Question

Napisz KRÓTKIE streszczenie ksiażki ` Most do Terabithii ` .;d

Potrzebuje na jutro ; )) Naje naaj .;D Piszcze do rzeczy ! ;3 zacznijcie najlepiej słowami : Ksiażka opowiada o .................................... ! ;dd

Answer 1

Jess Oliver Aarons Junior ma dziesięć lat i mieszka w Lark Creek na prowincji Stanów Zjednoczonych z rodzicami. Ma cztery siostry: dwie starsze Ellie i Brenda zajmują się tylko ciuchami, kosmetykami i chłopakami, najmłodsza, czteroletnia Joyce Ann jest strasznie płaczliwa i psotna. Jedyną osobą z rodzeństwa, która go kochała, a wręcz uwielbiała i traktowała jak autorytet, była sześcioletnia Maybelle. Matka musi zajmować się najmłodszą córeczką i ma całe gospodarstwo na głowie. Ojciec nie ma czasu dla Jessa, a wręcz unika syna, rozpieszcza dwie młodsze córki, lecz nie potrafi okazać uczucia synowi, co Jessa bardzo smuci. Na chłopaka spadają najróżniejsze obowiązki, najważniejszym obowiązkiem jest dojenie krowy, Panny Bessie. Największą pasją Jessa jest rysowanie obrazków w zeszycie. Nikt nie popierał jego ambicji rysowniczych, poza małą Maybell i panną Edmunds, nauczycielką muzyki. Panna Edmunds była potajemną miłością Jessa, chłopak się w niej zakochał i marzył, że kiedyś będą mogli być razem. Pewnego razu do sąsiedniego domu wprowadzili się nowi mieszkańcy. Byli to państwo Burkowie. Mieli oni córkę, Leslie, która była w wieku Jessa. Chłopak spotkał ją przypadkiem pod koniec wakacji, kiedy poszedł wydoić krowę. Wymienili kilka zdań, ale dziewczyna nie wywarła na nim zbyt dobrego wrażenia. Przede wszystkim miała ona dziwaczne ubranie: kurtka, dżinsy, kolorowe buty, włosy ostrzyżone na krótko. Do drugiego spotkania Leslie i Jessa doszło w szkole: dziewczynka została przydzielona do jego klasy. Jej ławka została dostawiona do biurka wychowawczyni, pani Mayers (nazywanej przez uczniów Potwora Mayers), co symbolizowało w szkole bycie ulubieńcem pani Mayers, a jej ulubieńcy nie byli lubiani przez kolegów i koleżanki. Ulubioną lekcją dla uczniów była lekcja muzyki, która odbywała się tylko w piątki. Prowadziła je sympatyczna panna Julia Edmunds, którą lubili wszyscy uczniowie, nawet Ci, którzy się do tego nie przyznawali. Panna Edmunds była młoda, zwariowana, wesoła i uśmiechnięta. Bardzo lubiła Jessa i Leslie, popierała talent Jessa do rysowania rysunków i zachęcała go do dalszych działań. Zaś na jej lekcjach panował gwar, hałas z różnych instrumentów, ale było sympatycznie. Uczniowie wkoło popisywali się swoją pogardą dla panny Edmunds, ale tak naprawdę wszyscy uwielbiali jej lekcje i z zapartym tchem czekali chwili, kiedy ich nauczycielka od muzyki wejdzie do pokoju nauczycielskiego (tam odbywały się lekcje) i będą mogli znowu grać na swych ulubionych instrumentach. Drugą pasją Jessa obok rysownia były biegi. Chłopak przygotowywał się do nich bardzo skrupulatnie. Ćwiczył biegi codziennie rano. Także, kiedy podczas przerwy, rozegrały się wyścigi, Jess wziął w nich udział. Jako jedyna dziewczyna w wyścigach występowała Leslie, co umożliwił jej Jess. Chłopak był już niemalże na mecie, ale w ostatniej chwili wyprzedziła go Leslie. Wygrała ona wszystkie biegi. Jess był na nią za to tak wściekły (gdyż tym samym prysły jego marzenia o byciu najszybszym chłopakiem w klasie), więc kiedy dziewczyna podeszła do niego z wyciągniętą ręką, on odszedł wściekły. Później dopiero, kilka dni po tym wydarzeniu, Jess doszedł do wniosku, że właściwie dlaczego nie. Można się zaprzyjaźnić. Leslie i Jess zostali więc przyjaciółmi. Któregoś dnia pan Mayers odczytała pracę Leslie Burke o jej ulubionym hobby - pływaniu z akwalungiem. Było ono wspaniałe, więc dziewczynka dostała najwyższy stopień. Na tej samej lekcji pani Mayers nakazała dzieciom, by obejrzały w telewizji program o pewnym badaczu i napisali o nim wypracowanie. Leslie wtedy przyznała się, że nie może obejrzeć tego programu, gdyż u nich w domu nie ma telewizji. Nauczycielka powiedziała więc, że Leslie może napisać o czymś innym, ale koledzy i koleżanki zaczęli z niej szydzić. Dziewczynka się tak zasmuciła, że nie chciała z nikim rozmawiać, nawet z Jessem. Tego samego dnia, po lekcjach, Leslie była nadal tak smutna, że nie zauważyła, iż usiadła na miejscu ósmoklasistki Janice Avery. W ostatniej chwili Jess wyrwał Leslie z zadumy i przyciągnął na siedzenie obok siebie, co uchroniło dziewczynkę od bójki z Janice. Dzięki tej przygodzie ich przyjaźń się zacementowała. Jess i Leslie często się nawzajem odwiedzali, co spowodowało, że Ella i Brenda od razu wzięły Leslie na języki i nazywali ją złośliwie narzeczoną Jessa. On jednak się tym nie przejmował. Któregoś dnia Jess i Leslie wybrali się do starego lasu. Leslie musiała wcześniej przekupić Maybelle wycinankami z lalek, żeby nie poszła za nimi. W lesie płynął mały potok, nad nim rosło wielkie drzewo, na jego gałęzi wisiał sznur. Leslie wymyśliła, że za pomocą tego sznura można dostać się do magicznej krainy Terabithii, której oni byli władcami. Leslie miała ogromną wyobraźnię, więc wymyślała wiele rzeczy w szybkim tempie. Jess wiele razy jej tego zazdrościł. Nie czytał tak wiele, gdyż jedyną książką w jego domu była Biblia. Leslie więc pożyczyła mu “Opowieści z Narni”, żeby dowiedział się, jak wygląda magiczna kraina, by mógł ją sobie wyobrazić i namalować. Król i królowa Terabithii (bo tak się teraz tytułowali Jess i Leslie) zbudowali sobie swoją fortecę, którą stał się stary domek na drzewie, uzupełniony różnymi przedmiotami. Tam spędzali wesoło czas, rozmawiając o różnych sprawach. Leslie też opowiedziała Jessowi wiele książek, które czytała, m. in. “Moby Dicka” i “Hamleta”. Często też odbywali walkę z niewidzialnymi dla innych ludzi wrogami Terabithii. Największym wrogiem Leslie i Jessa była ósmoklasistka Janice Avery. Często dręczyła ona młodszych uczniów, np. stając przy drzwiach do toalety i zmuszając dzieciaki do płacenia cukierkami lub pieniędzmi za skorzystanie z niej. Leslie od razu upatrzyła ją sobie na wroga nr. 1, którego należy zniszczyć. Raz Janice przewróciła się w autobusie i zwaliła winę na Jessa. Jess musiał wracać do domu pieszo. Leslie wyjaśniła przyjacielowi, że z takimi ludźmi należy walczyć i im się nie dać. W końcu jednak Janice przeciągnęła strunę ich cierpliwości. Było to tak: Maybelle dostała od ojca biszkopta. Opowiadała o tym bardzo głośno swojej koleżance. Usłyszała to Janice, która ukradła ciasto dziewczynce. Maybelle pobiegła na skargę do Jessa, żądając, by jej brat zbił Janice. Jess nie chciał tego robić, gdyż wiedział, że dyrektor za pobicie dziewczyny wyrzuci go ze szkoły. Leslie też o tym wiedziała, więc kiedy siedzieli oboje w Terabithii, naradzili się, jak zemścić na Janice. Jess wiedział, że wszystkie ósmoklasistki kochają się w Willardzie Hughesie. Leslie więc podyktowała mu list do Janice, napisany niby przez Willarda. W liście tym było wyznanie miłości i prośba o spotkanie po szkole. Jess następnie na przerwie podłożył list do zeszytu Janice, w czym pomogła mu Leslie, stojąca na czatach (odciągnęła ona nauczycielkę, która chciała wejść do klasy). Plan zadziałał i Janice czekała na randkę zupełnie niepotrzebnie, gdyż Willard się nie zjawił, a ona nie zdążyła na autobus. W dodatku opowiedziała o tym swoim koleżankom, więc dowiedzieli się o tym wszyscy. Zemsta się dokonała, pomimo tego, że Jess miał pewne wątpliwości co do jej słuszności. Na Boże Narodzenie wszyscy w rodzinie Aaronsów ciułali pieniądze, by kupić kilka drobnych upominków. Jess, Ella i Brenda złożyli się razem na mówiącą lalkę dla Maybelle. Był również prezent dla Joyce Ann. Jess nie wiedział jednak, co miałby podarować Leslie. Na szczęście przyszło natchnienie, kiedy jechał autobusem. Zobaczył ogłoszenie, że można adoptować za darmo szczeniaka. Wybrał jednego: małego kudłacza, i w Wigilię podarował go Leslie, kiedy wybrali się do Terabithii. Leslie nazwała go Książę Terrien (używała jednak często skrótu KT) i mianowała go na strażnika ich krainy. Ponieważ jednak był on zbyt swawolny, więc nadała mu też funkcję błazna, zaś imię zachowała, stwierdzając łaskawie, że nawet książę może być głupi. Jess zaś otrzymał od Leslie zestaw do malowania. Wieczorem Wigilia w rodzinnym gronie niezbyt się udała. Ojciec kupił Jessowi tor wyścigowy i samochodziki, ale nie jeździły one zbyt dobrze, co rozdrażniło pana Aaronsa. Jess spędził nieco czasu z Maybelle, której pomagał przy lalce, w końcu wymknął się, by wydoić Pannę Bessie i w oborze spotkał się z Leslie i znów wszystko było w porządku. Na wiosnę państwo Burkowie napisali nową książkę (rodzice Leslie byli bowiem pisarzami), więc postanowili za zarobione pieniądze nieco przerobić dom. Leslie im pomagała, więc nie odwiedzała tak często z Jessem Terabithii. Chłopak poczuł się zazdrosny, czuł, że ojciec Leslie chce mu ją zabrać. W dodatku dziwiło go to, że Leslie traktowała rodziców jak przyjaciół, mówiła do nich po imieniu, zwierzała się im itp. Jessa bardzo to dziwiło, sam bowiem nie miał najlepszych kontaktów z ojcem. W końcu Leslie zrozumiała, czemu Jess przestał ich odwiedzać, choć wcześniej robił to często. Podroczyła się z nim i znów ich odwiedził. Nawet parę razy pomagał w przeróbce domu. Ojciec Leslie traktował go jak równego sobie, kazał, by Jess mu mówił po imieniu (co z początku chłopaka krępowało), a w dodatku okazało się, że nawet Jess umie czegoś nauczyć ojca Leslie. Także chłopak zrozumiał, że niepotrzebnie był uprzedzony do Billa Burke i pomógł Leslie i jej rodzicom w pomalowaniu pokoju na złoty kolor. Kiedyś Leslie usłyszała, że w łazience dziewczyn ktoś strasznie płacze. Wydawało się, że to była Janice. Jess namówił przyjaciółkę, by poszła tam i sprawdziła, co się dzieje. Leslie nie bardzo przejmowała się problemami swego wroga, ale wreszcie uległa i poszła z nią pogadać. Wróciła zadowolona. Potem, kiedy byli w Terabithii, opowiedziała Jessowi wszystko. Okazało się, że Janice jest bita przez swojego ojca i niedawno opowiedziała o tym swoim tzw. Przyjaciółkom, które rozniosły to wszystko po całej szkole. Teraz wszyscy się śmieją z Janice. Leslie poradziła jednak swej niedawnej nieprzyjaciółce, by udawała, że nie wie, o czym wszyscy mówią. I tak w końcu kiedyś przestaną. Maybelle coraz bardziej interesowała się sprawami Jessa i Leslie. Raz nawet ich śledziła, do czego bezczelnie się potem Jessowi przyznała. Brat jednak zmusił ją szantażem, żeby niczego nigdy nie powiedziała nikomu. Zmusił ją również do przysięgi na Biblię, że więcej za nim nie pójdzie wbrew jego woli. Na Wielkanoc panowało straszne napięcie u Aaronsów. Pan Aarons został zwolniony z pracy, co oznaczało, że wszyscy muszą ograniczyć wydatki. Państwo Aaronsów szykowali się również na wycieczkę do kościoła, który odwiedzali raz do roku na Wielkanoc (co było przyczyną ostrzej sprzeczki pomiędzy panią Aarons a pastorem). Leslie, która jeszcze nie była w kościele, poprosiła Jessa, żeby ją zabrał ze sobą, zaś na argument, że w spodniach jej nie wpuszczą, odpowiedziała, że ma kilka sukienek na niezwykłą okazję. Jess więc ubłagał matkę, by Leslie mogła jechać z nimi. Podczas wycieczki Leslie przeszła jakby metamorfozę. W sukience wyglądała ślicznie, była miła i grzeczna do wszystkich, zwłaszcza do państwa Aarons. W kościele największe przedstawienie odstawiły Ellie i Brenda swoją dziwną chęcią zwrócenia na siebie powszechnej uwagi. Leslie jednak cały czas była grzeczna. W drodze powrotnej rozegrała się rozmowa pomiędzy Leslie, Jessem a Maybelle. Leslie usłyszała historię o Jezusie i bardzo się jej ona spodobała. Maybelle powiedziała, że historia ta nie jest piękna, ale straszna, do tego Jess poparł siostrę stwierdzeniem, że Bóg kazał umrzeć Jezusowi za grzechy wszystkich ludzi. Leslie powiedziała, że nie wierzy, żeby Bóg był tak okrutny, a nawet jeśli tak jest napisane w Biblii ona nie musi w to wierzyć. Maybelle zawołała wręcz z pasją, że jeśli się nie wierzy w Biblię, to pójdzie się do piekła. Zapytała również Leslie, czy myślała, co z nią się stanie, jeśli umrze? Dzieci nie wiedziały, że wkrótce to pytanie wróci do nich. Z wiosną padało coraz częściej. Mały potoczek rozdzielający Terabithię od normalnego świata się zamienił w rzekę. Jess bał się teraz chodzić do Terabithii, ale szedł z Leslie, gdyż wstydził się jej powiedzieć, że on, król Terabithii, się czegoś boi. Jedna z ich wycieczek w deszczowy dzień była całkiem ciekawa. Król i królowa Terabithii poszli sprawdzić, czy jakiś demon nie rzucił klątwy na ich królestwo. Wyprawa ta jednak zakończyła się rozporządzeniem królowej Leslie, że oboje pójdą do króla Jessa obejrzeć telewizję. Następnego dnia Jess postanowił, że tego dnia nie pójdzie do Terabithii i już. Wiedział, że Leslie to zrozumie. Tego dnia Maybelle zawołała go do telefonu, gdyż dzwoniła jakaś pani. Była to panna Edmunds, nauczycielka muzyki. Wybierała się ona do Waszyngtonu i chciała wziąć ze sobą Jessa, by mógł on zwiedzić muzeum Smithsonian. Jess wyciągnął u zaspanej mamy pozwolenie i pojechał tam z panną Edmunds. Chciał nawet zaproponować, żeby wziąć Leslie ze sobą, ale jakiś głosik w jego głowie namówił go, by tego nie robił. Jess i panna Edmunds zwiedzili najpierw galerię sztuk pięknych, potem zjedli drugie śniadanie, a następnie poszli do muzeum. To był cudowny dzień dla Jessa. Jednakże, kiedy wrócił do domu, zastał wszystkich zapłakanych. Okazało się, że Leslie nie żyje, rodzice zaś sądzili, że Jess także zginął. Chłopak nie mógł uwierzyć w to, co usłyszał. Leslie nie żyje? Jak to możliwe? Sprawa była prosta, Leslie nie zastała Jessa w domu, więc poszła do Terabithii sama. Lina, na której leciała do swojej krainy pękła, a ona wpadła do wody, uderzyła się głową o dno i utopiła się. Jess dowiedziawszy się o tym wybiegł przerażony z domu na deszcz, na szczęście ojciec dogonił go samochodem i zabrał do domu. Chłopak płakał cały wieczór, obudził się dość późno, przypomniało mu się dopiero wtedy, że nie wydoił krowy, na szczęście ojciec go w tym wyręczył. Matka przygotowała Jessowi naleśniki, które ten jadł zawzięcie, co Brenda skomentowała złośliwie, że śmierć jego dziewczyny w ogóle go nie obeszła. Potem Jess z rodzicami poszli do państwa Burke, by złożyć im kondolencję. Byli tam też dziadkowie Leslie. Bill Burke podziękował Jessowi, że był dla Leslie prawdziwym przyjacielem. Przyznał się także, że już dokonano kremacji zwłok Leslie, co Jessa bardzo oburzyło. Wściekł się, że nie pozwolono mu zobaczyć jej ostatni raz. Zdenerwowany wrócił biegiem do domu, uderzył w twarz Maybelle (kiedy ta zapytała go podniecona, czy widział ciało Leslie) poszedł po farby, jakie otrzymał od Leslie i utopił je w potoku. Zastał go przy tym ojciec. Po raz pierwszy w życiu przytulił on syna i pocieszył go. Jess bał się, że Leslie pójdzie do piekła za brak wiary w słowa Biblii, ale ojciec wyjaśnił mu, że na pewno tak się nie stanie. Wieczorem wszyscy byli dla niego mili (oprócz dąsającej się ciagle Maybelle). Następnego dnia Burkowie pojechali do Pensylwanii, by przygotować wszystko do przeprowadzki. Poprosili Jessa, by zajął się na kilka dni Księciem Terrienem. Jess poszedł z psem do Terabithii (tym razem linę zastąpiła im ogromna gałąź), by dokonać symbolicznego pogrzebu Leslie. Chłopak uplótł wieniec pogrzebowy i zawiesił go na drzewie. Chwilę później usłyszał wołanie o pomoc. Była to Maybelle, która poszła za nim i teraz utknęła na gałęzi i nie mogła zejść, a potok płynął pod nią rwącym nurtem. Na szczęście Jess uratował siostrzyczkę, a kiedy ta zaczęła płacząco przepraszać go, że złamała obietnicę i poszła za nim, gdyż bała się o niego, przytulił ją, pocieszył i razem wesoło wrócili do domu. W szkole wyglądało tak, jak gdyby nic się nie zmieniło. Ale niestety, Leslie zniknęła. Wszyscy to odczuli. Panowała powszechna żałoba. Jess oburzył się najbardziej, kiedy zobaczył, że ktoś już usunął ławkę Leslie z klasy. Także, kiedy pani Mayers kazała im wstać do zaśpiewania hymnu, Jess siedział w miejscu. Nauczycielka kazała mu wyjść za drzwi i poczekać na nią. Jess spodziewał się bury, ale otrzymał wyrazy współczucia od pani Mayers, która wiedziała, jak to jest, kiedy się straci kogoś bliskiego, gdyż sama straciła męża. W końcu Burkowie dokonali ostatecznej przeprowadzki do Pensylwanii. Podarowali Jessowi wszystkie książki Leslie oraz jej sprzęt do malowania (jeszcze piękniejszy niż ten, co miał Jess). Zabrali jedynie Księcia Terriena. Jess poprosił ich również o deski z werandy. Z tych desek zbudował porządny most do Terabithii. Także kiedy Maybelle poszła za nim zobaczyć, co robi (co on oczywiście przewidział) założył jej wieniec z kwiatów na głowę i wprowadził do Terabithii jako nową królową