Napisz krótką notatkę na temat historii teatru do 2 wojny światowej .
DAJE NAJ PS POTRZEBUJE NA JUTRO !
Napisz krótką notatkę na temat historii teatru do 2 wojny światowej .
DAJE NAJ PS POTRZEBUJE NA JUTRO !
" Life is not a problem to be solved but a reality to be experienced! "
© Copyright 2013 - 2024 KUDO.TIPS - All rights reserved.
Podczas II wojny światowej zginęło wielu wybitnych twórców, kilkadziesiąt gmachów zostało zburzonych, pozostałe zaś nie nadawały się do użytku. Jednakże na terenach, z których zostali wyparci Niemcy, natychmiast powstawały zespoły teatralne. Już w sierpniu 1944 roku w Lublinie otwarty został Teatr Zespołu Aktorskiego. Premierą inauguracyjną była Moralność pani Dulskiej Gabrieli Zapolskiej. Szybko pracę rozpoczęły: Teatr Miasta Stołecznego Warszawy, Teatr im. Słowackiego i Stary Teatr im. Heleny Modrzejewskiej w Krakowie, Teatr im. Wyspiańskiego w Katowicach, teatr w Jeleniej Górze, scena we Wrocławiu, Teatr Wybrzeże w Gdyni i Teatr Polski w Warszawie. Do końca 1946 roku otwarto czterdzieści teatrów dramatycznych, pięć scen operowych, osiem wodewilowych, dwadzieścia osiem teatrów dla widowni dziecięcej i młodzieżowej. W styczniu 1945 roku zaczęła działać warszawska Miejska Szkoła Dramatyczna pod kierunkiem Janusza Strachockiego. Następnie powstały podobne szkoły w Krakowie, Lublinie, Łodzi. W 1946 roku utworzono Państwową Wyższą Szkołę Teatralną w Warszawie (początkowo z tymczasową siedzibą w Łodzi).
W latach 1945-1948 toczyły się dyskusje nad repertuarem teatrów. Niektórzy twórcy byli zdania, że nadszedł czas wielkiej dramaturgii narodowej. Jednakże dramaturgia ta, głównie repertuar romantyczny, wydawała się władzom zbyt podejrzana. Pod ostrzałem znalazły się Dziady Mickiewicza, dramaty mistyczne Słowackiego, większość sztuk Wyspiańskiego jak i utwory Fredry. Krytykowano także klasykę obcą. Podczas Festwialu Szekspirowskiego, który odbył się w 1947 roku, nie pokazano żadnego dramatu analizującego mechanizmy władzy.
W okresie tym wystawiono około stu napisanych po wojnie dramatów. Jednak poziom większości z nich był niski. Do najbardziej interesujących należały m.in. Powrót syna marnotrawnego Romana Brandstaettera, Orfeusz Anny Świrszczyńskiej, Mąż doskonały, Rozdroże miłości Jerzego Zawieyskiego, a przede wszystkim Dwa teatry Jerzego Szaniawskiego. I te dramaty budziły zastrzeżenia władz. Najgłośniejszy, spośród uznanych za słuszne, był Stary dworek Adama Ważyka.
Twórcami najważniejszych spektakli tego okresu byli artyści znani już w dwudziestoleciu: Juliusz Osterwa, Wilam Horzyca, Edmund Wierciński, Iwo Gall, Leon Schiller i inni.
OK to daj mi NAJ
Lubie Placki !!!
Jak nie dasz Naj to znaczy , że kłamca !!
PS : To jest krótka notatka na temat historii teatry 2 wojny światowej !!
Jest krótka i jest dobra !!! DAJ MI NAJ !!!
Dobra oto notatka :
Podczas II wojny światowej zginęło wielu wybitnych twórców, kilkadziesiąt gmachów zostało zburzonych, pozostałe zaś nie nadawały się do użytku. Jednakże na terenach, z których zostali wyparci Niemcy, natychmiast powstawały zespoły teatralne. Już w sierpniu 1944 roku w Lublinie otwarty został Teatr Zespołu Aktorskiego. Premierą inauguracyjną była Moralność pani Dulskiej Gabrieli Zapolskiej. Szybko pracę rozpoczęły: Teatr Miasta Stołecznego Warszawy, Teatr im. Słowackiego i Stary Teatr im. Heleny Modrzejewskiej w Krakowie, Teatr im. Wyspiańskiego w Katowicach, teatr w Jeleniej Górze, scena we Wrocławiu, Teatr Wybrzeże w Gdyni i Teatr Polski w Warszawie. Do końca 1946 roku otwarto czterdzieści teatrów dramatycznych, pięć scen operowych, osiem wodewilowych, dwadzieścia osiem teatrów dla widowni dziecięcej i młodzieżowej. W styczniu 1945 roku zaczęła działać warszawska Miejska Szkoła Dramatyczna pod kierunkiem Janusza Strachockiego. Następnie powstały podobne szkoły w Krakowie, Lublinie, Łodzi. W 1946 roku utworzono Państwową Wyższą Szkołę Teatralną w Warszawie (początkowo z tymczasową siedzibą w Łodzi).
W latach 1945-1948 toczyły się dyskusje nad repertuarem teatrów. Niektórzy twórcy byli zdania, że nadszedł czas wielkiej dramaturgii narodowej. Jednakże dramaturgia ta, głównie repertuar romantyczny, wydawała się władzom zbyt podejrzana. Pod ostrzałem znalazły się Dziady Mickiewicza, dramaty mistyczne Słowackiego, większość sztuk Wyspiańskiego jak i utwory Fredry. Krytykowano także klasykę obcą. Podczas Festwialu Szekspirowskiego, który odbył się w 1947 roku, nie pokazano żadnego dramatu analizującego mechanizmy władzy.
W okresie tym wystawiono około stu napisanych po wojnie dramatów. Jednak poziom większości z nich był niski. Do najbardziej interesujących należały m.in. Powrót syna marnotrawnego Romana Brandstaettera, Orfeusz Anny Świrszczyńskiej, Mąż doskonały, Rozdroże miłości Jerzego Zawieyskiego, a przede wszystkim Dwa teatry Jerzego Szaniawskiego. I te dramaty budziły zastrzeżenia władz. Najgłośniejszy, spośród uznanych za słuszne, był Stary dworek Adama Ważyka.
Twórcami najważniejszych spektakli tego okresu byli artyści znani już w dwudziestoleciu: Juliusz Osterwa, Wilam Horzyca, Edmund Wierciński, Iwo Gall, Leon Schiller i inni.