Question

Napisz krótką informację o każdym gadzie objętym ochroną prawną w Polsce . Napisać nazwę gatunku ; krótki opis , charakterystykę środowiska w którym dany gatunek występuje .

Answer 1

PADALEC ZWYCZAJNY
Gatunek jaszczurki z rodziny padalcowatych zamieszkujący lasy i zarośla, zwykle umiarkowanie wilgotne, często w pobliżu wody. Występuje w Europie i Azji Mniejszej, a w Afryce - w północnej Algierii.
Głowa niewielka, słabo wyodrębniona, pysk zaokrąglony, otwory uszne małe. Padalec zwyczajny osiąga do 50 cm długości. Ma ciało beznogie, silnie wydłużone. Ogon długi, prawie tej samej długości co ciało, zakończony małym kolczastym wyrostkiem, łamliwy - słabo się regeneruje, nigdy nie osiągając pierwotnej długości.
Ciało i ogon pokryte drobnymi, owalnymi, gładkimi łuskami, barwa wierzchu ciała brązowa w różnych odcieniach, zwykle z trzema ciemnymi, wąskimi liniami, brzuch samców jasno-, a samic ciemnoszary do czarnego.
Prowadzi skryty tryb życia, często zagrzebuje się w mchu lub ściółce, aktywny jest głównie o zmierzchu i w nocy. Żywi się drobnymi bezkręgowcami. Jajożyworodny, pora godowa od kwietnia do lipca, w sierpniu i wrześniu samica "rodzi" od 6 do 26 sztuk młodych. W Polsce prawnie chroniony.

JASZCZURKA ZWINKA
Gatunek jaszczurki z rodzinyj aszczurek właściwych, o masywnej krótkiej głowie z zaokrąglonym pyskiem i dość masywnym ciele długości do 11 cm, ogon stosunkowo krótki, najwyżej 1,5 raza dłuższy niż tułów. Ubarwienie bardzo zmienne, zwykle na brązowym, szarym lub brunatnym tle trzy pasy ciemnych, nieregularnych plam z białymi punktami w środku. Samce w okresie godowym mają boki głowy i ciała, a częściowo także i grzbiet, zielone, brzuch u samców jest zielonkawy, u samic białawy lub żółtawy, u obu płci często z drobnymi czarnymi plamami. Spotyka się również osobniki bez plam na wierzchu ciała o jednolitym brązowym, rudym lub czerwonawym grzbiecie.

Występuje w różnych środowiskach, na terenach trawiastych, krzaczastych, kamienistych, na skrajach i polanach leśnych, poboczach dróg, czy na nasypach kolejowych, zawsze jednak są to miejsca mocno nasłonecznione. W dzień zwykle wygrzewa się w słońcu, poluje na owady, przestraszona kryje się w norach gryzoni, szczelinach skalnych, wśród kamieni czy wykrotów. Ze snu zimowego budzi się zwykle w marcu lub na początku kwietnia i jest aktywna aż do końca września, gody odbywa od kwietnia do czerwca.

Jajorodna, samica składa w maju lub czerwcu od 5 do 14 jaj (wyjątkowo do 18 jaj) w norce wygrzebanej w ziemi, młode wylęgają się po ok. 10 tygodniach, zazwyczaj w sierpniu lub na początku września. Ubarwienie młodych jest brązowe lub szare, z jasnymi plamami w ciemnej obwódce. Jest najpospolitszym gadem Polski, w górach dochodzi do 1500 m n.p.m., jednakże zwykle przekracza 700 m n.p.m.


JASZCZURKA ZIELONA
Jedna z większych jaszczurek Europy, długość ciała do 13 cm, głowa krótka, szeroka i masywna, zwłaszcza u samców. Wyjątkowo duże osobniki w południowej Europie przekraczają 40 cm długości całkowitej.

Ubarwienie samca jest zwykle szmaragdowozielone lub żółtozielone z licznymi, drobnymi, czarnymi plamami, podgardle w okresie godowym niebieskie, brzuch żółty lub pomarańczowy. Samica jest ubarwiona nieco skromniej, wierzch ciała jest szarozielony, oliwkowozielony lub brązowy, często z nieregularnymi ciemnymi plamami i z 2 lub 4 jasnymi liniami od karku do ogona, brzuch żółty. Młode są brązowe z 2 lub 4 jasnymi pasami wzdłuż ciała.

Jaszczurka ta jest gatunkiem wybitnie ciepłolubnym, zamieszkuje różne tereny: trawiaste, kamieniste lub porosłe krzewami, skraje lasów i pól uprawnych, winnice, brzegi wąwozów, wzgórza nadmorskie i wydmy, tereny krasowe, ale zawsze są to miejsca silnie nasłonecznione i suche. Chroni się w głębokich norach, zwykle wygrzebanych przez siebie, zakończonych komorą mieszkalną. Żywi się głównie owadami, pożera również mniejsze jaszczurki i małe węże.

W maju lub czerwcu samica składa od 5 do 12 jaj, wyjątkowo nawet 20, z których po 8 do 10 tygodniach wylęgają się młode. Zimę spędza głęboko w ziemi, sen trwa od końca września zwykle do kwietnia. Zamieszkuje większą część centralnej i południowej Europy, od Francji po południowo-wschodnią Ukrainę. W ostatnich dziesięcioleciach północny jej zasięg znacznie się skurczył, zwłaszcza w Niemczech, Polsce, Czechach i Słowacji. W Polsce nie stwierdzono jej występowania od 1968, jej występowanie na terenie kraju wymaga dalszych badań.


GNIEWOSZ PLAMISTY
Zwany często niesłusznie miedzianką, jest niewielkim wężem z rodziny połozowatych.

Dorasta do 80 cm długości. Barwa ciała bardzo różna, tło zwykle brązowe, brunatne, rdzawe, rdzawoszare, szaroniebieskie lub błękitnoszare, na głowie plama w kształcie podkowy, czarna lub brunatna wstęga przechodząca przez oko, po bokach ciała zwykle dwa rzędy ciemnych plam. Ubarwienie i wzór zmienne, brzuch ceglasty, jasnobrązowy lub żółtawy. Gatunek ciepłolubny, zamieszkuje zwykle nasłonecznione polanki leśne, zbocza wzgórz, wapienne skałki i gołoborza, nasłonecznione skarpy nad wodami.

Żywi się zwykle jaszczurkami, zjada również pisklęta ptaków, młode gryzonie. Jajożyworodne, samica “rodzi” w sierpniu lub wrześniu do 15 młodych. Gniewosz plamisty nie ucieka przed człowiekiem, co często jest powodem jego tępienia. W Polsce coraz rzadszy, w niektórych rejonach całkowicie wytępiony. Nieszkodliwy. Prawnie chroniony.

Zamieszkuje prawie całą Europę, w górach do wysokości 2000 m n.p.m., na północy do południowej Szwecji, na wschodzie po Kaukaz.


JASZCZURKA ŻYWORODNA
Ubarwienie grzbietu w różnych odcieniach brązu. Na grzbiecie 3 rzędy plam wpółokrągławych często zlewających się ze sobą. Wzdłuż grzbietu biegną 2 jasnożółte lub białawe linie. Ubarwienie powierzchni brzusznej dymorficzne: samce godujące mają jaskrawopomarańczowe do czerwonego, delikatnie plamisty, poza godami pomarańczowo-żółty, u samic jasnoperłowy, bezplamisty. Cechą jednoznacznie odróżniającą żyworódkę od zwinki jest układ łusek postnasalnych oraz brak pasa wąskich łusek na grzbiecie. Długość do 16 cm. Rozmaite środowiska ekologiczne, podmokłe łąki, śródleśne polany, zwykle w pobliżu wody. Odżywia się owadami (głównie pluskwiakami) oraz pająkami, wijami, ślimakami i dżdżownicami. W razie niebezpieczeństwa czasami ucieka do wody, dobrze pływa. Nie biega zbyt szybko, z łatwością można ją złapać.
W chłodnym klimacie zapada w sen zimowy, trwający od września lub października do marca lub kwietnia.
Jajożyworodna, gody w maju lub na początku czerwca. Młode rodzą się od końca lipca do września w liczbie od 5 do 13, a najczęściej od 6 do 8, ich długość waha się od 3,5 do 4,3 cm. Populacje południowe bywają jajorodne. Od Pirenejów na zachodzie do Sachalinu na Dalekim Wschodzie. Na południu Europy sięgają do 41°N, a na północy jako jedyne gady sięgają do Przylądka Północnego 71,6°N. Na południu występują głównie na terenach wysoko położonych, w Alpach dochodzą do 3000 m n.p.m.


WĄŻ ESKALUPA
Wąż z rodziny połozowatych, występujący w południowej części środkowej i wschodniej Europy, w zachodniej Azji i Azji Mniejszej (lasy liściaste, skały, nasłonecznione stoki górskie, stepy porośnięte krzaczastą roślinnością).

Głowa niewielka, owalna, pysk zaokrąglony, szyja wyraźna. Ciało wysmukłe, ogon długi, chwytny. Wierzch głowy i ciała jednolicie brązowy lub oliwkowo-brązowy, rzadziej jasnopomarańczowy, brzuch żółty. Gatunek wybitnie ciepłolubny. Aktywny w dzień. Żywi się głównie gryzoniami. Jajorodny. Samica składa 5-20 jaj, z których po 60-90 dniach wylęgają się młode. Sen zimowy trwa od 4 do 7 miesięcy (zimuje gromadnie).

Najrzadszy wąż polski, występuje głównie w południowo-wschodniej części kraju (w Bieszczadach). Na południu Europy osiąga do 2 m długości, w Polsce zwykle nie przekracza 1,6 m. Objęty ochroną prawną.


ZASKRONIEC ZWYCZAJNY
Gatunek węża z rodziny połozowatych, występujący w Europie (z wyjątkiem Irlandii, Szkocji i północnej części Półwyspu Skandynawskiego), w północno-zachodniej Afryce i w Azji aż po jezioro Bajkał, zachodnią Mongolię i północne Chiny. Zamieszkuje wilgotne środowiska, w pobliżu rzek, jezior i strumieni.

Wyjątkowo osiąga 150-200 cm długości, zwykle samce dorastają do 100 cm, samice do 130 cm. Głowa duża, płaska, oczy duże, pysk szeroki, szyja wyraźnie zaznaczona. Ciało masywne, ogon krótki, łuski z wyraźnym kilem. Barwa najczęściej szarozielona, brązowozielona, rzadko z drobnymi, ciemnymi plamami. Cechą charakterystyczną są 2 duże, półksiężycowate, żółte lub pomarańczowe plamy z tyłu głowy (za skroniami - stąd nazwa), zwykle czarno obrzeżone. Brzuch białawy, z nieregularnymi, ciemnymi plamami. Spotykane są osobniki melanistyczne, czyli całkowicie czarne.

Zaskroniec zwyczajny żywi się płazami, rzadziej rybami. Połkniętą żabę trawi całkowicie, ze szkieletem włącznie, w ciągu 72 godz., w temperaturze 25°C. Dobrze pływa i nurkuje. Jajorodny. Samica składa 5-35 jaj, z których po 55-65 dniach wylęgają się młode. Gatunek niejadowity, zaniepokojony broni się, wydzielając z gruczołów kloakalnych cuchnący płyn. Zimuje gromadnie. W Polsce objęty ochroną gatunkową.


ŻMIJA ZYGZAKOWATA
Gatunek ten zamieszkuje północną część Płw. Iberyjskiego, Anglię, środkową i północną Francję, Europę środkową i północną (z wyjątkiem najbardziej na północ wysuniętej części Płw. Skandynawskiego i północnej części Rosji). W azjatyckiej części Rosji gatunek ten występuje aż do wyspy Sachalin. Żmije te nie należą do dużych, samce zwykle nie przekraczają 60cm a samica 75, choć znajdowano okazy, które miały 90cm to jednak należy do rzadkości. Samice są grubsze od samców. Tło grzbietu żmij może być różnie zabarwione: brązowe w różnych odcieniach, srebrzystoszare, żółtawe, oliwkowozielone, niebieskoszare, pomarańczowe, czerwonobrązowe lub miedzianoczerwone. Na tle występuje ciemniejszy od barwy węża, zygzak. Czasem można znaleźć żmije jednokolorowe, np. całe czarne, co nie należy do rzadkości lub miedzianoczerwone, pomarańczowe. Spód żmii zygzakowatej najczęściej jest ciemny lub: szarobrązowy, stalowoniebieski, czarnobrązowy lub czarny. Ciało żmii zygzakowatej jest dość masywne. Głowa spłaszczona, nie jest tak trójkątna jak u innych żmij europejskich np. vipera ammodytes. Żmija zygzakowata prowadzi nocny, a przy tym naziemny tryb życia.. Poluje zwykle w nocy, bądź późnym popołudniem. Vipera berus jest gatunkiem jajożyworodnym, w miocie znajduje się od 5-25 młodych. Młode w chwili urodzenia mają od 10-25cm długości. Zwykle większe samice rodzą więcej młodych. Młode beruski po 2 tygodniach przechodzą pierwszą wylinkę. Żmije zygzakowate osiągają dojrzałość płciową w wieku 3lat samce i 4lat samice.
W obrębie tego gatunku wyróżnia się trzy podgatunki: Vipera berus berus (większa część europejskiego zasięgu) Vipera berus bosniensis (obszary byłej Jugosławii: od południowej Słowenii do Macedonii), Vipera berus sachalinensis (Azja po wyspę Sachalin).


\ŻÓŁW Błotny
Żółw błotny gatunek żółwia z rodziny żółwi błotnych, występujący w środkowej i południowej Europie, w środkowo-zachodniej Azji i północno-zachodniej Afryce, w wolno płynących lub stojących wodach.

Długość pancerza do 26 cm, ciężar do 1 kg. Karapaks owalny, wypukły, tarcze rogowe gładkie, plastron duży, u samców w środkowej części wklęsły. Ubarwienie oliwkowobrunatne do czarnego, z licznymi żółtymi plamkami. Plastron brunatny.

Żółw błotny żywi się wodnymi bezkręgowcami, rybami i płazami. Jajorodny. Samice osiągają zdolność rozrodczą powyżej 20-go roku życia, samce w wieku kilkunastu lat. Samica składa 4-20 jaj, z których po ok. 90 dniach wylęgają się młode. Rośnie powoli. Od 1935 roku objęty w Polsce ochroną gatunkową.