Grecką sztukę okresu klasycznego i hellenistycznego przedstawiamy razem, ponieważ oddzielająca je cezura śmierci Aleksandra Wielkiego w 323 r. pne ma wprawdzie znaczenie porządkujące, ale w tzw. okresie hellenistycznym powstawały również dzieła o wybitnie klasycznych cechach. Dla porządku należy odnotować, że okres klasyczny dzieli się na:
okres wczesnoklasyczny 480 - 445 r. pne Przykładami architektury są: świątynia Ateny w Syrakuzach, świątynia Zeusa w Agrygencie, skarbiec Ateńczyków w Delfach oraz świątynia Zausa w Olimpii, w których stosowano dojrzałe porządki klasycznej architektury greckiej - dorycki i joński. Najwybitniejszy obok Fidiasza rzeźbiarz Myron, twórca Dyskobola stworzył podstawy rzeźby realistycznej. Dzieła malarskie z tego okresu nie zachowały się, natomiast w malarskim zdobnictwie ceramiki stosowano swobodny styl w technice czerwonofigurowej.
okres klasyczny - peryklesowy 445 - 404 r. pne Najwybitniejszym kompleksem architektonicznym jest Akropol, na którym w latach 447 - 432 pne zbudowano najwspanialszą (bo prostą) świątynię grecką Partenon i szereg mniejszych świątyń stosując porządek joński i wyrafinowane korektury geometrii budowli. Porządek joński zastosowano również w Erechtejonie (421 - 406) gdzie pojawiają się również kariatydy, oraz w doryckich Propylejach (437 - 432). W rzeźbie stosowano tzw. styl mokrych szat, pozwalający podkreślić urodę ciała obleczonego w zwiewne, przylegające szaty. Fidiasz, Poliklet oraz szereg twórców anonimowych stworzyli dzieła łączące realistyczną naturalność z niezwykłym spokojem i godnością.
okres późnoklasyczny - 404 - 323 r. pne W architekturze późnego okresu pojawiają się budowle monumentalne, jak np. świątynia Apollina w Didim czy świątynia Artemidy w Efezie oraz tolosy - okrągłe świątynie otoczona kolumnadą, a także tzw. mauzolea, których przykładem jest grobowiec Mauzolosa w Halikarnasie, od imienia którego wziął nazwę ten typ budowli Wspaniale rozwijała się również rzeźba, której mistrzami byli Praksyteles, Lizyp i Skopas.
Grecką sztukę okresu klasycznego i hellenistycznego przedstawiamy razem, ponieważ oddzielająca je cezura śmierci Aleksandra Wielkiego w 323 r. pne ma wprawdzie znaczenie porządkujące, ale w tzw. okresie hellenistycznym powstawały również dzieła o wybitnie klasycznych cechach.
Dla porządku należy odnotować, że okres klasyczny dzieli się na:
okres wczesnoklasyczny 480 - 445 r. pne
Przykładami architektury są: świątynia Ateny w Syrakuzach, świątynia Zeusa w Agrygencie, skarbiec Ateńczyków w Delfach oraz świątynia Zausa w Olimpii, w których stosowano dojrzałe porządki klasycznej architektury greckiej - dorycki i joński.
Najwybitniejszy obok Fidiasza rzeźbiarz Myron, twórca Dyskobola stworzył podstawy rzeźby realistycznej.
Dzieła malarskie z tego okresu nie zachowały się, natomiast w malarskim zdobnictwie ceramiki stosowano swobodny styl w technice czerwonofigurowej.
okres klasyczny - peryklesowy 445 - 404 r. pne
Najwybitniejszym kompleksem architektonicznym jest Akropol, na którym w latach 447 - 432 pne zbudowano najwspanialszą (bo prostą) świątynię grecką Partenon i szereg mniejszych świątyń stosując porządek joński i wyrafinowane korektury geometrii budowli. Porządek joński zastosowano również w Erechtejonie (421 - 406) gdzie pojawiają się również kariatydy, oraz w doryckich Propylejach (437 - 432).
W rzeźbie stosowano tzw. styl mokrych szat, pozwalający podkreślić urodę ciała obleczonego w zwiewne, przylegające szaty. Fidiasz, Poliklet oraz szereg twórców anonimowych stworzyli dzieła łączące realistyczną naturalność z niezwykłym spokojem i godnością.
okres późnoklasyczny - 404 - 323 r. pne
W architekturze późnego okresu pojawiają się budowle monumentalne, jak np. świątynia Apollina w Didim czy świątynia Artemidy w Efezie oraz tolosy - okrągłe świątynie otoczona kolumnadą, a także tzw. mauzolea, których przykładem jest grobowiec Mauzolosa w Halikarnasie, od imienia którego wziął nazwę ten typ budowli
Wspaniale rozwijała się również rzeźba, której mistrzami byli Praksyteles, Lizyp i Skopas.