Dexuz
MALARSTWO W GRECJI: Nie zachowały się prawie żadne zabytki malarstwa greckiego. Wiadomo, że malowidłami ściennymi ozdabiano gmachy publiczne. W okresie hellenistycznym powstała moda na imitowanie kolorowych płyt marmurowych, którymi wykładali ściany domów najbogatsi. Znane było również malarstwo sztalugowe. Początkowo obrazy budowano z płaskich, jednobarwnych powierzchni. W okresie klasycznym malarstwo zaczęło odtwarzać naturalny kolor postaci. Artyści przeczuwali prawa perspektywy, ale nie do końca je rozumieli. Tematyka obejmowała sceny mitologiczne, historyczne, rodzajowe oraz martwe natury. W sztuce rzymskiej występowało głównie malarstwo ścienne. W dużej mierze zostało ono ukształtowane przez malarstwo greckie, które dążyło do iluzyjnego oddania natury. Rzymskie malarstwo ścienne dzieli się na cztery style. Styl inkrustacyjny imitował barwne marmurowe okładziny ścian, a architektoniczny, egiptyzujący i iluzjonistyczny były wypadkową częścią optycznego powiększenia pomieszczeń oraz zdobienia ścian imitacjami greckich obrazów tablicowych. Dekorację wnętrz uzupełniały mozaiki układane na podłogach lub ścianach. Wykonywano je z kostek kamiennych, szklanych lub terakotowych, w dwóch odmianach: czarno-białej i wielobarwnej.
Sztuka grecka stworzyła dzieła, które inspirowały wiele pokoleń artystów. Największy wpływ wywarła na sztukę starożytnego Rzymu, której rozwój kończył się pod koniec IV wieku naszej ery, która podłożyła podwaliny pod całą późniejszą sztukę europejska.
Malarstwo w Egipcie: Malarstwo egipskie nie jest artystyczną wizją otaczającego świata. To rodzaj specyficznego "pisma", które symbolem postaci, zdarzenia i koloru ma wyczarować świat, w którym zmarły ma zaistnieć w otoczeniu bogów.
Malarstwo w Rzymie: W świecie rzymskim malarstwo było rozumiane przede wszystkim jako dekoracja wnętrz domów, budynków publicznych i warsztatów.
Nie zachowały się prawie żadne zabytki malarstwa greckiego. Wiadomo, że malowidłami ściennymi ozdabiano gmachy publiczne. W okresie hellenistycznym powstała moda na imitowanie kolorowych płyt marmurowych, którymi wykładali ściany domów najbogatsi. Znane było również malarstwo sztalugowe. Początkowo obrazy budowano z płaskich, jednobarwnych powierzchni. W okresie klasycznym malarstwo zaczęło odtwarzać naturalny kolor postaci. Artyści przeczuwali prawa perspektywy, ale nie do końca je rozumieli. Tematyka obejmowała sceny mitologiczne, historyczne, rodzajowe oraz martwe natury.
W sztuce rzymskiej występowało głównie malarstwo ścienne. W dużej mierze zostało ono ukształtowane przez malarstwo greckie, które dążyło do iluzyjnego oddania natury. Rzymskie malarstwo ścienne dzieli się na cztery style. Styl inkrustacyjny imitował barwne marmurowe okładziny ścian, a architektoniczny, egiptyzujący i iluzjonistyczny były wypadkową częścią optycznego powiększenia pomieszczeń oraz zdobienia ścian imitacjami greckich obrazów tablicowych. Dekorację wnętrz uzupełniały mozaiki układane na podłogach lub ścianach. Wykonywano je z kostek kamiennych, szklanych lub terakotowych, w dwóch odmianach: czarno-białej i wielobarwnej.
Sztuka grecka stworzyła dzieła, które inspirowały wiele pokoleń artystów. Największy wpływ wywarła na sztukę starożytnego Rzymu, której rozwój kończył się pod koniec IV wieku naszej ery, która podłożyła podwaliny pod całą późniejszą sztukę europejska.
Malarstwo w Egipcie:
Malarstwo egipskie nie jest artystyczną wizją otaczającego świata. To rodzaj specyficznego "pisma", które symbolem postaci, zdarzenia i koloru ma wyczarować świat, w którym zmarły ma zaistnieć w otoczeniu bogów.
Malarstwo w Rzymie:
W świecie rzymskim malarstwo było rozumiane przede wszystkim jako dekoracja wnętrz domów, budynków publicznych i warsztatów.