Question

Napisz krótkie notatki o :
-Jacek Malczewski
-Witold Wojtkiewicz
-Henri Matisse
-Edward Munch

Answer 1

Wyspiański Stanisław (15 stycznia 1869 - 28 listopada 1907), dramaturg i poeta, malarz, grafik, scenograf. Kształcił się w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych (1884-1885 i 1887-1895) oraz na Uniwersytecie Jagiellońskim (1887-1890 i 1896-1897). Jeszcze jako student pomagał J. Matejce (wraz z J. Mehofferem) w wykonywaniu polichromii w krakowskim kościele Mariackim (1889-1890). Odbył podróż po Europie (1890), odwiedzając m.in. Włochy, Szwajcarię, Niemcy. Przebywał w Paryżu (1891-1892 i 1893-1894), gdzie uczęszczał do Académie Colarossi i École des Beaux Arts - ulegał wówczas wpływom P. Gauguina, nabistów i japońskich mistrzów drzeworytu. Jeden z założycieli Towarzystwa Artystów Polskich Sztuka (1897), kierownik artystyczny Życia (1898-1899), członek Towarzystwa Polska Sztuka Stosowana (1902), docent Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie (od 1902). Wyspiański został pochowany w krypcie zasłużonych w kościele na Skałce w Krakowie.

Malczewski Jacek (1854-1929), polski malarz, jeden z głównych przedstawicieli Młodej Polski, symbolista. Wykształcony w Krakowie w latach 1873-1883 u W. Łuszczkiewicza i J. Matejki, z którym popadł w konflikt wynikający z różnicy postaw artystycznych. Konflikt ten spowodował wyjazd Malczewskiego do Paryża w 1876 i studia w École des Beaux Arts w pracowni Ernesta Lehmana. W 1877 ponownie w pracowni Matejki. W 1880 odbył podróż do Włoch, a w 1884 do Turcji jako rysownik Karola Lanckorońskiego.


Wojtkiewicz Witold (1879-1909) malarz. Kształcił się m.in. w warszawskiej Klasie Rysunkowej u W. Gersona (od 1897) i Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie u L. Wyczółkowskiego i J. Pankiewicza (1903-1906). Współzałożyciel Grupy Pięciu i Grupy Zero, członek towarzystwa Sztuka (od 1908). Wystawiał od 1903, w 1907 miał indywidualną wystawę w Paryżu zorganizowaną przez A. Gide’a.

Matisse Henri (1868-1954), francuski malarz, grafik i rzeźbiarz. Jeden z najwybitniejszych twórców sztuki współczesnej, a także inicjatorów i reprezentantów fowizmu. Wykształcony w Paryżu m.in. u G. Moreau. Wczesne prace cechuje tradycyjna forma i ciemny koloryt. Pod wpływem C. Pisarra zwrócił się ku impresjonizmowi, a następnie zainspirowany neoimpresjonistami przyjął technikę pointylistyczną, uprościł formę i intensyfikował paletę. Od ok. 1908 datuje się jego światowa popularność: skupia wokół siebie licznych uczniów, jednocześnie styl płócien staje się bardziej dekoracyjny (1910). Malarz wprowadza płaskie plamy tego samego koloru i rytmizuje kompozycję, aż do geometryzacji w duchu kubistycznym (1913-1918). W latach 20. powraca do pointylizmu i żywej wyrafinowanej kolorystyki. Tematykę tworzą postacie kobiece oraz martwa natura. 1931-1933 panneau dekoracyjne. Zainteresowany sztuką ludów prymitywnych, próbował sił w dziedzinie rzeźby. Zajmował się również malarstwem ściennym, w ostatnim okresie podjął się techniki collage'u na tle sztuki XX w. Twórczość Mattise’a wyróżnia się jednolitością wizji artystycznej, afirmacją życia połączoną z głębokim humanizmem. Prace malarskie m.in.: Deser (1897), Radość życia (1906), Luksus (1907), Przepych, spokój, rozkosz (1907), Taniec (1910), Czerwone studio, Rodzina artysty (1911), Złote rybki (1915), Lekcja muzyki (1917), Rumuńska bluzka (1940). Prace rzeźbiarskie: La Serpentine (1909), Tiara (1930). Cykl reliefów Akt od tyłu.




EDWARD MUNCH - Przyszedł na świat 12 grudnia 1863 w norweskim Loten jako drugie z pięciorga dzieci lekarza wojskowego, doktora Christiana Muncha i Laury Katarzyny (z domu Bjolstad). Już w następnym roku rodzina Munchów przenosi się do Christianii, jak wówczas nazywało się Oslo. Edvard Munch bardzo wcześnie zaznał bezduszności losu. W 1868 roku z powodu gruźlicy płuc umiera jego matka. Niespełna dziesięć lat później ta sama choroba odbierze mu 15-letnią siostrę, Sophie. Ta podwójna tragedia naznaczy obsesją życie malarza, powracając w twórczości pod postacią tematów śmierci, miłości i schizofrenicznych lęków. W połowie lat 80-tych XIX w. młody malarz przyłącza się do kontestującej mieszczańskie obyczaje grupy artystów, skupionej wokół Hansa Jägera, autora skandalizującej powieści Christiania-Boheme. Jäger za nieprawomyślność zapłaci więzieniem, Munch zaś zazna kłopotów z zamykaniem wystaw pod presją konserwatywnych elit. Najbardziej spektakularnym i brzemiennym w skutki okazał się skandal w Berlinie, gdzie w 1892 roku zamknięto indywidualną ekspozycję, co doprowadziło do rozłamu w związku plastyków berlińskich. Rok później powstaną kluczowe dla dzisiejszej recepcji jego twórczości obrazy: Krzyk oraz Madonna. Było to tuż po duchowym i artystycznym przełomie, który miał się dokonać u Muncha pod koniec lat 80-tych. To wówczas zdecydowanie przekroczył swe naturalistyczne korzenie i impresjonistyczne fascynacje, kierując swą poetykę w stronę nieokiełznanego, pełnego pasji ekspresjonizmu. Artysta od najwcześniejszych lat wiele podróżował. Sporo czasu - oprócz Christianii - spędzał w Berlinie, Paryżu, Nicei. W ten sposób, mimo iż nie ukończył żadnej profesjonalnej uczelni, poznawał na bieżąco awangardowe trendy w sztuce europejskiej. Dzięki nieprzeciętnemu talentowi i odwadze stał się nie tylko obserwatorem, ale czynnym uczestnikiem umysłowego fermentu przełomu wieków. Munch zaliczany jest dziś do ścisłej czołówki prekursorów ekspresjonizmu. Malarz ten odegrał też szczególną rolę w kształtowaniu się sztuki Młodej Polski. Do grona najbliższych jego przyjaciół zaliczała się bowiem małżeńska para, wywierająca ogromny wpływ na kulturę polską tamtych czasów: Stanisław Przybyszewski i Dagny Juel-Przybyszewska. Munch żył długo i bardzo dużo malował. Przez znaczną część życia zmagał się z chorobami. W 1908 roku poddaje się wielomiesięcznemu leczeniu w kopenhaskiej klinice dla nerwowo chorych. W roku 1930 zapada na chorobę oczu, która stanowiła naturalną przeszkodę w twórczości. Mimo kontrowersji, jakie początkowo wywoływała jego sztuka, z czasem zdobył uznanie, o czym świadczą liczne świadectwa wystaw oraz odznaczeń, jakie otrzymywał za swą twórczość. Umierał jednak niemalże w zapomnieniu. Przyczyną tego była dezaktualizacja ekspresyjnych trendów w sztuce pod wpływem ofensywy nowych prądów w 20-leciu międzywojennym. Po drugie zaś, niezależny twórca sam skazał się na odosobnienie nie chcąc uczestniczyć w działaniach "Honorowej Rady Sztuki" rządu Quislinga po wkroczeniu wojsk niemieckich do Norwegii w 1940 r.
Trzy lata wcześniej hitlerowcy skonfiskowali liczne niemieckie zbiory malarstwa Muncha, uznając je za sztukę zdegenerowaną. Edvard Munch umiera 23 stycznia 1944 roku w Ekely, po przekazaniu swych licznych dzieł (przeszło 1000 obrazów olejnych, 15 tysięcy rycin, 4400 rysunków i akwarel oraz kilku rzeźb miastu Oslo, co pozwoliło na otwarcie w 1963 roku w stolicy Norwegii Muzeum Muncha.

Answer 2

Jacek Malczewski herbu Tarnawa, (ur. 15 lipca 1854 w Radomiu, zm. 8 października 1929 w Krakowie) – polski malarz, jeden z głównych przedstawicieli symbolizmu przełomu XIX i XX wieku.

Witold Wojtkiewicz (ur. 29 grudnia 1879 w Warszawie, zm. 14 czerwca 1909 tamże) – polski malarz, rysownik i grafik okresu Młodej Polski. Przedstawiciel symbolizmu i wczesnego ekspresjonizmu, przez niektórych uznawany za prekursora surrealizmu.

Henri Matisse (ur. 31 grudnia 1869 w Le Cateau-Cambrésis w Pikardii, zm. 3 listopada 1954 w Nicei) – francuski malarz uważany za najsłynniejszego fowistę.Początkowo nie myślał o poświęceniu się sztuce, sposobiąc się do zawodu prawnika.

Edvard Munch (ur. 12 grudnia 1863 w Løten, zm. 23 stycznia 1944 w Aker (obecnie część Oslo) – norweski malarz i grafik.