Sztuka została po raz pierwszy wystawiona w 1664. Początkowo obejmowała ona tylko trzy akty i jej kompozycja była odmienna od wersji znanej w obecnych czasach. Komedia została przyjęta bardzo krytycznie, a nawet wrogo, głównie przez dostojników kościelnych, którzy wymogli na królu zakaz jej publicznego wystawiania.
Molier piętnuje tu przede wszystkim obłudę i zakłamanie (postać Świętoszka), ale występuje również przeciwko popadaniu w skrajności, szczególnie jeśli chodzi o obyczajowość (Orgon i jego matka, Pani Pernelle). Postać zaślepionego do granic możliwości Orgona stanowi z jednej strony doskonałą osnowę dla wątku komediowego i rozmaitych śmiesznych sytuacji, z drugiej jednak strony jest wyrazem protestu autora przeciw całemu systemowi wartości moralnych, zwyczajów i przekonań, które pozwalają licznym oszustom żerować na naiwności i nieświadomości ludzkiej.
Forma Świętoszka stanowi jedno ze szczytowych osiągnięć talentu dramatopisarskiego Moliera, który zawarł w ramach komedii temat i akcję z gruntu tragiczną, jednakże złagodził jej tragiczny charakter tak samo, jak w wielu miejscach sztuki złagodził odrażającą dla widza postawą niektórych bohaterów. Jest to oczywiście stonowanie zbyt drastycznych postaw, zachowań i charakterów przez ich zabarwienie ironiczne czy też wręcz odwołujące się do tradycji farsy, które neutralizują elementy ponurego dramatu. Mimo że Świętoszka zalicza się do arcydzieł komedii obyczajowej i komedii charakterów, jest on też niezaprzeczalnym arcydziełem jako satyra społeczna.
Sztuka została po raz pierwszy wystawiona w 1664. Początkowo obejmowała ona tylko trzy akty i jej kompozycja była odmienna od wersji znanej w obecnych czasach. Komedia została przyjęta bardzo krytycznie, a nawet wrogo, głównie przez dostojników kościelnych, którzy wymogli na królu zakaz jej publicznego wystawiania.
Molier piętnuje tu przede wszystkim obłudę i zakłamanie (postać Świętoszka), ale występuje również przeciwko popadaniu w skrajności, szczególnie jeśli chodzi o obyczajowość (Orgon i jego matka, Pani Pernelle). Postać zaślepionego do granic możliwości Orgona stanowi z jednej strony doskonałą osnowę dla wątku komediowego i rozmaitych śmiesznych sytuacji, z drugiej jednak strony jest wyrazem protestu autora przeciw całemu systemowi wartości moralnych, zwyczajów i przekonań, które pozwalają licznym oszustom żerować na naiwności i nieświadomości ludzkiej.
Forma Świętoszka stanowi jedno ze szczytowych osiągnięć talentu dramatopisarskiego Moliera, który zawarł w ramach komedii temat i akcję z gruntu tragiczną, jednakże złagodził jej tragiczny charakter tak samo, jak w wielu miejscach sztuki złagodził odrażającą dla widza postawą niektórych bohaterów. Jest to oczywiście stonowanie zbyt drastycznych postaw, zachowań i charakterów przez ich zabarwienie ironiczne czy też wręcz odwołujące się do tradycji farsy, które neutralizują elementy ponurego dramatu. Mimo że Świętoszka zalicza się do arcydzieł komedii obyczajowej i komedii charakterów, jest on też niezaprzeczalnym arcydziełem jako satyra społeczna.