Question

Napisz kodeks postępowania dla współczesnego gimnazjalisty. Kodeks opieraj na zasadach średniowiecznego rycerza. Proszę pomóżcie ; P

Answer 1

 Każda epoka posiadała swojego idealnego bohatera. Taka postać stawała się głównym tematem wielu dzieł artystycznych, a także stanowiła niedościgniony wzorzec do naśladowania dla młodych ludzi. Już wtedy największą mądrością człowieka była umiejętność nazywania dobra dobrem, a zła złem. Człowiekowi współczesnemu coraz ciężej odróżnić te wartości. W literaturze średniowiecznej ukształtował się wzorzec idealnego rycerza. Wysławianego przez epikę rycerska. Kim był prawdziwy rycerz? W średniowieczu był on honorową jednostką w każdej armii, w świecie fantasy – pogromcą smoków i innych bestii zagrażających życiu lub zdrowiu ludzi, dla których przelatujący nad wioską wspomniany wcześniej smok jest chlebem powszednim... 
W każdym bądź razie, rycerz, musiał przestrzegać kodeksu rycerskiego, no i oczywiście posiadać tą jedyną, bez której nie mógłby się nim nazwać. Wybierał on sobie damę serca, której dochowywał wierności i poprzez najróżniejsze próby starał się pozyskać jej względy, sławiąc jej zalety wszędzie, gdzie przebywał. Dla pani swego serca mógł porostu zrobić wszystko, włączając w to podarowanie własnego życia. Miłował ją ponad wszystko, kobieta była boginią, do której się modlił, która pozawalała mu żyć. 
"Pieśń o Rolandzie"- w utworze tym Roland jest usposobieniem rycerskich cnót. Jego postępowanie opiera się na kilku prostych zasadach: absolutnej wierności wobec władcy, wierze w kościół i solidarności wobec towarzyszy broni. Byt i śmierć Rolada jest wręcz wzorcową ilustracją aktu godnego umierania, sposobu, w jaki człowiek wierny obowiązkom swego stanu (rycerskiego) i światopoglądu (chrześcijańskiego) spotyka nieunikniony koniec. To jest także pewnego rodzaju miłość, tylko nie do damy, a do państwa. 
U schyłku średniowiecza po zwycięskiej krucjacie w okresie pokoju i dobrobytu rycerzom nie wystarczyły już bohaterskie pieśni. Pragnęli oni również miłości. Średniowieczni poeci francuscy, którzy pisali o miłości i rycerstwie, znani byli jako trubadurzy. Często wysokiego rodu, pisali oni w języku łacińskim i rozwinęli styl poetycki wyraźnie kontrastujący z epickimi formami pn. Francji. Doskonałym przykładem żywych kochanków ucieleśniających szczęście i cierpienie w miłości są, Tristan i Izolda. To oznacza, że już w średniowieczu zaczęto kreować postać cnotliwego rycerza. Powstały liczne romanse rycerskie ukazujące wierność, miłość nie tylko do dam, ale także do władców. Za ojca romansu arturiańskiego uchodzi powszechnie Chretien de Troyes, napisał on kilka fragmentów opartych na starych legendach o królu Arturze. Głównym tematem tego utworu był motyw miłości dwornej. Układane pod patronatem Marii z Szampanii i Filipa Alzackiego, najsłynniejsze z poematów de Troyesa opiewają miłość Lancelota do królowej Ginewry pokazują one, do czego zdolny był rycerz w swoim uwielbieniu dla kobiety. W tych opowiadaniach na przemian przeplatają się wątki miłosne z wielkimi bitwami. W późniejszych latach postać rycerza udoskonalała się coraz bardziej. Moje zdanie potwierdza fakt, iż zostało stworzone wiele dziel, z których dowiadujemy się o tych wspaniałych ludziach. Jednym z wielu dowodów jest znany pisarz renesansowy Francisco Petrarca. Pisał on o miłości do kobiety. Jego zdaniem miłość to świat pełen cudów i kontrastów. Kobieta to anioł prowadzący mężczyznę przez ten świat cudów. Owa miłość do damy jednoczącej piękność cielesną i duchową odżyła w wyidealizowanym wizerunku B. Dantego. „Romeo i Julia" - jedna z najsłynniejszych tragedii nowożytnych, napisana przez dramaturga wszechczasów - Wiliama Szekspira, do dziś inspiruje twórców, zwłaszcza filmowych. Co zatem tak ponadczasowego jest w tym renesansowym dziele, co wzbudza od przeszło 300 lat niesłabnące zainteresowanie utworem?