Jan Kasprowicz żył w latach 1860—1926. Urodził się w Szymborzu pod Inowrocławiem. Przeszedł trudną drogę chłopskiego dziecka do pozycji człowieka wykształconego, co znalazło odbicie w młodzieńczej twórczości i poglądach bliskich socjalizmowi. Związany był, szczególnie w okresie studiów w Lipsku, z organizacjami legalnymi i konspiracyjnymi, w związku z czym był dwukrotnie aresztowany. Początkowo zajmował się publicystyką, którą uprawiał równolegle z poezją. Później, po doktoracie uzyskanym na Uniwersytecie Lwowskim, poświęcił się pracy naukowej (w latach 1921—22 był rektorem tego uniwersytetu). Ostatnie lata życia Kasprowicza związane są z ukochanym domem „Harenda" pod Poroninem.
W „naturalistycznym" (do 1891) okresie twórczości Kasprowicza powstały m. in. tomiki: Obrazki natury, Z chałupy, gawędy Z chłopskiego zagonu. Odznaczają się one przedstawieniem świata jakby „od wewnątrz", z pozycji człowieka uczestniczącego w zdarzeniach. W okresie „modernistycznym" wydał Kasprowicz sonety Krzak dzikiej róży (1898) i będące szczytowym osiągnięciem Hymny (1902). Kolejną tendencję w twórczości poety określa się mianem „prymitywizmu". Kult prostego człowieka i powszedniości, naiwne środki ekspresji odnaleźć można w Bajkach, klechdach i baśniach (1902), a później w Księdze ubogich (1916).
Jan Kasprowicz żył w latach 1860—1926. Urodził się w Szymborzu pod Inowrocławiem. Przeszedł trudną drogę chłopskiego dziecka do pozycji człowieka wykształconego, co znalazło odbicie w młodzieńczej twórczości i poglądach bliskich socjalizmowi. Związany był, szczególnie w okresie studiów w Lipsku, z organizacjami legalnymi i konspiracyjnymi, w związku z czym był dwukrotnie aresztowany. Początkowo zajmował się publicystyką, którą uprawiał równolegle z poezją. Później, po doktoracie uzyskanym na Uniwersytecie Lwowskim, poświęcił się pracy naukowej (w latach 1921—22 był rektorem tego uniwersytetu). Ostatnie lata życia Kasprowicza związane są z ukochanym domem „Harenda" pod Poroninem.
W „naturalistycznym" (do 1891) okresie twórczości Kasprowicza powstały m. in. tomiki: Obrazki natury, Z chałupy, gawędy Z chłopskiego zagonu. Odznaczają się one przedstawieniem świata jakby „od wewnątrz", z pozycji człowieka uczestniczącego w zdarzeniach. W okresie „modernistycznym" wydał Kasprowicz sonety Krzak dzikiej róży (1898) i będące szczytowym osiągnięciem Hymny (1902). Kolejną tendencję w twórczości poety określa się mianem „prymitywizmu". Kult prostego człowieka i powszedniości, naiwne środki ekspresji odnaleźć można w Bajkach, klechdach i baśniach (1902), a później w Księdze ubogich (1916).