Odpowiedź:
III CZĘŚĆ „DZIADÓW” ADAMA MICKIEWICZA
dramat romantyczny - gatunek dramatyczny ukształtowany w dobie romantyzmu w
opozycji do reguł dramaturgii klasycystycznej (m.in. odrzucenie zasady trzech jedności,
luźność kompozycyjna, synkretyzm) i w nawiązaniu do doświadczeń dramatu szekspirowskiego. Nieliczenie się z koniecznościami technicznymi i konwencjami
widowiska teatralnego czyniło z wielu utworów tego gatunku dramaty niesceniczne.
III część „Dziadów” jako dramat romantyczny:
brak jedności miejsca (więzienie w klasztorze bazylianów w Wilnie, wiejski dom pod
Lwowem, siedziba Nowosilcowa w Wilnie, salon w Warszawie, cmentarz, Rosja)
brak jedności czasu (1 listopada, Wigilia, Wielkanoc; rola czasu związanego z religią,
sacrum)
brak jedności akcji – akcja nie jest rozumiana jako ciąg przyczyn i skutków, główny
bohater występuje tylko w kilku scenach, inne nie są powiązane z jego losami, obok
wątku Konrada np. wątek Rollisona)
kompozycja otwarta dramatu- zatarciu ulegają związki między poszczególnymi
częściami utworu. Jako odrębne całości funkcjonują Ustęp, wiersz Do przyjaciół
Moskali. Losy bohaterów nie są zakończone (poza wątkiem Doktora zabitego przez
piorun). Utwór cechuje nieciągłość, fragmentaryczność, wieloznaczność
synkretyzm rodzajowy (sc. więzienna – dramat, improwizacja – liryka, Ustęp – epika)
i gatunkowy (łączenie tragizmu z komizmem)
łączenie scen zbiorowych (salon warszawski, bal) z kameralnymi (improwizacja)
łączenie realizmu z fantastyką (dbałość o realia, np. obraz klasztoru bazylianów
zamienionego na więzienie, w którym uwięziono Mickiewicza oraz duchy w wielu
scenach)
łączenie stylów, patosu z groteską
niesceniczność
Wyjaśnienie:
" Life is not a problem to be solved but a reality to be experienced! "
© Copyright 2013 - 2024 KUDO.TIPS - All rights reserved.
Odpowiedź:
III CZĘŚĆ „DZIADÓW” ADAMA MICKIEWICZA
dramat romantyczny - gatunek dramatyczny ukształtowany w dobie romantyzmu w
opozycji do reguł dramaturgii klasycystycznej (m.in. odrzucenie zasady trzech jedności,
luźność kompozycyjna, synkretyzm) i w nawiązaniu do doświadczeń dramatu szekspirowskiego. Nieliczenie się z koniecznościami technicznymi i konwencjami
widowiska teatralnego czyniło z wielu utworów tego gatunku dramaty niesceniczne.
III część „Dziadów” jako dramat romantyczny:
brak jedności miejsca (więzienie w klasztorze bazylianów w Wilnie, wiejski dom pod
Lwowem, siedziba Nowosilcowa w Wilnie, salon w Warszawie, cmentarz, Rosja)
brak jedności czasu (1 listopada, Wigilia, Wielkanoc; rola czasu związanego z religią,
sacrum)
brak jedności akcji – akcja nie jest rozumiana jako ciąg przyczyn i skutków, główny
bohater występuje tylko w kilku scenach, inne nie są powiązane z jego losami, obok
wątku Konrada np. wątek Rollisona)
kompozycja otwarta dramatu- zatarciu ulegają związki między poszczególnymi
częściami utworu. Jako odrębne całości funkcjonują Ustęp, wiersz Do przyjaciół
Moskali. Losy bohaterów nie są zakończone (poza wątkiem Doktora zabitego przez
piorun). Utwór cechuje nieciągłość, fragmentaryczność, wieloznaczność
synkretyzm rodzajowy (sc. więzienna – dramat, improwizacja – liryka, Ustęp – epika)
i gatunkowy (łączenie tragizmu z komizmem)
łączenie scen zbiorowych (salon warszawski, bal) z kameralnymi (improwizacja)
łączenie realizmu z fantastyką (dbałość o realia, np. obraz klasztoru bazylianów
zamienionego na więzienie, w którym uwięziono Mickiewicza oraz duchy w wielu
scenach)
łączenie stylów, patosu z groteską
niesceniczność
Wyjaśnienie: