podstawowy gatunek prozy epickiej, epika czasów nowożytnych; dłuższy utwór fabularny, wielowątkowy, ze skomplikowanym układem wątków i postaci oraz zdarzeniowym charakterem świata przedstawionego. Postacie i zdarzenia są na ogół fikcyjne, ale i tak konkretne, zindywidualizowane, opisane szczegółowo.
Podstawową zasadą opisu powieściowego jest kategoria narratora i jego stosunek do świata przedstawionego oraz do wypowiedzi innych postaci.
Współczesna powieść narodziła się w Anglii w XVIII w., a rozwój jej łączy się z powstaniem mieszczańskiej publiczności. W XIX w. wykształcił się model powieści realistycznej z kompozycją zamkniętą, fabułą opartą na przebiegu akcji, z nadrzędną pozycją wszechwiedzącego narratora (np. H. Balzak Ojciec Goriot, Stendhal Czerwone i czarne, E. Orzeszkowa Nad Niemnem). Wewnętrzne sprzeczności tego modelu powieści spowodowały, że już w 2 poł. XIX w. zaczęto od niego odchodzić. Zmiany szły w kierunku ograniczenia roli narratora i większego dopuszczenia do głosu postaci powieściowych (G. Flaubert Pani Bovary, F. Dostojewski Zbrodnia i kara). W okresie Młodej Polski dochodzi do coraz wyraźniejszego rozluźnienia kompozycji powieści, wprowadza się różne punkty widzenia, mowę pozornie zależną. W XX w. nastąpiło odejście od chronologicznego prezentowania zdarzeń, od zamkniętej kompozycji i wszechwiedzącego narratora, pojawiły się nowe formy, jak powieść strumienia świadomości i nouveau roman.
Powieść jest gatunkiem otwartym, wprowadza wciąż nowe techniki, korzysta z form wypracowanych przez gatunki niepowieściowe i użytkowe (esej, reportaż, pamiętnik, dziennik, listy itp.). Wyróżnia się wiele odmian powieści ze względu na tematykę (obyczajowa, społeczna, psychologiczna itp.) oraz perspektywę czasową (historyczna, współczesna, fantastyczna), a także ze względu na metodę twórczą (groteskowa), adresata (młodzieżowa) itd. fabuła, narracja, narrator.
powieść
podstawowy gatunek prozy epickiej, epika czasów nowożytnych; dłuższy utwór fabularny, wielowątkowy, ze skomplikowanym układem wątków i postaci oraz zdarzeniowym charakterem świata przedstawionego. Postacie i zdarzenia są na ogół fikcyjne, ale i tak konkretne, zindywidualizowane, opisane szczegółowo.
Podstawową zasadą opisu powieściowego jest kategoria narratora i jego stosunek do świata przedstawionego oraz do wypowiedzi innych postaci.
Współczesna powieść narodziła się w Anglii w XVIII w., a rozwój jej łączy się z powstaniem mieszczańskiej publiczności. W XIX w. wykształcił się model powieści realistycznej z kompozycją zamkniętą, fabułą opartą na przebiegu akcji, z nadrzędną pozycją wszechwiedzącego narratora (np. H. Balzak Ojciec Goriot, Stendhal Czerwone i czarne, E. Orzeszkowa Nad Niemnem). Wewnętrzne sprzeczności tego modelu powieści spowodowały, że już w 2 poł. XIX w. zaczęto od niego odchodzić. Zmiany szły w kierunku ograniczenia roli narratora i większego dopuszczenia do głosu postaci powieściowych (G. Flaubert Pani Bovary, F. Dostojewski Zbrodnia i kara). W okresie Młodej Polski dochodzi do coraz wyraźniejszego rozluźnienia kompozycji powieści, wprowadza się różne punkty widzenia, mowę pozornie zależną. W XX w. nastąpiło odejście od chronologicznego prezentowania zdarzeń, od zamkniętej kompozycji i wszechwiedzącego narratora, pojawiły się nowe formy, jak powieść strumienia świadomości i nouveau roman.
Powieść jest gatunkiem otwartym, wprowadza wciąż nowe techniki, korzysta z form wypracowanych przez gatunki niepowieściowe i użytkowe (esej, reportaż, pamiętnik, dziennik, listy itp.). Wyróżnia się wiele odmian powieści ze względu na tematykę (obyczajowa, społeczna, psychologiczna itp.) oraz perspektywę czasową (historyczna, współczesna, fantastyczna), a także ze względu na metodę twórczą (groteskowa), adresata (młodzieżowa) itd. fabuła, narracja, narrator.
Źródło: http://www.bryk.pl/słowniki/słownik_terminów_literackich/69741-powieść.html