Organy znane były już w starożytności. Wielki rozwój tego instrumentu nastąpił w okresie średniowiecza, powszechnie używane były w kościołach już w XVII wieku. Największe udoskonalenia przypadają na XV – XVI wiek. Ostateczna budowa organów wykształciła się na przełomie XVII – XVIII wieku.
Organy są największym ze wszystkich instrumentów i należą do grupy instrumentów dętych klawiszowych. Składają się z szeregu piszczałek ( wargowych i językowych ) różniących się wysokością i barwą. Każda z nich wydaje tylko jeden dźwięk o określonej wysokości i barwie. Im niższy dźwięk, tym piszczałka większa. Piszczałki połączone są z klawiaturami za pomocą skomplikowanego systemu przewodów. Po naciśnięciu klawisza wtłoczone powietrze napływa do odpowiedniej piszczałki i powstaje dźwięk. Dawniej pompowano powietrze, stosując kilka miechów obsługiwanych siłą ludzkich mięśni. Obecnie prace ludzi zastępuje silnik mechaniczny. Organista używa jednocześnie klawiatury ręcznej ( manuały w liczbie od 1 do 5 ) i nożnej ( pedał ). Obok manuałów znajdują się liczne kołki i przyciski. Są to przyrządy rejestrowe służące do stosowania różnych kombinacji brzmieniowych.
Skala tego instrumentu jest rozległa i w zasadzie może obejmować całą muzyczną skalę dźwięków.
Ze względu na istnienie dużej ilości piszczałek o różnej barwie organy wyróżniają się ogromnymi możliwościami kolorystycznymi.
Najbardziej znane w Polsce organy znajdują się w Katedrze w Oliwie i posiadają 6300 piszczałek.
Pierwsze organy skonstruował aleksandryjski mechanik oraz matematyk Ketsibios w III w p.n.e. Były to organy hydrauliczne, które używano w starożytnym Rzymie.
Pierwszym bezspornym dowodem istnienia organów pneumatycznych jest obelisk wzniesiony w Bizancjum w 393 roku za panowania cesarza Teodozjusza I Wielkiego. Widzimy na nim male organy z miechami, deptanymi przez dwóch małych młodzieńców. Bizancjum stanowiło najwcześniejszy ośrodek budownictwa organów.
Organy znane były już w starożytności. Wielki rozwój tego instrumentu nastąpił w okresie średniowiecza, powszechnie używane były w kościołach już w XVII wieku. Największe udoskonalenia przypadają na XV – XVI wiek. Ostateczna budowa organów wykształciła się na przełomie XVII – XVIII wieku.
Organy są największym ze wszystkich instrumentów i należą do grupy instrumentów dętych klawiszowych. Składają się z szeregu piszczałek ( wargowych i językowych ) różniących się wysokością i barwą. Każda z nich wydaje tylko jeden dźwięk o określonej wysokości i barwie. Im niższy dźwięk, tym piszczałka większa. Piszczałki połączone są z klawiaturami za pomocą skomplikowanego systemu przewodów. Po naciśnięciu klawisza wtłoczone powietrze napływa do odpowiedniej piszczałki i powstaje dźwięk. Dawniej pompowano powietrze, stosując kilka miechów obsługiwanych siłą ludzkich mięśni. Obecnie prace ludzi zastępuje silnik mechaniczny. Organista używa jednocześnie klawiatury ręcznej ( manuały w liczbie od 1 do 5 ) i nożnej ( pedał ). Obok manuałów znajdują się liczne kołki i przyciski. Są to przyrządy rejestrowe służące do stosowania różnych kombinacji brzmieniowych.
Skala tego instrumentu jest rozległa i w zasadzie może obejmować całą muzyczną skalę dźwięków.
Ze względu na istnienie dużej ilości piszczałek o różnej barwie organy wyróżniają się ogromnymi możliwościami kolorystycznymi.
Najbardziej znane w Polsce organy znajdują się w Katedrze w Oliwie i posiadają 6300 piszczałek.
Pierwsze organy skonstruował aleksandryjski mechanik oraz matematyk Ketsibios w III w p.n.e. Były to organy hydrauliczne, które używano w starożytnym Rzymie.
Pierwszym bezspornym dowodem istnienia organów pneumatycznych jest obelisk wzniesiony w Bizancjum w 393 roku za panowania cesarza Teodozjusza I Wielkiego. Widzimy na nim male organy z miechami, deptanymi przez dwóch małych młodzieńców. Bizancjum stanowiło najwcześniejszy ośrodek budownictwa organów.
Pozdrawiam.