czaszka12
Herakles jest bohaterem mitu „12 prac Heraklesa”. Syn Zeusa i Alkmeny. Jego przybrany ojciec to Amfitrion. Herakles był pół bogiem, pół herosem, dlatego właśnie mógł się pochwalić swoją nadziemską siłą i umiejętnościami. Już jako małe dziecko (w kołysce) udusił dwa, nasłane przez Herę węże. Był bardzo dorodny, harmonijnie zbudowany i muskularny. Miał nieograniczoną siłę i nieśmiertelność. Jak urósł na młodzieńca uczył się od najlepszych. Za bardzo impulsywnie i gwałtownie się zachowywał, ponieważ podczas jednej z lekcji zabił nauczyciela od muzyki – Eumolposa. Herakles był niezwykle bystry, inteligentny i utalentowany. Samodzielnie i zdecydowanie podejmował bardzo trudne decyzje (np.: jak miał wybrać swoją drogę życiową, wybrał życie z cierpieniem, trudnościami i sławą bohatera). Zaimponowała mi jego odwaga, wytrwałość i bezinteresowność. Pomagał ludziom, ale nie chciał nic w zamian. Był może trochę za łatwowierny i lekkomyślny. Postępował czasami pochopnie, a czasami bardzo mądrze i skutecznie. Wybierając ścieżkę życiową kierował się sercem i rozumem, wykazał się męstwem nie bojąc się posmęcenia dla innych ludzi i walki o dobro słabszych. Wobec innych ludzi był uczciwy i uprzejmy. Moim zdaniem prawie we wszystkich sytuacjach postępował słusznie i odpowiedzialnie. Był ambitny, jak sobie coś postanowił, zrobił to. Nawet jeśli miało to być trudne i niebezpieczne. Herakles dzięki swoim nauczycielom umiał walczyć, kierować rydwanem, strzelać z łuku, po prostu umiał się bronić przed wrogami. Podczas wykonywania 12 prac, wykazał wytrwałość, cierpliwość i honorowość, ponieważ wykonał je, z trudem i cierpieniem, ale udało mu się tego dokonać. Mimo to że na początku jego życia Tejrezjasz przepowiedział mu straszną przyszłość, Herakles się nie poddał, walczył dalej życie swoje i bezpieczeństwo innych. Spodobało mi się u niego to, że umiał walczyć o „swoje” i robił to za wszelką cenę. Herakles zasłużył na miano bohatera, ponieważ bardzo dużo razy pomógł ludziom i ich obronił. Nie bał się złego, nie komfortowego życia i losu. Na rozkaz Zeusa Hefajstos ulepił z gliny Pandorę, a Atena odziała ją i ożywiła. Inni bogowie przynieśli wiele darów. Imię Pandory oznacza "mająca wszystkie dary". W posagu Pandora otrzymała glinianą beczkę (w niej zamknięte były wszelkie choroby, nieszczęścia i plagi - tzw. "puszka Pandory"), której nie wolno było jej otwierać. Hermes sprowadził Pandorę na ziemię, a Epimeteusz, mimo ostrzeżeń Prometeusza, poślubił ją. Pandora nie posłuchawszy zalecenia bogów, z ciekawości wraz z mężem otworzyła naczynie i wypuściła na świat plagi, które odtąd gnębią ludzkość.
1. - jeden z herosów w mitologii greckiej, syn Zeusa i śmiertelniczki Alkmeny. Jego rzymskim odpowiednikiem był Herkules. Znany był z wielkiej siły, męstwa, zapaśnictwa i umiejętności wojennych, zwłaszcza celnego strzelania z łuku. Lubiany przez Zeusa i Atenę, był prześladowany przez zazdrosną Herę.
2. - źródło niekończących się kłopotów, cierpień, trosk. Puszka Pandory to inaczej związek frazeologiczny - stały związek wyrazowy, który ma ustalone w danym języku znaczenie.
1. - jeden z herosów w mitologii greckiej, syn Zeusa i śmiertelniczki Alkmeny. Jego rzymskim odpowiednikiem był Herkules. Znany był z wielkiej siły, męstwa, zapaśnictwa i umiejętności wojennych, zwłaszcza celnego strzelania z łuku. Lubiany przez Zeusa i Atenę, był prześladowany przez zazdrosną Herę.
2. - źródło niekończących się kłopotów, cierpień, trosk. Puszka Pandory to inaczej związek frazeologiczny - stały związek wyrazowy, który ma ustalone w danym języku znaczenie.
3. - niewiem