Question

Napisz biogram Witolda Lutosławskiego

Answer 1

Witold Lutosławski (25.01.1913 - 7.02.1994)

Ukończył studia pianistyczne u Jerzego Lefelda i kompozytorskie u W. Maliszewskiego w konserwatorium warszawskim. 1931-1933 studiował także matematykę na Uniwersytecie Warszawskim. 1959-1965 członek zarządu Międzynarodowego Towarzystwa Muzyki Współczesnej, a w latach 1965-1969 jego wiceprezes. Oficer francuskiej Legii Honorowej.

Był członkiem kilku akademii sztuki, członkiem honorowym Związku Kompozytorów Polskich, doktorem honoris causa uniwersytetów w Warszawie, Toruniu, Chicago, Glasgow, Cambridge, Durham, Cleveland Institute of Music, Uniwersytetu Jagiellońskiego. Wykładał w Tanglewood, w Summer School of Music w Darlington, w uczelniach muzycznych w Essen, Kopenhadze, Sztokholmie i in. W 1993 - w 80 rocznicę urodzin nagrodzony został Polar Music Prize, zwaną muzycznym Noblem, oraz nagrodą japońskiego miasta Kyoto. Uznany za jednego z największych twórców muzycznych XX w.

Wczesna twórczość Lutosławskiego pozostawała pod wpływami neoklasycyzmu i folkloryzmu - m.in. Wariacje symfoniczne (1938), Wariacje na temat Paganiniego na 2 fortepiany (1941), I Symfonia (1947), Koncert na orkiestrę (1954). Na przełomie lat 50-tych i 60-tych nawiązał do technik awangardowych, m.in. sonoryzmu i aleatoryzmu, stosowanego wszakże w ograniczonym zakresie jako tzw. aleatoryzm kontrolowany - Gry weneckie na orkiestrę (1961), Trzy poematy Henri Michaux na 20-głosowy chór i orkiestrę kameralną (1963), Kwartet smyczkowy (1964).

W latach 70-tych wypracował jedyną w swoim rodzaju syntezę współczesnego języka muzycznego, opartą na skomplikowanych procedurach w obrębie materiału 12-tonowego, przepojoną wszakże pierwiastkami fantazji, wyrafinowania, poetyczności, a zarazem silną dramaturgią przebiegu muzycznego, ujętego zawsze w logiczną, zaplanowaną formę. W latach 80-tych nawiązał do prostszych faktur i harmonii, neoklasycznych rytmów i melodii.

Tworzył formy wokalno-instrumentalne - m.in. Paroles tissées na tenor i orkiestrę do tekstu J.F. Chabruna (1965), Les espaces du sommeil na sopran i orkiestrę (1991), do tekstów R. Desnosa, opowiadał się wszakże za autonomią muzyki, przypisując jej zdolność ewokowania świata idealnego. Z ważniejszych dzieł instrumentalnych: 4 symfonie, Łańcuch I, Łańcuch II i Łańcuch III, Partita na skrzypce i orkiestrę (1988), Koncert na wiolonczelę i orkiestrę (1970), Koncert fortepianowy "for Krystian Zimerman" (1988). Otrzymał nagrody państwowe I stopnia (1955, 1964, 1978). W 1994 odznaczony został Orderem Orła Białego.