Karol Szymanowski (1882-1937) należy do najwybitniejszych polskich kompozytorów. Urodził się we wsi Tymoszówka na Ukrainie. Jako dziecko uczył sę gry na fortepianie. Był wszechstronnie uzdolniony. Jego nauczyciele szybko odkryli jego talent pianistyczny i kompozytorski. Dom rodzinny Szymanowskich był dla małego Karola oknem na świat muzyki i sztuki. Tutaj muykowano, czytano, deklamowano poezję wystawiano przedstawienia. Szymanowscy odbywali licze podróże, dlatego młody kompozytor mógł obcowac z całym światem ówczesnej muzyki. Z tych podróży czerpal natchnienie do napisania kolejych kompozycji. Styl tego twórcy jest różnorodny.
Karol Maciej Szymanowski - ur. 3 października 1882 we wsi Tymoszówka na
Ukrainie naddnieprzańskiej w Imperium Rosyjskim, zm. 29 marca 1937 w
Lozannie. Nalezał do grupy kompozytorów młodej polski, był polskim
kompozytorem, pianistą, pedagogiem i krytykiem muzycznym. Mając 7 lat uczył się grac na fortepianie pod czujnym okiem rodziców. Pierwsze próby kompozytorskie podjął w 1895 roku, a już w 1900 ukazało się 9 jego preludiów na fortepian. W 1901 roku Szymanowski rozpoczął studia muzyczne w Warszawie, początkowo u profesora Marka Zawirskiego (harmonia), a następnie u profesora Zygmunta Noskowskiego ( kontrapunkt i kompozycja). W krótkim czasie został uznany za najzdolniejszego ucznia. Przełomowe znaczenie dla rozwoju artystycznego kompozytora miały odbyte w 1914 roku podróże do Włoch, na Sycylię i do Afryki. Zainteresowały go kultury Wschodu i starożytności. W drodze powrotnej zapoznał się z twórczością C. Debussy'ego i M. Ravela, co skierowało jego uwagę na muzykę impresjonizmu. W altach 20-tych wieku, po powrocie z tournee koncertowego (Stany Zjednoczone, Londyn, Paryż) spędził kilka miesięcy z Zakopanem, i zainteresował się muzyką górali podhalańskich, która stała się inspiracją do powstania utworów wykorzystujących cech ich muzyki. Twórczość Szymanowskiego odegrała ważną rolę w rozwoju polskiej kultury muzycznej XX wieku poprzez nawiązanie do Chopina, stworzenie dzieł narodowych i wytworzenie własnego indywidualnego stylu komponowania.
Karol Szymanowski (1882-1937) należy do najwybitniejszych polskich kompozytorów. Urodził się we wsi Tymoszówka na Ukrainie. Jako dziecko uczył sę gry na fortepianie. Był wszechstronnie uzdolniony. Jego nauczyciele szybko odkryli jego talent pianistyczny i kompozytorski. Dom rodzinny Szymanowskich był dla małego Karola oknem na świat muzyki i sztuki. Tutaj muykowano, czytano, deklamowano poezję wystawiano przedstawienia. Szymanowscy odbywali licze podróże, dlatego młody kompozytor mógł obcowac z całym światem ówczesnej muzyki. Z tych podróży czerpal natchnienie do napisania kolejych kompozycji. Styl tego twórcy jest różnorodny.
Karol Maciej Szymanowski - ur. 3 października 1882 we wsi Tymoszówka na
Ukrainie naddnieprzańskiej w Imperium Rosyjskim, zm. 29 marca 1937 w
Lozannie. Nalezał do grupy kompozytorów młodej polski, był polskim
kompozytorem, pianistą, pedagogiem i krytykiem muzycznym. Mając 7 lat uczył się grac na fortepianie pod czujnym okiem rodziców. Pierwsze próby kompozytorskie podjął w 1895 roku, a już w 1900 ukazało się 9 jego preludiów na fortepian. W 1901 roku Szymanowski rozpoczął studia muzyczne w Warszawie, początkowo u profesora Marka Zawirskiego (harmonia), a następnie u profesora Zygmunta Noskowskiego ( kontrapunkt i kompozycja). W krótkim czasie został uznany za najzdolniejszego ucznia. Przełomowe znaczenie dla rozwoju artystycznego kompozytora miały odbyte w 1914 roku podróże do Włoch, na Sycylię i do Afryki. Zainteresowały go kultury Wschodu i starożytności. W drodze powrotnej zapoznał się z twórczością C. Debussy'ego i M. Ravela, co skierowało jego uwagę na muzykę impresjonizmu. W altach 20-tych wieku, po powrocie z tournee koncertowego (Stany Zjednoczone, Londyn, Paryż) spędził kilka miesięcy z Zakopanem, i zainteresował się muzyką górali podhalańskich, która stała się inspiracją do powstania utworów wykorzystujących cech ich muzyki. Twórczość Szymanowskiego odegrała ważną rolę w rozwoju polskiej kultury muzycznej XX wieku poprzez nawiązanie do Chopina, stworzenie dzieł narodowych i wytworzenie własnego indywidualnego stylu komponowania.