„Nauka, kultura, sztuka na przełomie XIX i XX wieku”
Podjęcie tak szerokiego tematu wymaga przejrzystości i czystości wypowiedzi. W związku z tym metodą, która postaram się zanalizować ten problem będzie metoda problemowo-płaszczyznowa.
Końcowe lata XIX wieku i początek wieku XX to okres głębokich przemian, obejmujący wszystkie dziedziny działalności człowieka-począwszy od nauki, a kończąc na muzyce i szkolnictwie. Okres ten to czas wzrostu liczebności ludzi, to ogromny postęp techniczny, to także szybki rozwój kapitalizmu- przemysłu i miast. Jest to wiek określany mianem „wieku pary i elektryczności”.
W krajach Europy Zachodniej rozwijał się dynamicznie kapitalizm. Wznoszono liczne fabryki, hale produkcyjne, kopalnie. System ten pełen zalet, ale również i wad. Często słyszy się głosy zapytania- czy zalet nie było mniej niż wad? Czy opłacało się drążyć historię w tym właśnie kierunku? I ja postaram się odpowiedzieć na to pytanie.
Na horyzoncie Świata pojawiają się często potężne burze klasowe będące bezpośrednim następstwem zaistniałej sytuacji gospodarczej i rozwoju kapitalizmu. We wschodniej i południowo-wschodniej części Europy nowe stosunki produkcji z wielkim trudem przełamywały pozostałości feudalizmu.
Trochę inna sytuacja zaistniała za oceanem, w Ameryce Północnej. Na obszarze tym wzrastało w siły nowe mocarstwo- Stany Zjednoczone., które w tym okresie odegrały czołową rolę w kreowaniu „nowego świata”. W Ameryce Łacińskiej, Azji i Afryce mocarstwa kolonialne tworzyły sobie rynki zbytu, bazy wypadowe i zaopatrzeniowe rozszerzając dzięki temu swoje wpływy i pozycję polityczną i gospodarczą.
Następstwem takiej sytuacji było narastanie antagonizmów zarówno międzynarodowych jak i wewnątrz narodowych, zarówno gospodarczych jak i politycznych i społecznych. Sytuacja ta natomiast była świetnym podłożem do rozwoju kapitalizmu i była głównym filarem, dzięki któremu kapitalizm osiągnął swe apogeum na przełomie wieków stając się imperializmem.
W okresie tym nastąpił gwałtowny wzrost produkcji przemysłowej. Rewolucja przemysłowa objęła całą Europę Zachodnią i Amerykę Północną, rozszerzając się w późniejszych latach na pozostałe obszary. Powiada się czasami , że Polska straciła wiek XIX. Jest to stwierdzenie mające wyjaśnić nasze zapóźnienie cywilizacyjne. Wynikało ono z braku własnej państwowości w tym właśnie stuleciu, w którym kształtowały się nowoczesne państwa europejskie. Nie było Polski wtedy na mapach Europy, a ziemie polskie należące do zaborców traktowane było jako peryferia.
Polityka zagraniczna głównych państw europejskich przełomu XIX i XX wieku wykazywałą tendencje do tworzenia wielkich przymierzy-bloków. Ich podstawą była jednak nie tyle wspólnota interesów, ile niechęć do wspólnego wroga. Ukształtowane u schyłku XIX wieku interesy głównych państw ułożyły się w zestaw kilku najbardziej wyrazistych konfliktów. Konflikt francusko-niemiecki dotyczył starych „porachunków” tradycyjnie wynikał z rywalizacji o hegemonię na kontynencie. Francusko-brytyjski- rysował się na tle zainteresowań obu państw Afryką Północną, przede wszystkim Egiptem, a także wynikał z hegemonistycznych dążeń Francji. Mimo klęski poniesionej w wojnie z Prusami w 1870 roku francuskie ambicje wciąż pozostawały aktualne. W związku z tym Brytyjczycy widzieli w Niemczech instrument utrzymania równowagi i przeciwwagę dla Francji. Ostro dawał o sobie znać konflikt austriacko-rosyjski na Bałkanach. Rodzić zaczynał się francusko-włoski spór o dominację na Morzu Śródziemnym i w Afryce Północnej. Sojusz Austrii, Prus i Rosji wydawał się w XIX wieku trwałym elementem sytuacji międzynarodowej. Tak powstał „traktat trzech cesarzy”-1873 rok. W odpowiedzi nastąpiło porozumienie Niemiec i Austro-Węgier –1879 rok. W 1882 roku powstało Trójprzymierze- sojusz Niemiec , Austrii i Włoch. W 1892 roku Rosja i Francja zawarły sojusz militarny poparty układem politycznym. W wyniku zawiłych ruchów politycznych doszło nawet do zbliżenia Francji i Anglii- „serdeczne porozumienie” z roku 1904. W roku 1907 powstał sojusz trzech państw-Francji,Wielkiej Brytanii i Rosji, zwany w skrócie Ententą lub Trójporozumieniem.
Najważniejszym wynalazkiem był telefon, ponieważ umożliwiał on porpumiewanie się między ludźmi bez spotykania się na żywo.
„Nauka, kultura, sztuka na przełomie XIX i XX wieku”
Podjęcie tak szerokiego tematu wymaga przejrzystości i czystości wypowiedzi. W związku z tym metodą, która postaram się zanalizować ten problem będzie metoda problemowo-płaszczyznowa.
Końcowe lata XIX wieku i początek wieku XX to okres głębokich przemian, obejmujący wszystkie dziedziny działalności człowieka-począwszy od nauki, a kończąc na muzyce i szkolnictwie. Okres ten to czas wzrostu liczebności ludzi, to ogromny postęp techniczny, to także szybki rozwój kapitalizmu- przemysłu i miast. Jest to wiek określany mianem „wieku pary i elektryczności”.
W krajach Europy Zachodniej rozwijał się dynamicznie kapitalizm. Wznoszono liczne fabryki, hale produkcyjne, kopalnie. System ten pełen zalet, ale również i wad. Często słyszy się głosy zapytania- czy zalet nie było mniej niż wad? Czy opłacało się drążyć historię w tym właśnie kierunku? I ja postaram się odpowiedzieć na to pytanie.
Na horyzoncie Świata pojawiają się często potężne burze klasowe będące bezpośrednim następstwem zaistniałej sytuacji gospodarczej i rozwoju kapitalizmu. We wschodniej i południowo-wschodniej części Europy nowe stosunki produkcji z wielkim trudem przełamywały pozostałości feudalizmu.
Trochę inna sytuacja zaistniała za oceanem, w Ameryce Północnej. Na obszarze tym wzrastało w siły nowe mocarstwo- Stany Zjednoczone., które w tym okresie odegrały czołową rolę w kreowaniu „nowego świata”. W Ameryce Łacińskiej, Azji i Afryce mocarstwa kolonialne tworzyły sobie rynki zbytu, bazy wypadowe i zaopatrzeniowe rozszerzając dzięki temu swoje wpływy i pozycję polityczną i gospodarczą.
Następstwem takiej sytuacji było narastanie antagonizmów zarówno międzynarodowych jak i wewnątrz narodowych, zarówno gospodarczych jak i politycznych i społecznych. Sytuacja ta natomiast była świetnym podłożem do rozwoju kapitalizmu i była głównym filarem, dzięki któremu kapitalizm osiągnął swe apogeum na przełomie wieków stając się imperializmem.
W okresie tym nastąpił gwałtowny wzrost produkcji przemysłowej. Rewolucja przemysłowa objęła całą Europę Zachodnią i Amerykę Północną, rozszerzając się w późniejszych latach na pozostałe obszary. Powiada się czasami , że Polska straciła wiek XIX. Jest to stwierdzenie mające wyjaśnić nasze zapóźnienie cywilizacyjne. Wynikało ono z braku własnej państwowości w tym właśnie stuleciu, w którym kształtowały się nowoczesne państwa europejskie. Nie było Polski wtedy na mapach Europy, a ziemie polskie należące do zaborców traktowane było jako peryferia.
Polityka zagraniczna głównych państw europejskich przełomu XIX i XX wieku wykazywałą tendencje do tworzenia wielkich przymierzy-bloków. Ich podstawą była jednak nie tyle wspólnota interesów, ile niechęć do wspólnego wroga. Ukształtowane u schyłku XIX wieku interesy głównych państw ułożyły się w zestaw kilku najbardziej wyrazistych konfliktów. Konflikt francusko-niemiecki dotyczył starych „porachunków” tradycyjnie wynikał z rywalizacji o hegemonię na kontynencie. Francusko-brytyjski- rysował się na tle zainteresowań obu państw Afryką Północną, przede wszystkim Egiptem, a także wynikał z hegemonistycznych dążeń Francji. Mimo klęski poniesionej w wojnie z Prusami w 1870 roku francuskie ambicje wciąż pozostawały aktualne. W związku z tym Brytyjczycy widzieli w Niemczech instrument utrzymania równowagi i przeciwwagę dla Francji. Ostro dawał o sobie znać konflikt austriacko-rosyjski na Bałkanach. Rodzić zaczynał się francusko-włoski spór o dominację na Morzu Śródziemnym i w Afryce Północnej. Sojusz Austrii, Prus i Rosji wydawał się w XIX wieku trwałym elementem sytuacji międzynarodowej. Tak powstał „traktat trzech cesarzy”-1873 rok. W odpowiedzi nastąpiło porozumienie Niemiec i Austro-Węgier –1879 rok. W 1882 roku powstało Trójprzymierze- sojusz Niemiec , Austrii i Włoch. W 1892 roku Rosja i Francja zawarły sojusz militarny poparty układem politycznym. W wyniku zawiłych ruchów politycznych doszło nawet do zbliżenia Francji i Anglii- „serdeczne porozumienie” z roku 1904. W roku 1907 powstał sojusz trzech państw-Francji,Wielkiej Brytanii i Rosji, zwany w skrócie Ententą lub Trójporozumieniem.