Karol Wielki był największym władcą średniowiecznej Europy z dynastii Karolingów. Okazał się najwybitniejszym władcą w dziejach Franków (panował w latach 768 – 814). Sukcesy militarne uczyniły z Karola najpotężniejszego władcę Europy Zachodniej. Jego ojcem był Pepin. W roku 800 został cesarzem. Karol Wielki był potężnie zbudowany, wysoki na siedem długości stopy. Głowę miał okrągłą, oczy bystre, nos nieco za długi, włosy piękne, a twarz przyjemną i wesołą. Biła od niego powaga i godność. Kark wydawał się trochę za gruby i za krótki, a brzuch zbyt wystający. Chód miał zdecydowany, a całą postawę męską. Głos miał wyraźny. W jedzeniu i piciu był umiarkowany, zwłaszcza w piciu, bo nie znosił pijaństwa. Karol był zdolnym mówcą, gdyż zawsze wiedział, co powiedzieć. Opanował nie tylko mowę ojczystą, lecz uczył się też języków obcych, np. łaciny i greki. Uczył się też rachunków i z wielką ciekawością śledził ruchy ciał niebieskich. Próbował uczyć się pisania, trzymał nawet w łóżku pod poduszką tabliczki i kartki alby przyzwyczaić rękę do pisania, lecz nie opanował tej sztuki. Karol Wielki był uważany za idealnego władcę, rycerza i gospodarza. Był również świetnym politykiem i wodzem. W uznaniu za jego zasługi otrzymał przydomek „Wielki”. Udało mu się zjednoczyć cały chrześcijański Zachód. Przykładał dużą wagę do nauki. Rządził 46 lat, głównie przeprowadzając brutalne wojny, chcąc powiększyć swoje terytorium. Karol Wielki przeprowadził oprócz reformy administracyjnej, także reformę pieniężną. Wprowadził w obieg denary, które zresztą przyjęto też w Polsce. Był światowym i znanym władcą. Zmarł 28 stycznia 814 roku w Akwizgranie (obecnie Aachen w Niemczech).
Karol Wielki był największym władcą średniowiecznej Europy z dynastii Karolingów. Okazał się najwybitniejszym władcą w dziejach Franków (panował w latach 768 – 814). Sukcesy militarne uczyniły z Karola najpotężniejszego władcę Europy Zachodniej. Jego ojcem był Pepin. W roku 800 został cesarzem.
Karol Wielki był potężnie zbudowany, wysoki na siedem długości stopy. Głowę miał okrągłą, oczy bystre, nos nieco za długi, włosy piękne, a twarz przyjemną i wesołą. Biła od niego powaga i godność. Kark wydawał się trochę za gruby i za krótki, a brzuch zbyt wystający. Chód miał zdecydowany, a całą postawę męską. Głos miał wyraźny. W jedzeniu i piciu był umiarkowany, zwłaszcza w piciu, bo nie znosił pijaństwa.
Karol był zdolnym mówcą, gdyż zawsze wiedział, co powiedzieć. Opanował nie tylko mowę ojczystą, lecz uczył się też języków obcych, np. łaciny i greki. Uczył się też rachunków i z wielką ciekawością śledził ruchy ciał niebieskich. Próbował uczyć się pisania, trzymał nawet w łóżku pod poduszką tabliczki i kartki alby przyzwyczaić rękę do pisania, lecz nie opanował tej sztuki.
Karol Wielki był uważany za idealnego władcę, rycerza i gospodarza. Był również świetnym politykiem i wodzem. W uznaniu za jego zasługi otrzymał przydomek „Wielki”.
Udało mu się zjednoczyć cały chrześcijański Zachód. Przykładał dużą wagę do nauki. Rządził 46 lat, głównie przeprowadzając brutalne wojny, chcąc powiększyć swoje terytorium.
Karol Wielki przeprowadził oprócz reformy administracyjnej, także reformę pieniężną. Wprowadził w obieg denary, które zresztą przyjęto też w Polsce.
Był światowym i znanym władcą. Zmarł 28 stycznia 814 roku w Akwizgranie (obecnie Aachen w Niemczech).