Rycerstwo tworzyło w średniowieczu osobny stan, który w zamian za przyznane mu posiadłości ziemskie (lenno) pełnił służbę wojskową na rzecz władcy. Władcę i rycerstwo łączyła wzajemna zależność, której symbolem był hołd lenny.
Rycerze zawsze cieszyli się w społeczeństwie wysokim prestiżem, co wynikało w zasadzie z przyjętych przez tę grupę ideałów nawiązujących początkowo do starych, germańskich cech wojownika. Rycerz musiał być dzielny, wytrzymały, żądny sławy, a w pewnych okolicznościach - np. wobec wroga - zdolny do okrucieństwa.
W okresie pełnego średniowiecza (XI- XIII w.) ideały te zostały uszlachetnione i zmodyfikowane pod wpływem nauki Kościoła. Ceremoniom pasowania na rycerza czy złożenia hołdu lennego nadano charakter religijny. Rycerze przysięgali na relikwie świętych, że będą bronić wiary, ludzi słabych i biednych. Wykształcił się więc etos rycerski, czyli zespół wartości i wzorców zachowań chrześcijańskiego rycerza, których uczono już kandydatów na rycerzy (giermków).
W wyniku zetknięcia się ze światem muzułmańskim (w czasie wypraw krzyżowych) do kultury rycerskiej wkradło się zamiłowanie do zbytku, a rycerski tryb życia stał się bardziej wyszukany. Rycerze zaczęli dbać o strój, chętniej brali udział w turniejach, zasmakowali w grze w szachy i słuchaniu muzyki, uczty zaś stały się bardziej wyrafinowane.
Dużą popularnością cieszyli się wędrowni (lub związani z domami możnych) literaci, pieśniarze i sztukmistrze, którzy przyczynili się do rozwoju świeckiego nurtu literatury średniowiecznej. Rozpowszechnili oni epikę rycerską, w której ukazywali wyidealizowany obraz życia i mentalności rycerzy i dworu. Spisali opowieści i legendy z różnych (często bardzo odległych) źródeł i nadali im formę poetycką. Poematy rycerskie przeznaczone były w większości dla odbiorcy nie znającego łaciny, więc musiały być spisane w językach ludowych. Najstarsze poematy rycerskie powstały w północnej Francji, a do najbardziej znanych utworów należą: Pieśń o Rolandzie, opowieści o rycerzach Okrągłego Stołu, Pieśń o Nibelungach, Pieśń o Cydzie. Utwory te ukazywały ideały rycerskie epoki wypraw krzyżowych, a dawne wątki i obyczaje zostały podporządkowane obowiązującej modzie.
Rozwój kultury rycerskiej, większe wyrafinowanie smaku artystycznego i form życia dworskiego przyczyniły się dopowstania liryki miłosnej, której ojczyzną były Langwedocja i Prowansja.
Rycerstwo tworzyło w średniowieczu osobny stan, który w zamian za przyznane mu posiadłości ziemskie (lenno) pełnił służbę wojskową na rzecz władcy. Władcę i rycerstwo łączyła wzajemna zależność, której symbolem był hołd lenny.
Rycerze zawsze cieszyli się w społeczeństwie wysokim prestiżem, co wynikało w zasadzie z przyjętych przez tę grupę ideałów nawiązujących początkowo do starych, germańskich cech wojownika. Rycerz musiał być dzielny, wytrzymały, żądny sławy, a w pewnych okolicznościach - np. wobec wroga - zdolny do okrucieństwa.
W okresie pełnego średniowiecza (XI- XIII w.) ideały te zostały uszlachetnione i zmodyfikowane pod wpływem nauki Kościoła. Ceremoniom pasowania na rycerza czy złożenia hołdu lennego nadano charakter religijny. Rycerze przysięgali na relikwie świętych, że będą bronić wiary, ludzi słabych i biednych. Wykształcił się więc etos rycerski, czyli zespół wartości i wzorców zachowań chrześcijańskiego rycerza, których uczono już kandydatów na rycerzy (giermków).
W wyniku zetknięcia się ze światem muzułmańskim (w czasie wypraw krzyżowych) do kultury rycerskiej wkradło się zamiłowanie do zbytku, a rycerski tryb życia stał się bardziej wyszukany. Rycerze zaczęli dbać o strój, chętniej brali udział w turniejach, zasmakowali w grze w szachy i słuchaniu muzyki, uczty zaś stały się bardziej wyrafinowane.
Dużą popularnością cieszyli się wędrowni (lub związani z domami możnych) literaci, pieśniarze i sztukmistrze, którzy przyczynili się do rozwoju świeckiego nurtu literatury średniowiecznej. Rozpowszechnili oni epikę rycerską, w której ukazywali wyidealizowany obraz życia i mentalności rycerzy i dworu. Spisali opowieści i legendy z różnych (często bardzo odległych) źródeł i nadali im formę poetycką. Poematy rycerskie przeznaczone były w większości dla odbiorcy nie znającego łaciny, więc musiały być spisane w językach ludowych. Najstarsze poematy rycerskie powstały w północnej Francji, a do najbardziej znanych utworów należą: Pieśń o Rolandzie, opowieści o rycerzach Okrągłego Stołu, Pieśń o Nibelungach, Pieśń o Cydzie. Utwory te ukazywały ideały rycerskie epoki wypraw krzyżowych, a dawne wątki i obyczaje zostały podporządkowane obowiązującej modzie.
Rozwój kultury rycerskiej, większe wyrafinowanie smaku artystycznego i form życia dworskiego przyczyniły się dopowstania liryki miłosnej, której ojczyzną były Langwedocja i Prowansja.