Pierwszym ośrodkiem, w którym podjęto próby rekonstrukcji teatru, stała się Florencja. Powstała tam akademia artystyczno-filozoficzna pod nazwą CAMERATA FLORENCKA. Skupiała ona ówczesną inteligencję twórców: filozofów, poetów, kompozytorów myślicieli. Przewodniczył jej mecenas sztuki Giovanni de Bardi. Nowe spojrzenie na muzykę członków Cameraty florenckiej ilustruje traktat Vincenco Galilei z 1581 r., w którym potępia on polifonię średniowieczną. Twierdzi, że poezja, poszarpana ze względu na zazębianie się fraz w poszczególnych głosach, nie dociera do słuchacza.
Pierwszym znaczącym dziełem twórców Cameraty było widowisko teatralne o tematyce mitologicznej pt. „La Pellegrina”, wystawione z okazji ślubu Wielkiego Księcia Toskanii Ferdynanda de Medici z francuską arystokratką w 1589 r. Książę nie szczędził na ten cel środków i zaangażował najwybitniejszych artystów i powierzył im stworzenie dzieła, składającego się z muzyki, tańca i poezji, z przepyszną scenografią i maszynerią. W ten sposób powstała sztuka sceniczna wyposażona w sześć intermediów muzycznych, które były przeznaczone do wystawienia między poszczególnymi aktami w czasie zmian dekoracji. W przeciwieństwie do intermediów, cała sztuka była na przeciętnym poziomie. Dlatego „La Pellegrina” przeszła do historii jako cykl intermediów wyjętych z oryginalnego kontekstu. Cykl ten zawdzięcza swe powodzenie współpracy największych librecistów, do których należeli: O. Rinuccini i G. de Bardi oraz kompozytorów E. de Cavalieri, G. Caccini, J. Peri, a także znakomitych wykonawców.
Z renesansowych spektakli teatralnych, których ukoronowaniem jest „La Pellegrina”, wypływają źródła nowych gatunków muzycznych: opery, baletu, muzyki symfonicznej.
W 1597 r. członkowie Cameraty florenckiej dokonali inscenizacji pierwszego w dziejach spektaklu składającego się wyłącznie z elementów muzycznych. W „dramie per musica” pt. „Dafne”, pojawił się nowy współczynnik formy „RECYTATYW”. Istotę recytatywu stanowi deklamacja tekstu na określonych wysokościach dźwięków. Recytatyw wyznaczył początek nowej praktyce wykonawczej o nazwie MONODIA AKOMPANIOWANA.
Pierwsza „drama per musica” zaginęła, ale rok wystawienia „Dafne” uznany został przez historyków muzyki za początek sztuki operowej.
Oczywiście nie jest to z netu, tylko pisane ręcznie. W razie pytań, proszę o kontakt. Pozdrawiam.
Pierwszym ośrodkiem, w którym podjęto próby rekonstrukcji teatru, stała się Florencja. Powstała tam akademia artystyczno-filozoficzna pod nazwą CAMERATA FLORENCKA. Skupiała ona ówczesną inteligencję twórców: filozofów, poetów, kompozytorów myślicieli. Przewodniczył jej mecenas sztuki Giovanni de Bardi. Nowe spojrzenie na muzykę członków Cameraty florenckiej ilustruje traktat Vincenco Galilei z 1581 r., w którym potępia on polifonię średniowieczną. Twierdzi, że poezja, poszarpana ze względu na zazębianie się fraz w poszczególnych głosach, nie dociera do słuchacza.
Pierwszym znaczącym dziełem twórców Cameraty było widowisko teatralne o tematyce mitologicznej pt. „La Pellegrina”, wystawione z okazji ślubu Wielkiego Księcia Toskanii Ferdynanda de Medici z francuską arystokratką w 1589 r. Książę nie szczędził na ten cel środków i zaangażował najwybitniejszych artystów i powierzył im stworzenie dzieła, składającego się z muzyki, tańca i poezji, z przepyszną scenografią i maszynerią. W ten sposób powstała sztuka sceniczna wyposażona w sześć intermediów muzycznych, które były przeznaczone do wystawienia między poszczególnymi aktami w czasie zmian dekoracji. W przeciwieństwie do intermediów, cała sztuka była na przeciętnym poziomie. Dlatego „La Pellegrina” przeszła do historii jako cykl intermediów wyjętych z oryginalnego kontekstu. Cykl ten zawdzięcza swe powodzenie współpracy największych librecistów, do których należeli: O. Rinuccini i G. de Bardi oraz kompozytorów E. de Cavalieri, G. Caccini, J. Peri, a także znakomitych wykonawców.
Z renesansowych spektakli teatralnych, których ukoronowaniem jest „La Pellegrina”, wypływają źródła nowych gatunków muzycznych: opery, baletu, muzyki symfonicznej.
W 1597 r. członkowie Cameraty florenckiej dokonali inscenizacji pierwszego w dziejach spektaklu składającego się wyłącznie z elementów muzycznych. W „dramie per musica” pt. „Dafne”, pojawił się nowy współczynnik formy „RECYTATYW”. Istotę recytatywu stanowi deklamacja tekstu na określonych wysokościach dźwięków. Recytatyw wyznaczył początek nowej praktyce wykonawczej o nazwie MONODIA AKOMPANIOWANA.
Pierwsza „drama per musica” zaginęła, ale rok wystawienia „Dafne” uznany został przez historyków muzyki za początek sztuki operowej.
Oczywiście nie jest to z netu, tylko pisane ręcznie. W razie pytań, proszę o kontakt. Pozdrawiam.