Cześnik Raptusiewicz i Rejent Milczek to główni bohaterowie komedii Aleksandra Fredry „Zemsta”, których przeciwne cechy charakteru doprowadzają do komicznych sytuacji, głównie z powodu kłótni i intryg. Nazwiska ich obu najlepiej określają jakimi są ludźmi. Gwałtowny, porywczy i zawadiacki Cześnik nazywa się Raptusiewicz, a milczący, zrównoważony Rejent nosi nazwisko Milczek. Raptusiewicz jest kawalerem, stryjem i opiekunem Klary, Milczek to wdowiec, ojciec Wacława. Obydwaj panowie są szlachcicami, posiadaczami po połowie zamku, o który toczą spór. Mimo tego Rejent jest bogatszy, bo ma własny majątek, natomiast Cześnik zarządza tylko spadkiem swojej bratanicy Klary. Raptusiewicz to wysoki, tęgi, postawny mężczyzna, któremu dokuczają starcze dolegliwości: reumatyzm, bóle żołądka i podagra, mimo to porusza się szybko i żwawo, ruchy ma zamaszyste i energiczne. Prawie cały czas mówi głośno, często pokrzykuje. Ulubione jego powiedzenie to „mocium panie”. Milczek to szczupły i drobny człowiek, którego gesty i ruchy są spokojne Zazwyczaj pochyla głowę i ręce trzyma złożone w modlitewnym geście, mówi cicho i wolno, często wtrąca zwroty łacińskie. Powtarza często powiedzonko: „Niech się dzieje wola nieba, z nią się zawsze zgadzać trzeba.” Cześnik łatwo wpada w złość zdolny jest wtedy do okrucieństwa. Bezwzględnie wykorzystuje i traktuje ludzi, którzy są od niego zależni. Najlepiej świadczy o tym jego stosunek do Dyndalskiego i Papkina, jest wobec nich brutalny i niegrzeczny. Ale swoje uczucia okazuje przynajmniej szczerze i otwarcie, podczas gdy Rejent, zawsze cichy i spokojny, jest fałszywy. Łatwo przychodzi mu oszukiwanie ludzi pod płaszczykiem udawanej pobożności. Podstępnie, ale skutecznie potrafi zniszczyć przeciwnika. Lubi na wszystko mieć pisemny dowód np. zeznania świadków murarzy. Naszym bohaterom można przypisać także cechy wspólne, obaj są chciwi i bezwzgledni. Jeden i drugi myśli głównie o tym jak się wzbogacić. Cześnik zamierza poślubić Podstolinę, gdyż uważa ją za bogatą kobietę, a Rejent z tych samych powodów oddałby jej za męża swego syna, a przy tym cieszyłby się, że odebrał narzeczoną swemu wrogowi. Tylko jedna pozytywna cecha łączy głównych wrogów komedii, a mianowicie szlachecki honor. Rejent stawia się na pojedynek z Cześnikiem, mimo że nie jest mistrzem we władaniu szablą. Kieruje się więc poczuciem honoru, które przeważa nad strachem. Z kolei Cześnik przyjmuje swego wroga jak gościa, gdyż tak nakazuje staropolska gościnność. Gdyby jej nie przestrzegał, splamiłby swój honor. Charakterystyka porównawcza Cześnika i Rejenta nie pozwala stwierdzić, czy któryś z bohaterów jest lepszy od drugiego. Obaj mają wiele wad, ale ich postaci i postępowanie jest przez Aleksandra Fredrę tak przedstawione, że zarówno na Cześnika jak i Rejenta patrzymy z sympatią.
Charakterystyka porównawcza Cześnika i Rejenta
Cześnik Raptusiewicz i Rejent Milczek to główni bohaterowie komedii Aleksandra Fredry „Zemsta”, których przeciwne cechy charakteru doprowadzają do komicznych sytuacji, głównie z powodu kłótni i intryg.
Nazwiska ich obu najlepiej określają jakimi są ludźmi. Gwałtowny, porywczy i zawadiacki Cześnik nazywa się Raptusiewicz, a milczący, zrównoważony Rejent nosi nazwisko Milczek.
Raptusiewicz jest kawalerem, stryjem i opiekunem Klary, Milczek to wdowiec, ojciec Wacława.
Obydwaj panowie są szlachcicami, posiadaczami po połowie zamku, o który toczą spór. Mimo tego Rejent jest bogatszy, bo ma własny majątek, natomiast Cześnik zarządza tylko spadkiem swojej bratanicy Klary.
Raptusiewicz to wysoki, tęgi, postawny mężczyzna, któremu dokuczają starcze dolegliwości: reumatyzm, bóle żołądka i podagra, mimo to porusza się szybko i żwawo, ruchy ma zamaszyste i energiczne. Prawie cały czas mówi głośno, często pokrzykuje. Ulubione jego powiedzenie to „mocium panie”.
Milczek to szczupły i drobny człowiek, którego gesty i ruchy są spokojne Zazwyczaj pochyla głowę i ręce trzyma złożone w modlitewnym geście, mówi cicho i wolno, często wtrąca zwroty łacińskie. Powtarza często powiedzonko: „Niech się dzieje wola nieba, z nią się zawsze zgadzać trzeba.”
Cześnik łatwo wpada w złość zdolny jest wtedy do okrucieństwa. Bezwzględnie wykorzystuje i traktuje ludzi, którzy są od niego zależni. Najlepiej świadczy o tym jego stosunek do Dyndalskiego i Papkina, jest wobec nich brutalny i niegrzeczny. Ale swoje uczucia okazuje przynajmniej szczerze i otwarcie, podczas gdy Rejent, zawsze cichy i spokojny, jest fałszywy. Łatwo przychodzi mu oszukiwanie ludzi pod płaszczykiem udawanej pobożności. Podstępnie, ale skutecznie potrafi zniszczyć przeciwnika. Lubi na wszystko mieć pisemny dowód np. zeznania świadków murarzy.
Naszym bohaterom można przypisać także cechy wspólne, obaj są chciwi i bezwzgledni. Jeden i drugi myśli głównie o tym jak się wzbogacić. Cześnik zamierza poślubić Podstolinę, gdyż uważa ją za bogatą kobietę, a Rejent z tych samych powodów oddałby jej za męża swego syna, a przy tym cieszyłby się, że odebrał narzeczoną swemu wrogowi.
Tylko jedna pozytywna cecha łączy głównych wrogów komedii, a mianowicie szlachecki honor. Rejent stawia się na pojedynek z Cześnikiem, mimo że nie jest mistrzem we władaniu szablą. Kieruje się więc poczuciem honoru, które przeważa nad strachem. Z kolei Cześnik przyjmuje swego wroga jak gościa, gdyż tak nakazuje staropolska gościnność. Gdyby jej nie przestrzegał, splamiłby swój honor.
Charakterystyka porównawcza Cześnika i Rejenta nie pozwala stwierdzić, czy któryś z bohaterów jest lepszy od drugiego. Obaj mają wiele wad, ale ich postaci i postępowanie jest przez Aleksandra Fredrę tak przedstawione, że zarówno na Cześnika jak i Rejenta patrzymy z sympatią.