne więzi krwi, że tylną straż zaatakowali Saraceni, bo byli to górale baskijscy oraz to, że udało się Hiszpanię podbić. Roland autentycznie zginął w wąwozie Roncevaux i służył jako rycerz Karolowi Wielkiemu także postaci prawdziwej. Wyprawa w 778r. również istniała w historii. Był przystojnym, młodym rycerzem. Od włosów koloru słomy odbijały się promienie słońca, dodając uroku jego jasnej twarzy. Rycerz często ubierał się w lśniąca zbroję. Posiadał rumaka, Wejlantyfa. U pasa przytwierdzony był złoty róg Olifant wysadzany szlachetnymi kamieniami i miecz Durendal. Owa broń została wykonana z mocnej stali i złota. Rękojeść Durendala zawierała święte relikwie. W rękach Rolanda miecz stawał się straszliwa bronią, a każdy zadany nią cios przynosił śmierć. Jako rycerz jest odważny, mężny, okrutny, brutalny, honorowy oraz dumny. Postawa, jaką prezentuje w walce w utworze pozwala nam nadać mu tytuł rycerza idealnego. Roland był zaręczony z Odą, którą kochał z wzajemnością. Swego najbliższego przyjaciela Oliwiera darzył wielkim szacunkiem, ich drogi rozłączyły się dopiero u progu śmierci, hrabia za wiernego przyjaciela oddałby życie. Był on oddany zarówno przyjaciołom rodzinie jak i królowi, którego bardzo cenił, poświęciłby dla niego to, co sprawia mu największą radość. Na polu bitwy hrabia był odważny, honorowy i mężny, gdyż poprowadził swój oddział do walki wtedy, gdy nie było nadziei na zwycięstwo. Nawoływał swoich poddanych do walki. Nie chciał się poddać, uważał to za hańbę. Wolał zginąć na polu bitwy niż wezwać pomoc poprzez swój róg jak radził mu jego wierny przyjaciel, przez co zginęło wielu ludzi. Nie zrobił tego, ponieważ nie chciał stracić swego honoru. Charakteryzuje go wielka wiara i miłość do bliźnich. Dzielny rycerz stara się ostatnimi siłami zniszczyć swój miecz i róg. Nie chce, aby dostały się w ręce wroga, co świadczy o jego odpowiedzialności. ?Nie idź mi nigdy w ręce człowieka zdolnego uciec przed drugim!? Rolanda cechuje również patriotyzm, o czym mówi jego wypowiedź: ?Boże, ojcze nasz, nie ścierp, aby Francja zaznała tego wstydu!? Poprzez swą rycerską śmierć wyraża wierność Bogu do końca. Tuż przed śmiercią wypowiada słowa: ?Prawdziwy Ojcze, który nigdy nie skłamał, ty, któryś przywołał św. Łazarza spośród umarłych, ty, któryś ocalił Daniela spomiędzy Lwów, ocal moją duszę od wszystkich niebezpieczeństw za grzechy, którem popełnił w życiu?.
Uważam, że jest to postać pozytywna, wielki patriota, chrześcijanin, choć ma również swe wady, jakimi są, Np. bezlitośność, duma to i tak sądzę, iż powinniśmy brać z niego wzór do naśladowania.