Roma
Od I wieku p. n. e. Palestyna stała się prowincją rzymską, pod nazwą Judea. Jej mieszkańcy czcili jednego Boga - Jahwe. Dla Rzymian obyczaje Żydów były obce i niezrozumiałe, a wielką nieufność budził fakt nieskładania przez nich ofiar posągom cesarskim i odmowa oddawania czci boskiej cesarzom. Zwolenników Jezusa zaczęto nazywać chrześcijanami od czasu, gdy Paweł Apostoł organizował gminy chrześcijańskie w Azji Mniejszej i Grecji. Chrześcijaństwo (religia uznająca Jezusa za syna Bożego i odkupiciela) zdobywała coraz więcej wyznawców. W I wieku po Chrystusie nowa wiara rozwinęła się szybciej we wschodniej części państwa rzymskiego, a język grecki stał się językiem powstającego Kościoła. Prześladowania spotykały chrześcijan w zachodniej części państwa i w samym Rzymie. Prześladowcami chrześcijan byli cesarze i urzędnicy. Wyznawców tej wiary skazywano na śmierć, ciężkie roboty w kamieniołomach i kopalniach, zabierano im ziemię. W czasie prześladowań chrześcijanie odprawiali nabożeństwa w podziemnych katakumbach (podziemne cmentarze) przy grobach chrześcijan. Na początku IV wieku liczba wyznawców Chrystusa była tak wielka, że dalsza walka z nimi była niemożliwa. W 313 roku (początek IV wieku) cesarz Konstantyn Wielki w Mediolanie wydał edykt (ważne rozporządzenie) przyznający chrześcijanom swobodę wyznania, cesarz Teodozjan Wielki w 380 roku (koniec IV wieku) wydał ustawę zakazującą kultów pogańskich i czyniącą chrześcijaństwo religią państwową.
Zwolenników Jezusa zaczęto nazywać chrześcijanami od czasu, gdy Paweł Apostoł organizował gminy chrześcijańskie w Azji Mniejszej i Grecji. Chrześcijaństwo (religia uznająca Jezusa za syna Bożego i odkupiciela) zdobywała coraz więcej wyznawców. W I wieku po Chrystusie nowa wiara rozwinęła się szybciej we wschodniej części państwa rzymskiego, a język grecki stał się językiem powstającego Kościoła.
Prześladowania spotykały chrześcijan w zachodniej części państwa i w samym Rzymie. Prześladowcami chrześcijan byli cesarze i urzędnicy. Wyznawców tej wiary skazywano na śmierć, ciężkie roboty w kamieniołomach i kopalniach, zabierano im ziemię.
W czasie prześladowań chrześcijanie odprawiali nabożeństwa w podziemnych katakumbach (podziemne cmentarze) przy grobach chrześcijan. Na początku IV wieku liczba wyznawców Chrystusa była tak wielka, że dalsza walka z nimi była niemożliwa.
W 313 roku (początek IV wieku) cesarz Konstantyn Wielki w Mediolanie wydał edykt (ważne rozporządzenie) przyznający chrześcijanom swobodę wyznania, cesarz Teodozjan Wielki w 380 roku (koniec IV wieku) wydał ustawę zakazującą kultów pogańskich i czyniącą chrześcijaństwo religią państwową.