Question

Napisz jak najwięcej rodzajów rymów z definicjami.
Z góry dziękuję

Answer 1

Rodzaje rymów:
męskie (oksytoniczne) – oparte na akcencie oksytonicznym, właściwe wierszowi sylabotonicznemu, jak "zew – krew"
żeńskie (paroksytoniczne) – posługujące się akcentem paroksytonicznym, nieodłączne od wiersza sylabicznego, np. "woda – uroda"
daktyliczne (proparoksytoniczne) – w języku polskim rzadkie, związane z akcentem proparoksytonicznym: "zakochać się – rozszlochać się"

bogate – charakteryzują się nagromadzeniem współbrzmień spółgłoskowych, np. „piąstkom – cząstkom”,
ubogie – nie posiadają wielu współbrzmień, np. „te – swe, mi – śni”,
głębokie – obszar współdźwięczności wychodzi poza granice ustalone przez miejsce akcentowanej samogłoski; są równocześnie rymami bogatymi, np. „łabędzie – tak będzie”,

dokładne (pełne, ścisłe) – utrzymują pełną identyczność głoskową na obszarze współdźwięczności,
niedokładne (przybliżone) – nie operują identycznością głosek w obrębie obszarów rymowych, np. „domy – mody”,

składane – ich przestrzeń rozciąga się poza granice pojedynczego wyrazu, np. „do dna – chłodna”,
łamane – tworzą ekscentryczny efekt intonacyjno – semantyczny, są stylistycznie sfunkcjonalizowane (vide: "Gdy się człowiek robi starszy" Tadeusza Boya-Żeleńskiego),

przygodne – pojawiają się sporadycznie, np. „tyleż tędy co wszędy”,

gramatyczne – utworzone z wyrazów, których współbrzmienie wynika z identyczności końcówek gramatycznych, np. „spotkałem – uściskałem”,
niegramatyczne – utworzone z wyrazów należących do różnych kategorii gramatycznych, np. „świat cały – bez chwały”,

banalne (oklepane, częstochowskie) – utworzone z wyrazów często zestawianych ze sobą w pozycjach rymowych, tworzą ciąg wyeksploatowanych skojarzeń, np. „dal – żal”,
rzadkie (wyszukane, trudne) – przeciwieństwo rymów banalnych, charakteryzują się niezwykłością doboru wyrazów,
egzotyczne – wprowadzają słowa obce, np. „trytonów – pantalonów”,

homonimiczne – powtarzanie tych samych wyrazów, np. „stokroć – stokroć”,
kalamburowe – ujawniają dwuznaczność wyrazów i więzi znaczeniowe, np. „bogiń – albo giń”,

asonans – rym oparty na identyczności samogłoskowej, np. „plama - trawa”,
konsonans – rym oparty na identyczności spółgłoskowej, np. „gong – gang”.

Answer 2

Męskie – oparte na akcencie, właściwe wierszowi sylabotonicznemu, występuje w krótkich wyrazach np. zew - krew
żeńskie – posługujące się akcentem, nieodłączne od wiersza sylabicznego, np. "woda – uroda"
krzyżowe (przeplatane): np. w pierwszym i w trzecim wersie - układ ABAB
parzyste (sąsiadujące) – dwa kolejne wersy mają tzw. układ AABB
okalające - układ ABBA
monorymy - układ AAAA



Mam nadzieję, że pomogłam ;)

Answer 3

Męskie – oparte sa na akcencie oksytonicznym, właściwe wierszowi sylabotonicznemu, jak "zew – krew"
żeńskie – posługują się one akcentem paroksytonicznym, występują wierszu sylabicznym, np. "woda – uroda"
daktyliczne – w języku polskim sa on bardzo rzadkie, związane sa z akcentem proparoksytonicznym: "zakochać się – rozszlochać się"

bogate – charakteryzują się nagromadzeniem wielu współbrzmień spółgłoskowych, np. „piąstkom – cząstkom”,
ubogie – nie posiadają wielu współbrzmień sa skromne, np. „te – swe, mi – śni”,
głębokie – obszar współdźwięczności wychodzi poza granice ustalone przez miejsce akcentowanej samogłoski; są one równocześnie uwazane za rymy bogate, np. „łabędzie – tak będzie”,

dokładne – utrzymują pełną identyczność głoskową na obszarze współdźwięczności,
niedokładne – nie operują identycznością głosek w obrębie obszarów rymowych, np. „domy – mody”,

składane – ich przestrzeń rozciąga się poza granice pojedynczego wyrazu, np. „do dna – chłodna”,
łamane – tworzą ekscentryczny efekt intonacyjno – semantyczny, są stylistycznie sfunkcjonalizowane (vide: "Gdy się człowiek robi starszy" Tadeusza Boya-Żeleńskiego),

przygodne – pojawiają się sporadycznie, np. „tyleż tędy co wszędy”,

gramatyczne – utworzone z wyrazów, których współbrzmienie wynika z identyczności końcówek gramatycznych, np. „spotkałem – uściskałem”,
niegramatyczne – utworzone z wyrazów należących do różnych kategorii gramatycznych, np. „świat cały – bez chwały”,

banalne – utworzone z wyrazów często zestawianych ze sobą w pozycjach rymowych, tworzą ciąg wyeksploatowanych skojarzeń, np. „dal – żal”,
rzadkie – przeciwieństwo rymów banalnych, charakteryzują się niezwykłością doboru wyrazów,
egzotyczne – wprowadzają słowa obce, np. „trytonów – pantalonów”,

homonimiczne – powtarzanie tych samych wyrazów, np. „stokroć – stokroć”,
kalamburowe – ujawniają dwuznaczność wyrazów i więzi znaczeniowe, np. „bogiń – albo giń”,

asonans – rym oparty na identyczności samogłoskowej, np. „plama - trawa”,
konsonans – rym oparty na identyczności spółgłoskowej, np. „gong – gang”.