Kultura muzyczna Indii nie stanowi jednolitej całości. Należy rozróżnić muzykę indoeuropejską, przybyszów, którzy w odległych czasach osiedlili się na Płw. Indyjskim oraz muzykę szczepów autochtonicznych, zupełnie inną, choć również wysoko rozwiniętą. Charakterystyczna dla muzyki przedindoeuropejskiej była skomplikowana rytmika oraz zróżnicowane instrumenty rytmiczne (bębny). Z biegiem stuleci zarysowały się odrębności między muzyką północy i południa. Muzyka północy, odznaczająca się bogactwem barw, uległa w pewnym stopniu wpływom muzyki arabskiej (islamskiej) oraz rozwinęła bogate instrumentarium strunowe. Muzyka południa zachowała wiele cech dawnych, zarówno muzyki indoeuropejskiej (Vedów), jak i autochtonicznej. Wykazuje ona nastawienie spekulatywne, zwłaszcza w teorii konstruującej sztuczne skale.
Podstawowym modelem tonalnym muzyki indyjskiej był system modalny, zbliżony do systemu tonalnego starożytnej Grecji. System rytmiczny przechodził kilka stadiów rozwoju, prowadzących do stopniowego usamodzielniania rytmiki.
Instrumenty indyjskie dzielą się na grupy: bębny i flety (autochtoniczne), strunowe szarpane (autochtoniczne i perskie) i strunowe szarpane.
Współcześnie muzyka indyjska kontynuuje wiele dawnych form, w szczególności ragi. Formy uprawiane w Indiach cechuje wariacyjność. Dominują konstrukcje typu ronda, znane są też formy o dwóch tematach. Zauważa się wpływy Bliskiego wschodu, a muzyka europejska i jej instrumenty przyjmują się bardzo szybko. Wybitni wirtuozi indyjscy to m. in. Ravi Shankar, Ali Akbar Khan.
Nie pisałam w punktach, tylko jako opis. Można, według uznania, wybrać najważniejsze informacje w pkt.. Oczywiście nie jest to z netu, tylko pisane ręcznie. Pozdrawiam.
Kultura muzyczna Indii nie stanowi jednolitej całości. Należy rozróżnić muzykę indoeuropejską, przybyszów, którzy w odległych czasach osiedlili się na Płw. Indyjskim oraz muzykę szczepów autochtonicznych, zupełnie inną, choć również wysoko rozwiniętą. Charakterystyczna dla muzyki przedindoeuropejskiej była skomplikowana rytmika oraz zróżnicowane instrumenty rytmiczne (bębny). Z biegiem stuleci zarysowały się odrębności między muzyką północy i południa. Muzyka północy, odznaczająca się bogactwem barw, uległa w pewnym stopniu wpływom muzyki arabskiej (islamskiej) oraz rozwinęła bogate instrumentarium strunowe. Muzyka południa zachowała wiele cech dawnych, zarówno muzyki indoeuropejskiej (Vedów), jak i autochtonicznej. Wykazuje ona nastawienie spekulatywne, zwłaszcza w teorii konstruującej sztuczne skale.
Podstawowym modelem tonalnym muzyki indyjskiej był system modalny, zbliżony do systemu tonalnego starożytnej Grecji. System rytmiczny przechodził kilka stadiów rozwoju, prowadzących do stopniowego usamodzielniania rytmiki.
Instrumenty indyjskie dzielą się na grupy: bębny i flety (autochtoniczne), strunowe szarpane (autochtoniczne i perskie) i strunowe szarpane.
Współcześnie muzyka indyjska kontynuuje wiele dawnych form, w szczególności ragi. Formy uprawiane w Indiach cechuje wariacyjność. Dominują konstrukcje typu ronda, znane są też formy o dwóch tematach. Zauważa się wpływy Bliskiego wschodu, a muzyka europejska i jej instrumenty przyjmują się bardzo szybko. Wybitni wirtuozi indyjscy to m. in. Ravi Shankar, Ali Akbar Khan.
Nie pisałam w punktach, tylko jako opis. Można, według uznania, wybrać najważniejsze informacje w pkt.. Oczywiście nie jest to z netu, tylko pisane ręcznie. Pozdrawiam.