Napisz nazwisko polaka ,który -według ciebie- był lub jest największym podróżnikiem lub odkrywcą .Odpowiedż uzasadnij
dam najjjjjjj ale niech zadanie będzie przynajmniej na piątke :P prisssssssssss
przykładowi :
stefan szolc-rogoziński
julian ursyn niemcewicz
krzysztof arciszewski
ignacy domeyko
aleksander czekanowski
jerzy kukaczka
jan czerski
jan potocki
ernest malinowski
czeba wybrac z pośród tych :P
z góry wielkie dzięki
dam najjjjjjj ale niech zadanie będzie przynajmniej na piątke :P prisssssssssss
przykładowi :
stefan szolc-rogoziński
julian ursyn niemcewicz
krzysztof arciszewski
ignacy domeyko
aleksander czekanowski
jerzy kukaczka
jan czerski
jan potocki
ernest malinowski
czeba wybrac z pośród tych :P
z góry wielkie dzięki
27 X 1852 wraz z dwoma francuskimi inżynierami wyruszył w podróż do Peru, gdzie dotarł 30 XII 1852. Po przybyciu do Limy wziął udział w tworzeniu nowej organizacji technicznej - Comisión Central de Ingenieros Civiles - oraz pierwszej peruwiańskiej szkoły technicznej - Escuel Central de Ingenieros Civiles. Szybko pojawiły się trudności w utrzymaniu oraz rozbudowie tej szkoły i Ernest Malinowski wycofał się ze współpracy w dziedzinie szkolnictwa. Następnie realizował kilka pomniejszych projektów budowlanych oraz drogowych. W 1856 wziął udział w pracach komisji opiniującej projekt rozbudowy i modernizacji Casa de Moneda w Limie, czyli mennicy państwowej. Ponadto opublikował krótkie studium na tematy monetarne i opracował wzorzec tzw. złotego etalonu, czyli zawartości kruszcu w monecie. Zaprojektował (1858) i nadzorował brukowanie ulic i placów w Arequipa, w ramach kompleksowej odbudowy miasta po zniszczeniach wojennych. Nadzorował prace modernizacyjne kamiennego mostu Izacuchaca. Po powrocie do Limy w końcu 1858 przedłużył kontrakt z rządem peruwiańskim na kolejne trzy lata. W 1859 wraz z Mario Alleonem i Gerritem Backusem zaprojektował linię kolejową Pisco-Ica liczącą 74 km i ze Stephenem Crosby i D. N. Paddisonem linię kolejową z Chimbote do Huarez w 1864 o długości prawie 277 km, na której pokonywano różnicę terenu ponad 3 tys. metrów. Ernest Malinowski od 1869 nadzorował budowę tej linii Z powodów kłopotów finansowych projekt zrealizowano na docinku 136 km. Podczas konfliktu zbrojnego z Hiszpanią w 1866 Ernest Malinowski został powołany na stanowisko głównego inżyniera w porcie Callao, koło Limy i wraz z Felipe Arancibą i José Cornelio Bordą przygotował projekt ufortyfikowania portu. Wziął udział w obronie portu, walcząc na wałach fortu Santa Rosa. W obronie portu zastosował wiele nowatorskich rozwiązań inżynieryjnych[3]. W uznaniu zasług otrzymał dyplom, medal oraz honorowe obywatelstwo Peru.
O połączeniu drogowym wybrzeża z wnętrzem Peru mówił już w 1825 Simon Bolivar. 1853 Kongres uchwalił ustawę o budowie dróg i kolei a w 1859 wydał dekret powołujący komisję mającą zbadać możliwość budowy kolei przez Andy. Ze względu na potrzebę realizowania innych inwestycji sprawę szlaku kolejowego odłożono. W 1868 Kongres wydał nowy dekret o budowie linii kolejowej i ogłosił przetarg by wyłonić najbardziej korzystną ofertę od strony finansowej i technicznej. W kilka dni po ogłoszeniu dekretu Henry Meiggs, przedsiębiorca amerykański uzyskał zgodę na przeprowadzenie wstępnych studiów linii kolejowej. Tenże prace powierzył Ernestowi Malinowskiemu, który dobrał sobie współpracowników. Po ośmiu miesiącach, 3 IV 1869 oddał Henry Meiggsowi szczegółowe sprawozdanie z przeprowadzonych studiów terenu i wstępną kalkulacją kosztów budowy. Projekt przewidywał połączenie Limy z bogatym w minerały regionem Cerro de Pasco i żyzną doliną Jauja. W przyszłości istniała możliwość przedłużenia linii kolejowej wzdłuż doliny rzeki Chanchamayo ku leżącej za Andami Amazonii, dzięki czemu Peru uzysałoby połączenie z Oceanem Atlantyckim. Umowę między firmą Meiggsa a rządem na budowę kolei transandyjskiej (Central Transandino) podpisano 23 XII 1869. W punkcie pierwszym tej umowy na wykonawcę robót na docinku Callao - Oroya wyznaczono Ernesta Malinowskiego. Budowa miała trwać sześć lat a koszt inwestycji obliczono na 27 600 000 soles. Całość miał sfinansować rząd peruwiański, przy czym Henry Meiggs miał z własnych funduszy płacić inżynierom i robotnikom oraz z rąk prywatnych wykupić grunty leżące na trasie budowanej kolei, rząd zobowiązał się przekazać grunty państwowe i zwrócić zainwestowane pieniądze oprocentowanymi bonami. Prace rozpoczęto uroczystym wmurowaniem kamienia węgielnego 1 I 1870 w Limie. Po czterech latach pracy w wyjątkowo trudnych warunkach klimatycznych i terenowych, prowadzono kolej trawersując zboczami gór, budując półki skalne, wykuwając 63 tunele o łącznej długości ponad 6000 m i budując ponad 30 mostów. Wśród nich wybudowano jeden z największych ówcześnie na świecie o wysokości 77 m i 175 m długości (tzw. wiadukt Verrugas). Linia kolejowa wnosiła się na wysokość prawie 5000 m n.p.m., stając się ewenementem ówczesnej techniki. O kolei tej, a szczególnie o znajdujących się na jej trasie mostach i tunelach pisały wszystkie ważniejsze czasopisma techniczne na świecie, a Ernest Malinowski zyskał sławę wybitnego inżyniera. Ernest Malinowski osobiście nadzorował roboty, sprowadzał materiały i tabor kolejowy, na bieżąco prowadził księgowość i korespondował z dostawcami, także zagranicznymi. W 1874 nastąpił w Peru krach finansowy i państwo zawiesiło dotacje na budowę kolei. Przedsiębiorstwo Meiggsa kontynuowało budowę z własnych funduszy. Również Ernest Malinowski dołożył się do finansowania dalszych prac. Za pieniądze amerykańskiego przedsiębiorcy i Ernesta Malinowskiego przebito pozostałe tunele, zakończono montaż mostów i usypano nasypy pod tory do samej Oroi. Dzięki tym pracom kolej transandyjska wspieła się na wysokość 4817,8 m n.p.m., osiągając w miejscowości zwanej „La Cima”, do 2005 najwyższy punkt kolejowy świata. W tym czasie Ernest Malinowski nie pobierał wynagrodzenia za pracę. Pierwszy odcinek linii kolejowej na odcinku Callao-Chicla liczącym 141 km oddano do użytku w maju 1878.
W trakcie wojny pomiędzy Peru a Chile trwającej w latach 1879-1881 Ernest Malinowski na przełomie 1879/1880[4] opuścił Peru i przybył do sąsiedniego Ekwadoru. Pracował przy budowie linii kolejowej Guayaquil-Quito, gdzie nadzorował prace na odcinku „Chimbo” i „Sibambe”, które wiodły wśród wysokich szczytów gór Kordyliery Zachodniej. Będąc w Ekwadorze publikował w miejscowej i zagranicznej (nowojorski „Herald”) prasie artykuły o wojnie w Peru. Ściągał do Ekwadoru peruwiańskich współpracowników i pomagał peruwiańskim emigrantom w znalezieniu pracy.
Do Peru powrócił w 1886 i został zatrudniony przy budowie i remoncie kolei, w tym na linii Callao-Oroya. W 1887 Ernest Malinowski wraz z Władysławem Folkierskim i Ksawerym Wakulskim zajął się sprawą budowy kolei Tarma-la Merced. Sprawozdanie przeznaczone dla Ministerstwa Robót Publicznych Peru zawierało rozważania techniczne i finansowe budowy. W 1890 przeszedł do pracy w utworzonej kompanii „Peruvian Corporation”, zdominowanej przez kapitał brytyjski, która przejęła koleje budowane za państwowe pieniądze w ramach spłaty długów zaciągniętych na początku lat siedemdziesiątych. W tym roku wznowiono prace przy układaniu szyn na torowiskach przygotowanych wczesniej przez Ernesta Malinowskiego, doprowadzając w styczniu 1893 linię kolejową do miasta Oroya. Została oddana do użytku tzw. główna trasa kolei transandyjskiej.
Przebywając w Ekwadorze Ernest Malinowski został jednym z członów założycieli Club Naciónal, instytucji utworzonej w 1884 w Limie przez ludzi wpływowych i zamożnych. Po powrocie do Limy Ernest Malinowski brał udział w cotygodniowych zebraniach. Od maja 1886 był aktywnym członkiem Towarzystw Dobroczynności (Sociedad de Beneficiencia Púnlica), gdzie zajmował się sprawami finansowymi tej instytucji. Pełnił funkcję inspektora z ramienia tej instytucji a także nadzorował budowę szpitala Dos de Mayo. Był członkiem-założycielem Sociedad Geografica de Lima powołanego w 1888. W ramach działalności towarzystwa Ernest Malinowski uczestniczył w opracowaniu planów topograficznych i map, które posłużyły do wytyczenia granicy między Peru, Ekwadorem i Brazylią. Przyczynił się do wydania kilkutomowego dzieła geografa i biologa Antonio Raimondiego El Peru. Ernest Malinowski ofiarował szereg książek powstającej bibliotece przy towarzystwie geograficznym oraz uniwersytetowi San Marcos w Limie i Escuel de Ingenieros Civiles y de Minas. Od 14 VIII 1889 do 26 VI 1890 na czas nieobecności dyrektora tej ostatniej uczelni, Edwarda Habicha, był zastępca dyrektora. Ze względu na szczególne osiągnięcia w pracy zawodowej został wybrany prezesem Instituto Técnico Industrial w Limie, ale z powodów zdrowotnych zrzekł się tej funkcji.
Można spotkać opinie o powołaniu w 1888 Ernest Malinowskiego na stanowisko profesora Katedry Topografii i wyborze w 1889 roku, po Władysławie Folkierskim, dziekanem wydziału matematyczno-przyrodniczego uniwersytetu w Limie[5]. Inni podają o objęciu przez Ernesta Malinowskiego w 1888 katedry matematyki na uniwersytetu w Limie i wybraniu go w 1889 roku dziekanem wydziału matematyczno-przyrodniczego[6]. Przy obecnym stanie badań trudno odnieść się do tych informacji[7].
Opublikował La moneda enel Péru (Lima 1856) i Ferrocaril Central-Transandino (Lima 1869). Pełniący funkcję dyrektora Escuel de Ingenieros Civiles y de Minas napisał kilka artykułów do wydawanego przez uczelnię czasopisma „Boletin de Minas”. Ernest Malinowski doskonale znał w mowie i piśmie - oprócz języka polskiego i rosyjskiego - język angielski, francuski i hiszpański, był szczegółowo obeznany z literaturą klasyczną jak i współczesną tych trzech języków. W Limie zajmował apartament w eleganckim hotelu przy Portal de Botoneros 52 (dziś nieistniejący). Prowadził otwarty dom, zatrudniał francuskiego kucharza, podejmował śniadaniem, obiadem peruwiańskich dygnitarzy, zagranicznych dyplomatów, naukowców i dziennikarzy. Urządzał krótkie wycieczki koleją dla dyplomatów i fachowców z różnych krajów. Nigdy się nie ożenił, chociaż był obiektem zainteresowań wielu kobiet. W świetle ówczesnych opinii uchodził za osobę inteligentną, elegancką, ozdobę salonów, ale też jako nieśmiałą i nieco smutną.
Mam nadzieje że będzie dobrze ;D