Ramzes XIII – postać literacka, główny i tytułowy bohater powieści Bolesława Prusa "Faraon". Należy nadmienić, że ostatnim prawdziwym monarchą o tym imieniu był Ramzes XI.
Był synem egipskiego faraona Ramzesa XII i królowej Nikotris (postacie fikcyjne), następcą tronu. Utalentowany wojskowo, zwolennik reformy państwa, które w owym czasie było w bardzo złym stanie gospodarczym i militarnym. Jednocześnie zwolennik wojny z Asyrią. W tym ostatnim dążeniu napotkał zdecydowany opór kapłanów egipskich, którzy wówczas byli de facto grupą rządzącą państwem. Doprowadziło do stopniowej eskalacji konfliktu z kapłanami, który to konflikt wzmógł się po objęciu przez Ramzesa XIII tronu w bardzo młodym wieku (około 22 lat). Dodatkowym źródłem napięć stało się żądanie faraona, by świątynie finansowały reformy państwa i wojnę. Eskalacja konfliktu doprowadziła też do powstania animozji osobistych między Ramzesem XIII a czołowymi kapłanami i do stopniowego zwątpienia władcy w bogów. Faraon zainicjował bunt ludu przeciwko klerowi oraz wsparł ten bunt wojskami. Jednakże umiejętne wykorzystanie przez kapłanów wiedzy astronomicznej, o nadchodzącym zaćmieniu słońca, spowodowało, że apogeum buntu zbiegło się z zaćmieniem, co spowodowało ogólną panikę szturmujących świątynie i następnie skruchę tłumu. Efektem tego był upadek antyklerykalnego powstania. Sam faraon zginął z rąk łudząco do niego podobnego Greka Lykona.
W powieści przedstawia się Ramzesa XIII jako inteligentnego, zdolnego i wrażliwego człowieka, choć niepozbawionego wad, w tym popędliwości i braku doświadczenia w rządzeniu. Również większość czołowych oponentów faraona przedstawiona jest jako ludzie kierujący się interesem państwa, choć rozumiejący go odmiennie niż młody władca.
W wyreżyserowym przez Jerzego Kawalerowicza filmie Faraon w rolę Ramzesa XIII wcielił się Jerzy Zelnik.
Po ponad trzech latach samodzielnych rządów, ugruntowawszy swą władzę, realizujący wielkie przedsięwzięcia budowlane, otoczony przez zdolnych doradców, Ramzes zdecydował, iż nadszedł czas aby zająć się sprawą syryjską, oczekującą na swe rozwiązanie od czasów (pierwszej) bitwy pod Kadesz, stoczonej przez jego ojca – Setiego I w około 1288 roku p.n.e.
Prawdopodobnie latem czwartego roku panowania Ramzes wyruszył do Syrii. Przemierzywszy Kanaan, który pokornie poddał się jego władzy, dotarł do wybrzeży południowej Fenicji i dalej skierował się aż do Tyru i Byblos. Posuwając się dalej wzdłuż wybrzeży opanowano większa część Fenicji. Z tak stworzonego zaplecza planowano wejść w głąb lądu i poprzez górzyste tereny skierować się w stronę Amurru. Nie znamy szczegółów podjętej akcji, której wynikiem było całkowite opanowanie ziem Amurru. Prawdopodobnie rozstrzygnięcie nastąpiło w wyniku szybkiego, zmasowanego ataku wojsk egipskich na nieprzygotowane i wręcz zaskoczone wojska Amurru, którego król Benteszina, zmuszony był przyjąć zwierzchnictwo egipskie. Zapewne nie zdążył o całej sytuacji powiadomić swego dotychczasowego zwierzchnika, władcy hetyckiego, powiadamiając go dopiero po swojej klęsce o poddaniu się władzy Ramzesa. Po zwycięskiej kampanii siły egipskie zawróciły i poprzez Fenicję skierowały się do Egiptu. Wydarzenia te dokumentują liczne stele, wystawione przez Ramzesa – m.in. Stela Roku Czwartego z Byblos i stela wystawiona w Tyrze. Powrót do Pi-Ramzes był prawdziwym triumfem. Amurru znów należało do Egiptu.
Ramzes XIII – postać literacka, główny i tytułowy bohater powieści Bolesława Prusa "Faraon". Należy nadmienić, że ostatnim prawdziwym monarchą o tym imieniu był Ramzes XI.
Był synem egipskiego faraona Ramzesa XII i królowej Nikotris (postacie fikcyjne), następcą tronu. Utalentowany wojskowo, zwolennik reformy państwa, które w owym czasie było w bardzo złym stanie gospodarczym i militarnym. Jednocześnie zwolennik wojny z Asyrią. W tym ostatnim dążeniu napotkał zdecydowany opór kapłanów egipskich, którzy wówczas byli de facto grupą rządzącą państwem. Doprowadziło do stopniowej eskalacji konfliktu z kapłanami, który to konflikt wzmógł się po objęciu przez Ramzesa XIII tronu w bardzo młodym wieku (około 22 lat). Dodatkowym źródłem napięć stało się żądanie faraona, by świątynie finansowały reformy państwa i wojnę. Eskalacja konfliktu doprowadziła też do powstania animozji osobistych między Ramzesem XIII a czołowymi kapłanami i do stopniowego zwątpienia władcy w bogów. Faraon zainicjował bunt ludu przeciwko klerowi oraz wsparł ten bunt wojskami. Jednakże umiejętne wykorzystanie przez kapłanów wiedzy astronomicznej, o nadchodzącym zaćmieniu słońca, spowodowało, że apogeum buntu zbiegło się z zaćmieniem, co spowodowało ogólną panikę szturmujących świątynie i następnie skruchę tłumu. Efektem tego był upadek antyklerykalnego powstania. Sam faraon zginął z rąk łudząco do niego podobnego Greka Lykona.
W powieści przedstawia się Ramzesa XIII jako inteligentnego, zdolnego i wrażliwego człowieka, choć niepozbawionego wad, w tym popędliwości i braku doświadczenia w rządzeniu. Również większość czołowych oponentów faraona przedstawiona jest jako ludzie kierujący się interesem państwa, choć rozumiejący go odmiennie niż młody władca.
W wyreżyserowym przez Jerzego Kawalerowicza filmie Faraon w rolę Ramzesa XIII wcielił się Jerzy Zelnik.
licze na naj
Po ponad trzech latach samodzielnych rządów, ugruntowawszy swą władzę, realizujący wielkie przedsięwzięcia budowlane, otoczony przez zdolnych doradców, Ramzes zdecydował, iż nadszedł czas aby zająć się sprawą syryjską, oczekującą na swe rozwiązanie od czasów (pierwszej) bitwy pod Kadesz, stoczonej przez jego ojca – Setiego I w około 1288 roku p.n.e.
Prawdopodobnie latem czwartego roku panowania Ramzes wyruszył do Syrii. Przemierzywszy Kanaan, który pokornie poddał się jego władzy, dotarł do wybrzeży południowej Fenicji i dalej skierował się aż do Tyru i Byblos. Posuwając się dalej wzdłuż wybrzeży opanowano większa część Fenicji. Z tak stworzonego zaplecza planowano wejść w głąb lądu i poprzez górzyste tereny skierować się w stronę Amurru. Nie znamy szczegółów podjętej akcji, której wynikiem było całkowite opanowanie ziem Amurru. Prawdopodobnie rozstrzygnięcie nastąpiło w wyniku szybkiego, zmasowanego ataku wojsk egipskich na nieprzygotowane i wręcz zaskoczone wojska Amurru, którego król Benteszina, zmuszony był przyjąć zwierzchnictwo egipskie. Zapewne nie zdążył o całej sytuacji powiadomić swego dotychczasowego zwierzchnika, władcy hetyckiego, powiadamiając go dopiero po swojej klęsce o poddaniu się władzy Ramzesa. Po zwycięskiej kampanii siły egipskie zawróciły i poprzez Fenicję skierowały się do Egiptu. Wydarzenia te dokumentują liczne stele, wystawione przez Ramzesa – m.in. Stela Roku Czwartego z Byblos i stela wystawiona w Tyrze. Powrót do Pi-Ramzes był prawdziwym triumfem. Amurru znów należało do Egiptu.