Napisz charakterystykę Władysława Bartoszewskiego
More Questions From This User See All
" Life is not a problem to be solved but a reality to be experienced! "
© Copyright 2013 - 2024 KUDO.TIPS - All rights reserved.
Więzień Auschwitz, żołnierz Armii Krajowej, działacz Polskiego Państwa Podziemnego, uczestnik powstania warszawskiego. Dwukrotnie minister spraw zagranicznych, senator IV kadencji, sekretarz stanu w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów w rządzie Donalda Tuska.
Kawaler Orderu Orła Białego, honorowy obywatel państwa IzraelPo zwolnieniu z więzienia i uznaniu go za niesłusznie skazanego powrócił do działalności publicystycznej. Od sierpnia 1955 kierował redakcją wydawnictw fachowych Stowarzyszenia Bibliotekarzy Polskich. Od lipca 1956 publikował teksty w tygodniku "Stolica", od stycznia 1957 był członkiem redakcji, a od lata 1958 do grudnia 1960 był sekretarzem redakcji tamże. Od lipca do września 1956 opublikował serię artykułów na temat powstania warszawskiego w tygodniku "Świat". W sierpniu 1957 podjął współpracę z "Tygodnikiem Powszechnym".
18 kwietnia 1963 został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski za pomoc udzielaną Żydom w trakcie wojny (na wniosek Żydowskiego Instytutu Historycznego). Od września do listopada 1963 przebywał w Izraelu na zaproszenie Instytutu Yad Vashem, gdzie w imieniu Rady Pomocy Żydom "Żegota" odebrał dyplom Sprawiedliwy wśród Narodów Świata (medal Sprawiedliwy wśród Narodów Świata otrzymał w 1966).
Od listopada do grudnia 1963 przebywał w Austrii, gdzie nawiązał liczne kontakty z austriackimi środowiskami intelektualnymi i politycznymi. W listopadzie 1963 rozpoczął współpracę z Radiem Wolna Europa. W kolejnych latach podróżował także do RFN, Wielkiej Brytanii, Włoch, Izraela, a także do USA, gdzie kontaktował się zwłaszcza z przedstawicielami polskiej emigracji (m.in. z Janem Nowakiem-Jeziorańskim, Adamem i Lidią Ciołkoszami, Janem Karskim, Czesławem Miłoszem czy Gustawem Herlingiem-Grudzińskim).
Od 1969 do 1973 był prezesem Oddziału Warszawskiego Towarzystwa Przyjaciół Książki, a w grudniu 1969 został wybrany do Zarządu Polskiego PEN Clubu. Między 1972 a 1983 pełnił funkcję sekretarza generalnego polskiego PEN Clubu.
Był czynnym uczestnikiem I Kongresu Kultury Polskiej 11 i 12 grudnia 1981, przerwanego przez wprowadzenie stanu wojennego. Od lipca 1982 wchodził w skład zespołu "Tygodnika Powszechnego" (zrezygnował w grudniu 2007 po zmianach personalnych w redakcji pisma). W 1984 otrzymał doktorat honoris causa Hebrew College w Baltimore (USA) oraz dyplom uznania American Jewish Committee w Nowym Jorku. W 1984 został członkiem rzeczywistym Instytutu Józefa Piłsudskiego w Ameryce, a w 1986 jednym z wiceprezesów Instytutu dla Studiów Polsko-Żydowskich w Oksfordzie. W 1986 prezydent RP na emigracji, Edward Raczyński, odznaczył go Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski.
Uczestniczył w wielu międzynarodowych konferencjach i sympozjach poświęconych problematyce II wojny światowej, zagłady Żydów, stosunków polsko-niemieckich i polsko-żydowskich oraz roli intelektualistów w polityce. Wygłosił szereg odczytów i referatów na różnorodnych forach międzynarodowych. Od listopada 1990 był przewodniczącym Międzynarodowej Rady Państwowego Muzeum w Oświęcimiu. W latach 1991–1995 wchodził w skład Rady ds. Stosunków Polsko-Żydowskich przy Prezydencie RP. Od marca 1995 był wiceprezesem Polskiego PEN Clubu, w latach 2001-2010 prezesem, a obecnie prezesem honorowym.
Od czerwca 2001 pełni funkcję przewodniczącego Rady Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa. Jest także przewodniczącym Międzynarodowej Rady Oświęcimskiej przy Premierze RP. 27 stycznia 2005 w 60. rocznicę wyzwolenia obozu koncentracyjnego Auschwitz-Birkenau przemawiał na oficjalnych uroczystościach rocznicowych jako przedstawiciel polskich więźniów obozu. W 2009 zainicjował powstanie Fundacji Auschwitz-Birkenau i został przewodniczącym jej rady.
Od wielu lat należy do orędowników pojednania polsko-żydowskiego oraz polsko-niemieckiego, a jednocześnie przez swoją działalność publicystyczną i naukową dba o zachowanie pamięci o dziedzictwie Polskiego Państwa Podziemnego, powstania warszawskiego oraz o zbrodniach totalitaryzmów nazistowskiego i komunistycznego.
Od stycznia do czerwca 2006 był przewodniczącym rady nadzorczej PLL LOT. W latach 2002–2006 przewodniczył, a następnie został honorowym przewodniczącym Rady Fundacji Centrum Twórczości Narodowej. Od kwietnia 2009 jest Prezesem Honorowym Stowarzyszenia Pracowników, Współpracowników i Przyjaciół Rozgłośni Polskiej Radia Wolna Europa Imienia Jana Nowaka-Jeziorańskiego w Warszawie. Należy do Stowarzyszenia Pisarzy Polskich.
Przewodniczył również Radzie Polskiego Instytutu Spraw Międzynarodowych. Z funkcji tej zrezygnował 29 sierpnia 2006, protestując w ten sposób przeciwko oskarżeniom sformułowanym przez wiceministra obrony narodowej Antoniego Macierewicza, jakoby większość z dotychczasowych ministrów spraw zagranicznych III RP była agentami sowieckich służb specjalnych, a także przeciwko brakowi reakcji minister Anny Fotygi na tę wypowiedź. est autorem ok. 40 książek i prawie 1500 artykułów, głównie na temat okupacji niemieckiej, m.in.:
Konspiracyjne Varsaviana poetyckie 1939-1944: zarys informacyjny (Warszawa 1962)
Organizacja małego sabotażu "Wawer" w Warszawie (1940-1944) (1966)
Die polnische Untergrundpresse in den Jahren 1939 bis 1945 (Druckerei und Verlagsanstalt, Konstancja 1967)
Ten jest z Ojczyzny mojej. Polacy z pomocą Żydom 1939-1945 (oprac. wspólnie z Zofią Lewinówną; Znak 1967, 1969)
Warszawski pierścień śmierci 1939-1944 (1967, 1970; Świat Książki 2008, ISBN 978-83-247-1242-7; ponadto wydania w języku angielskim 1968 i niemieckim 1970)
Kronika wydarzeń w Warszawie 1939-1949 (oprac.; wespół z Bogdanem Brzezińskim i Leszkiem Moczulskim; Państwowe Wydawnictwo Naukowe 1970)
Ludność cywilna w Powstaniu Warszawskim. Prasa, druki ulotne i inne publikacje powstańcze t. I-III (oprac.; praca zbiorowa; Państwowy Instytut Wydawniczy 1974)
1859 dni Warszawy (szkic wstępny: Aleksander Gieysztor; bibliogr. prac W. Bartoszewskiego – Zofia Steczowicz-Sajderowa; indeks Zofia Bartoszewska; Znak 1974; wydanie 2 uzupełnione: 1984, ISBN 83-7006-152-4; wydanie 3 poprawione i poszerzone: Znak 2008, ISBN 978-83-240-1057-8)
Polskie Państwo Podziemne (inauguracyjny wykład TKN wygłoszony w Warszawie 2 XI 1979; II obieg; Niezależna Oficyna Wydawnicza NOWa 1979, 1980; OW "Solidarność" MKZ, Wrocław 1981; Komitet Wyzwolenia Społecznego 1981; Agencja Informacyjna Solidarności Walczącej, Lublin 1985)
Doświadczenia lat wojny 1939-1945 (Znak 1982, 2009, ISBN 978-83-240-1217-6)
Los Żydów Warszawy 1939-1943. W czterdziestą rocznicę powstania w getcie warszawskim (Puls, Londyn 1983; Bez Cięć 1985 [II obieg]; Międzyzakładowa Struktura "Solidarności" 1985 [II obieg]; wydanie 2 poprawione i rozszerzone: Puls 1988, ISBN 0-907587-38-0; Fakt, Łódź 1989 [II obieg])
Das Warschauer Getto wie es wirklich war. Zeugenbericht eines Christen (1983; także wydanie amerykańskie i angielskie)
Herbst der Hoffnungen: es lohnt sich, anständig zu sein (Herder 1983, ISBN 3-451-19958-0; 1984, ISBN 3-451-19958-0; 1986, ISBN 3-451-19958-0)
Jesień nadziei: warto być przyzwoitym (II obieg; tł. z wydania zach.-niem.; posłowie Reinholda Lehmanna; Lublin: Spotkania 1984, 1986)
Dni walczącej stolicy. Kronika Powstania Warszawskiego (Aneks, Londyn 1984; Krąg, Warszawa 1984 [II obieg]; Alfa 1989, ISBN 83-7001-283-3; Świat Książki 2004, ISBN 83-7391-679-2; Świat Książki 2008, ISBN 978-83-247-1202-1)
Metody i praktyki Bezpieki w pierwszym dziesięcioleciu PRL (pod pseud. Jan Kowalski; II obieg; Grupy Polityczne "Wola", Ogólnopolski Komitet Oporu Robotników "Solidarność" 1985; Biuletyn Łódzki 1985; Apel 1986; Rota 1986)
Aus der Geschichte lernen? Aufsätze und Reden zur Kriegs- und Nachkriegsgeschichte Polens (przedmowa: Stanisław Lem; Deutscher Taschenbuch, Monachium 1986)
Syndykat zbrodni (pod pseudonimem "ZZZ"; Editions Spotkania 1986)
Uns ein vergossenes Blut. Juden und Polen in der Zeit der Endlösung (1987)
Na drodze do niepodległości (Editions Spotkania, Paryż 1987, ISBN 28-69-022-3)
Polen und Juden in der Zeit der "Endlösung" (Informationszentrum im Dienste der christlich-jüdischen Verständigung, Wiedeń 1990, ISBN 0-919581-32-3)
Warto być przyzwoitym. szkic do pamiętnika (II obieg; CDN 1988)
Warto być przyzwoitym. Teksty osobiste i nieosobiste (Polskie tłumaczenie książki pt.: Herbst der Hoffnungen: es lohnt sich, anständig zu sein; Wydawnictwo Polskiej Prowincji Dominikanów "W drodze" 1990, ISBN 83-7033-104-1; wydanie 2 zmienione 2005, ISBN 83-7033-545-4)
Kein Frieden ohne Freiheit. Betrachtungen eines Zeitzeugen am Ende des Jahrhunderts (2000)
Ponad podziałami. Wybrane przemówienia i wywiady – lipiec-grudzień 2000 (Ministerstwo Spraw Zagranicznych 2001, ISBN 83-907665-7-4)
Wspólna europejska odpowiedzialność. Wybrane przemówienia i wywiady, styczeń-lipiec 2001 (Ministerstwo Spraw Zagranicznych 2001, ISBN 83-915698-1-0)
Moja Jerozolima, mój Izrael. Władysław Bartoszewski w rozmowie z Joanną Szwedowską (posłowie: Andrzej Paczkowski; Rosner i Wspólnicy 2005, ISBN 83-89217-66-X)
Und reiß uns den Hass aus der Seele (Deutsch-Polnischer Verlag 2005, ISBN 83-86653-18-3)
Władysław Bartoszewski: wywiad-rzeka (rozmowy z Michałem Komarem; Świat Książki 2006, ISBN 83-247-0441-8)
Dziennik z internowania. Jaworze 15.12.1981 – 19.04.1982 (Świat Książki 2006, ISBN 83-247-0553-8)
Pisma wybrane 1942-1957, Tom I (Universitas 2007, ISBN 978-83-242-0698-8)
Pisma wybrane 1958-1968, Tom II (Universitas 2007, ISBN 978-83-242-0773-2)
...mimo wszystko. Wywiadu rzeki księga druga (rozmowy z Michałem Komarem; Świat Książki 2008, ISBN 978-83-247-0973-1, Nr 6264)
Opuszczeni bohaterowie Powstania Warszawskiego (Biały Kruk 2008; fotografie Adama Bujaka i Eugeniusza Lokajskiego; ISBN 978-83-7553-020-9)
Pisma wybrane 1969-1979, Tom III (Universitas 2008, ISBN 978-83-242-0984-2)
Powstanie Warszawskie (Świat Książki 2009, ISBN 978-83-247-1699-9)
O Niemcach i Polakach. Wspomnienia. Prognozy. Nadzieje (Wydawnictwo Literackie 2010, ISBN 978-83-0804422-3)
Środowisko naturalne. Korzenie (Świat Książki 2010, ISBN 978-83-247-1293-9)
Życie trudne, lecz nie nudne. Order Orła Białego (1995)
Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (Londyn, 1986)
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1963)
Krzyż Komandorski Orderu Legii Honorowej z 30 kwietnia 2009[13]
Krzyż Wielki Orderu Zasługi RFN (2001, za pracę na rzecz pojednania między Polakami, Niemcami i Żydami)
Order świętego Grzegorza Wielkiego (najwyższe papieskie odznaczenie przyznawane osobom świeckim)
Krzyż Wielki Zakonu Rycerskiego i Szpitalnego św. Łazarza z Jerozolimy
Wielki Krzyż estońskiego Orderu Krzyża Ziemi Maryjnej
Austriacki Krzyż Honorowy za Naukę i Sztukę I klasy
Odznaka Honorowa "Bene Merito" (Nr 1/2009)[14][15]
Nagroda Klubu Krzywego Koła (9 stycznia 1962)
Nagroda Fundacji Alfreda Jurzykowskiego w Nowym Jorku (26 stycznia 1968)
Nagroda tygodnika "Polityka" w dziedzinie najnowszej historii Polski (odebrana 10 maja 1968)
Nagroda Herdera (Wiedeń, 1983)
Nagroda Pokojowa Księgarzy Niemieckich (1986)
Nagroda "Internationaler Brückepreis der Europastadt Görlitz/Zgorzelec" (Międzynarodowa Nagroda Mostu Europa-Miasta Zgorzelec/Görlitz) (2002)
Dyplom Nagrody Europy Środkowej (Wiedeń, 14 grudnia 1994)
Dyplom Nagrody Św. Wincentego (odebrany 28 września 1995 w Chicago)
Nagroda im. Heinricha Braunsa, przyznana przez biskupa Essen Huberta Luthe (26 października 1996[16])
Złoty Medal Stresemanna (nadany 15 listopada 1996 w Moguncji)
Nagroda Kisiela w 1995
Dyplom honorowego obywatela Państwa Izrael (15 lipca 1991)
Doktoraty honoris causa kilku uniwersytetów (PUNO – Londyn 1981, Hebrew College – Baltimore, USA 1984, Uniwersytetu Wrocławskiego – 1994, Uniwersytetu Phillipa w Marburgu – 2001, Warszawskiego – 22 listopada 2002, Gdańskiego – 29 września 2005, KUL – 29 stycznia 2008, Uniwersytetu Opolskiego – 10 marca 2008, Uniwersytetu Hajfy – 4 czerwca 2008, Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego w Olsztynie – 3 czerwca 2009, Uniwersytetu Łódzkiego – 16 października 2009.
Tytuły honorowego obywatela Warszawy, Gdyni, Wrocławia, Gdańska, Szczecina, Sopotu, Dolnego Śląska
Super Wiktor 2007 za całokształt osiągnięć
Kaiser-Otto-Preis (7 maja 2009) – nagroda im. cesarza Ottona, przyznawana przez miasto Magdeburg za szczególne zasługi dla pojednania polsko-niemieckiego[17]
Ja to znalazlem na wikipedia.pl i niewiem czy oto chodzi....