Question

Napisz krótką charakterystykę (150 słów) Izabelli Łęckiej ( wygląd i cechy charakteru) z utworu Bolesława Prusa pt."Lalka"

Answer 1

Tutaj bardzo proszę obszerny cytat z „Lalki”, która w całości jest dostępna na portalach z legalnymi książkami (ROZDZIAŁ PIĄTY:
DEMOKRATYZACJA PANA I MARZENIA PANNY Z TOWARZYSTWA):

„Panna Izabela była niepospolicie piękną kobietą. Wszystko w niej było oryginalne i doskonałe. Wzrost więcej niż średni, bardzo kształtna figura, bujne włosy blond z odcieniem popielatym, nosek prosty, usta trochę odchylone, zęby perłowe, ręce i stopy modelowe. Szczególne wrażenie robiły jej oczy, niekiedy ciemne i rozmarzone, niekiedy pełne iskier wesołości, czasem jasnoniebieskie i zimne jak lód.

Uderzająca była gra jej fizjognomii. Kiedy mówiła, mówiły jej usta, brwi, nozdrza, ręce, cała postawa, a nade wszystko oczy, którymi zdawało się, że chce przelać swoją duszę w słuchacza. Kiedy słuchała, zdawało się, że chce wypić duszę z opowiadającego. Jej oczy umiały tulić, pieścić, płakać bez łez, palić i mrozić. Niekiedy można było myśleć, że rozmarzona otoczy kogoś rękoma i oprze mu głowę na ramieniu; lecz gdy szczęśliwy topniał z rozkoszy, nagle wykonywała jakiś ruch, który mówił, że schwycić jej niepodobna, gdyż albo wymknie się, albo odepchnie, albo po prostu każe lokajowi wyprowadzić wielbiciela za drzwi...

Ciekawym zjawiskiem była dusza panny Izabeli.

Gdyby ją kto szczerze zapytał: czym jest świat, a czym ona sama ? niezawodnie odpowiedziałaby, że świat jest zaczarowanym ogrodem, napełnionym czarodziejskimi zamkami, a ona - boginią czy nimfą uwięzioną w formy cielesne.

Panna Izabela od kolebki żyła w świecie pięknym i nie tylko nadludzkim, ale - nadnaturalnym. Sypiała w puchach, odziewała się w jedwabie i hafty, siadała na rzeźbionych i wyściełanych hebanach lub palisandrach, piła z kryształów, jadała ze sreber i porcelany kosztownej jak złoto.

Dla niej nie istniały pory roku, tylko wiekuista wiosna, pełna łagodnego światła, żywych kwiatów i woni. Nie istniały pory dnia, gdyż nieraz przez całe miesiące kładła się spać o ósmej rano, a jadała obiad o drugiej po północy. Nie istniały różnice położeń jeograficznych, gdyż w Paryżu, Wiedniu, Rzymie, Berlinie czy Londynie znajdowali się ci sami ludzie, te same obyczaje, te same sprzęty, a nawet te same potrawy: zupy z wodorostów Oceanu Spokojnego, ostrygi z Morza Północnego, ryby z Atlantyku albo z Morza Śródziemnego, zwierzyna ze wszystkich krajów, owoce ze wszystkich części świata. Dla niej nie istniała nawet siła ciężkości, gdyż krzesła jej podsuwano, talerze podawano, ją samą na ulicy wieziono, na schody wprowadzano, na góry wnoszono.”

Z opisu można wywnioskować, jak wyglądała (piękna, kształtna, zadbana, z gęstymi włosami blond, niczym modelka), natomiast płyną też cechy charakteru:

- kapryśna, niestała, dumna, wyniosła, kompletnie nieznająca życia, żyjąca wiecznie pod kloszem w świecie swoich marzeń i fantazji

- traktuje ludzi instrumentalnie, jest egoistyczna, lekceważy innych, uważa się za jednostkę wybraną

- jest także pusta, wyrachowana, gardzi Wokulskim (jego czerwone dłonie),

- bardzo zraniła Wokulskiego, sama skazała się jedynie na życie w klasztorze

- postać raczej negatywna, ale jej „charakter” jest oczywiście ukształtowany przez otoczenie, rodziców, którzy pozwalali jej na takie a nie inne podejście do ludzi, życia, przyszłości.