Dł. ciała 190-245 cm, dł. ogona 9-14 cm, wys. (masywny tułów ma jednakową wysokość w kłębie i w zadzie) 120-151 cm, masa ciała 180-410 kg. Samce większe od samic. Zarówno samce, jak i samice posiadają szerokie rogi dł. do 73,7 cm zakręcone do dołu i na zewnątrz, tworzą na łbie coś w rodzaju hełmu. Barwa ciemnobrązowa do czarnej z jasnym zadem i kończynami. Grubą sierść (jednakowo gęstą na pysku i na kończynach!) tworzą długie wierzchnie włosy chroniące przed deszczem i śniegiem, które formują swoiste osłony o długości 60-70 cm po obu stronach ciała. Miękkie, gęste futro strony brzusznej zatrzymuje powietrze, izolując zwierzę od zimna. Innymi przystosowaniami do warunków klimatycznych zamieszkiwanej przez niego strefy jest niski wzrost, ogromny garb tłuszczowy i wysokie osadzenie małych raciczek oraz wielkie, szerokie racice, pomocne przy rozkopywaniu śniegu. Nazwa wół piżmowy wywodzi się od substancji o mocnym zapachu wydzielanej przez samce w czasie godów.
Występowanie
Tundra górzysta i arktyczna Ameryki Północnej od Alaski po Grenlandię, ponadto ponownie wprowadzony na rosyjski Półwysep Tajmyr i do Środkowej Skandynawii. zamieszkuje przede wszystkim doliny i niziny
Tryb życia
Żyje w stadach po 10-35, niekiedy po 100 osobników. W stadzie z reguły znajdują się 2-3 samce. Stado jest niezwykle przywiązane do swego terenu. W razie zagrożenia formują krąg z łbami i masywnymi rogami zwróconymi w kierunku wroga, a młodymi bezpiecznymi w środku. w ten sposób skutecznie bronią się przed wilkami.
Odżywianie
Niewybredne, o niewielkim zapotrzebowaniu na pokarm. Spożywają głównie trawy, turzyce, zioła i krzewy - niemal wszystkie rośliny występujące w tundrze. W lecie pasą się w dolinach, zimą szukają pożywienia na większych wysokościach, gdzie wiatry miejscami rozwiewają śnieg i odsłaniają skrawki gruntu.
Rozmnażanie i rozwój
W czasie godów byki walczą o samice, szarżując i taranując się wzajemnie. Na wiosnę, po ciąży trwającej 8-9 miesięcy rodzi się tylko 1 młode (rzadko zdarzają się 2).
Przed minusową temperaturą piżmowoły bardzo dobrze chroni sierść, na którą składają się dwa rodzaje włosów – zewnętrzne (ich długość sięga nawet 90 centymetrów) i wewnętrzne (krótkie, gęste i wełniste). Woły piżmowe występują w arktycznych rejonach Ameryki Północnej. Świetnie czują się w suchych obszarach arktycznej tundry, bowiem są niezwykle wrażliwe na wilgoć, która bywa powodem zapadanie przez nie na zapalenie płuc.
Jest to gatunek ssaka łożyskowego z rzędu parzystokopytnych, jedyny przedstawiciel rodzaju Ovibos.
Krowy woła piżmowego są wyraźnie mniejsze, długość do 1,95 m, wysokość w kłębie do 1,15 m. Sierść – 2 rodzaje włosów: zewnętrzne – ciemnobrunatne długie do 60, a nawet 90 cm – i wewnętrzne, krótkie wełniste, dobrze chroniące przed mrozem.
Pojedynczy róg może mieć 61-67 cm długości i jest skręcony do dołu i ku przodowi. U krów rogi są znacznie słabiej wykształcone, ale o podobnym kształcie. Ich powierzchnia jest gładka, bez żadnych rowków czy przyrostów rocznych.
Gruczoły piżmowołu w okresie godowym wydzielają substancje o silnym zapachu, nie jest to jednak piżmo. W związku z tym popularna nazwa tego gatunku jest błędna.
Pora godowa przypada na koniec lata. Samce walczą o samice zderzając się głowami, Słabszy przeciwnik się poddaje i oddala od stada. Zwycięzca kopuluje ze wszystkimi samicami w stadzie. Ciążą trwa 8,5 miesiąca. Młode rodzą się w kwietniu lub maju następnego roku. Z reguły rodzi się jedno młode, przez pierwsze trzy miesiące odżywia sie jedynie mlekiem matki. Ze względu na surowy klimat i dużą wrażliwość na wilgoć śmiertelność młodych jest bardzo duża.
Naturalny zasięg występowania tych ssaków obejmuje arktyczne rejony Ameryki Północnej, od Alaski po Kanadę i Grenlandię. Przed ostatnim zlodowaceniem zamieszkiwały Azję, Amerykę Północną i Europę, m.in. środkową część Norwegii (okolice obecnego Dombas), wprowadzono je tam ponownie i kilkadziesiąt sztuk żyje obecnie w parku narodowym Dovre Fjell. Również w Polsce znaleziono szczątki kopalne piżmowołów.
Woły piżmowe wprowadzono na Spitsbergen, na wyspę Nunivak, w Azji, na półwyspie Tajmyr oraz na Wyspie Wrangla. Na Alasce, wKanadzie i Norwegii podejmowane są próby domestykacji tego gatunku.
Piżmowoły preferują suche obszary tundry arktycznej. A to dlatego, że są bardzo wrażliwe na wilgoć. W wilgotnych środowiskach łatwo zapadają na zapalenie płuc.
Wół ten jest roślinożerny – głównie trawy, zioła i krzewinki, porosty, mchy.
Na początku XX wieku zagrożony wyginięciem ze względu na masowe polowania. W celu ochrony gatunku powstały rezerwaty w Kanadzie i Grenlandii. Liczebność populacji objętych ochroną wzrasta, obecnie szacowana jest na 80.000-125,000 osobników.
WystępowanieDł. ciała 190-245 cm, dł. ogona 9-14 cm, wys. (masywny tułów ma jednakową wysokość w kłębie i w zadzie) 120-151 cm, masa ciała 180-410 kg. Samce większe od samic. Zarówno samce, jak i samice posiadają szerokie rogi dł. do 73,7 cm zakręcone do dołu i na zewnątrz, tworzą na łbie coś w rodzaju hełmu. Barwa ciemnobrązowa do czarnej z jasnym zadem i kończynami. Grubą sierść (jednakowo gęstą na pysku i na kończynach!) tworzą długie wierzchnie włosy chroniące przed deszczem i śniegiem, które formują swoiste osłony o długości 60-70 cm po obu stronach ciała. Miękkie, gęste futro strony brzusznej zatrzymuje powietrze, izolując zwierzę od zimna. Innymi przystosowaniami do warunków klimatycznych zamieszkiwanej przez niego strefy jest niski wzrost, ogromny garb tłuszczowy i wysokie osadzenie małych raciczek oraz wielkie, szerokie racice, pomocne przy rozkopywaniu śniegu. Nazwa wół piżmowy wywodzi się od substancji o mocnym zapachu wydzielanej przez samce w czasie godów.
Tryb życiaTundra górzysta i arktyczna Ameryki Północnej od Alaski po Grenlandię, ponadto ponownie wprowadzony na rosyjski Półwysep Tajmyr i do Środkowej Skandynawii. zamieszkuje przede wszystkim doliny i niziny
OdżywianieŻyje w stadach po 10-35, niekiedy po 100 osobników. W stadzie z reguły znajdują się 2-3 samce. Stado jest niezwykle przywiązane do swego terenu. W razie zagrożenia formują krąg z łbami i masywnymi rogami zwróconymi w kierunku wroga, a młodymi bezpiecznymi w środku. w ten sposób skutecznie bronią się przed wilkami.
Rozmnażanie i rozwójNiewybredne, o niewielkim zapotrzebowaniu na pokarm. Spożywają głównie trawy, turzyce, zioła i krzewy - niemal wszystkie rośliny występujące w tundrze. W lecie pasą się w dolinach, zimą szukają pożywienia na większych wysokościach, gdzie wiatry miejscami rozwiewają śnieg i odsłaniają skrawki gruntu.
W czasie godów byki walczą o samice, szarżując i taranując się wzajemnie. Na wiosnę, po ciąży trwającej 8-9 miesięcy rodzi się tylko 1 młode (rzadko zdarzają się 2).
Przed minusową temperaturą piżmowoły bardzo dobrze chroni sierść, na którą składają się dwa rodzaje włosów – zewnętrzne (ich długość sięga nawet 90 centymetrów) i wewnętrzne (krótkie, gęste i wełniste).
Woły piżmowe występują w arktycznych rejonach Ameryki Północnej. Świetnie czują się w suchych obszarach arktycznej tundry, bowiem są niezwykle wrażliwe na wilgoć, która bywa powodem zapadanie przez nie na zapalenie płuc.
Jest to gatunek ssaka łożyskowego z rzędu parzystokopytnych, jedyny przedstawiciel rodzaju Ovibos.
Krowy woła piżmowego są wyraźnie mniejsze, długość do 1,95 m, wysokość w kłębie do 1,15 m. Sierść – 2 rodzaje włosów: zewnętrzne – ciemnobrunatne długie do 60, a nawet 90 cm – i wewnętrzne, krótkie wełniste, dobrze chroniące przed mrozem.
Pojedynczy róg może mieć 61-67 cm długości i jest skręcony do dołu i ku przodowi. U krów rogi są znacznie słabiej wykształcone, ale o podobnym kształcie. Ich powierzchnia jest gładka, bez żadnych rowków czy przyrostów rocznych.
Gruczoły piżmowołu w okresie godowym wydzielają substancje o silnym zapachu, nie jest to jednak piżmo. W związku z tym popularna nazwa tego gatunku jest błędna.
Pora godowa przypada na koniec lata. Samce walczą o samice zderzając się głowami, Słabszy przeciwnik się poddaje i oddala od stada. Zwycięzca kopuluje ze wszystkimi samicami w stadzie. Ciążą trwa 8,5 miesiąca. Młode rodzą się w kwietniu lub maju następnego roku. Z reguły rodzi się jedno młode, przez pierwsze trzy miesiące odżywia sie jedynie mlekiem matki. Ze względu na surowy klimat i dużą wrażliwość na wilgoć śmiertelność młodych jest bardzo duża.
Naturalny zasięg występowania tych ssaków obejmuje arktyczne rejony Ameryki Północnej, od Alaski po Kanadę i Grenlandię. Przed ostatnim zlodowaceniem zamieszkiwały Azję, Amerykę Północną i Europę, m.in. środkową część Norwegii (okolice obecnego Dombas), wprowadzono je tam ponownie i kilkadziesiąt sztuk żyje obecnie w parku narodowym Dovre Fjell. Również w Polsce znaleziono szczątki kopalne piżmowołów.
Woły piżmowe wprowadzono na Spitsbergen, na wyspę Nunivak, w Azji, na półwyspie Tajmyr oraz na Wyspie Wrangla. Na Alasce, wKanadzie i Norwegii podejmowane są próby domestykacji tego gatunku.
Piżmowoły preferują suche obszary tundry arktycznej. A to dlatego, że są bardzo wrażliwe na wilgoć. W wilgotnych środowiskach łatwo zapadają na zapalenie płuc.
Wół ten jest roślinożerny – głównie trawy, zioła i krzewinki, porosty, mchy.
Na początku XX wieku zagrożony wyginięciem ze względu na masowe polowania. W celu ochrony gatunku powstały rezerwaty w Kanadzie i Grenlandii. Liczebność populacji objętych ochroną wzrasta, obecnie szacowana jest na 80.000-125,000 osobników.